رور نو :این پرسش جدی مطرح است که آیا رانت و طمع و فساد تنها در یک جریان سیاسی وجود دارد و جریان دیگر از این مسائل مبراست؟ یا اینکه منافع شخصی ناشی از روی کارآمدن یک جناح سیاسی، باعث سکوت مدعیان مبارزه با فساد می شود؟

 به نظر می رسد که قرار نیست حاشیه های اصولگرایان در شهرداری و شورای کلانشهر تهران به پایان برسد؛ چرا که هر روز اظهارنظرهایی تازه و یا اقداماتی عجیب از سوی آنها موجب می شوند تا تنور انتقادات و واکنش ها همچنان گرم بماند.

از این رو، یک روز دیوارکشی در پارک ها سوژه توجه مردم در فضای مجازی قرار می گیرد و روز دیگر، قطع شبانه درختان برخی بوستان های شهر خبرساز می شود.

در تازه ترین اظهارنظر اما، آقامیری عضو شورای شهر تهران که با رای اقلیت شهروندان بر این جایگاه نشسته است، ضمن انتقاد از منتقدان ‎قالیباف، به مظلومیت زاکانی هم اشاره کرده و گفته است: «کاری بر سر ‎زاکانی آورده‌اند که حتی نمی‌تواند داماد خود را در شهرداری استخدام کند!»

این سخنان در حالی بیان می شود که شهرداری تهران اخیرا در حکمی نانوشته دستور اخراج قریب به ۴۰۰ نیروی متخصص را به دلیل استخدام شدن شان در دوره پیشین شهرداری صادر کرده، دستوری که بیش از هرچیز شائبه سیاسی دارد.

حال باید پرسید که عضو شورای شهر تهران به چه دلیل از استخدام نشدن داماد زاکانی در مجموعه تحت سرپرستی پدر همسرش ناخشنود است؟!

آیا قبح استخدام فامیلی در میان اصولگرایان ریخته است؟ البته با توجه به سوابق پیشین در استخدام های فله ای و اتوبوسی افراد به صرف نزدیکی به این جناح سیاسی، چندان دور از ذهن نبود که پس از انتقادات فراوان ناشی از انتصاب دامادها و فرزندان عده ای از مقامات در ایران، گروهی از اصولگرایان صراحتا از منتفی شدن این مسأله آنهم به دلیل فشار افکار عمومی ناخشنود باشند، ولی گلایه صریح از این اتفاق، به نوعی سوغات دوره تازه مدیریت اصولگرایان است.

با این حساب، هیچ بعید نیست که دست کم گروهی از اصولگرایان در آینده ای نزدیک، به نحو شفاف تری از آنچه تعلق نگرفتن رانت شغلی، اطلاعاتی یا اقتصادی به آنها خوانده می شود، انتقاد کنند و خواهان سهم بیشتر از سفره انقلاب شوند.

با توجه به تقویت این روحیه در بخشی از جریان اصولگرا و یکدست شدن قوا به نفع این جناح، مشاهده می شود اغلب کسانی که در ادوار گذشته از رانت و فساد انتقاد می کردند، امروز سکوتی معنادار پیشه کرده و دم برنمی آورند.

در همین رابطه، این پرسش جدی مطرح است که آیا رانت و طمع و فساد تنها در یک جریان سیاسی وجود دارد و جریان دیگر از این مسائل مبراست؟ یا اینکه منافع شخصی ناشی از روی کارآمدن یک جناح سیاسی، باعث سکوت مدعیان مبارزه با فساد می شود؟