باخت به آلومینیوم تردیدهایی را در مورد موفقیت پرسپولیس در لیگ بیست و یکم بوجود آورده است. به نظر نتیجه گرفتن استقلال و سپاهان در سه هفته ابتدایی مزید بر علت شده تا به این باخت بیش از یک باخت معمولی یا اتفاقی نگریسته شود. اما واقعیت این است که باخت به آلومینیوم تنها یک باخت بوده و بس. البته تا شنبه و تا قبل از جدال با گل‌گهر و و تا جایی که پرسپولیس بتواند مقتدرانه پیش برود. آنجاست که مشخص می‌شود این باخت یک اتفاق بوده یا نه.

اما آنچه می‌تواند برای پرسپولیس نگران کننده باشد، کنار هم گذاشتن مصاحبه‌ی یحیی گل‌محمدی قبل از بازی با اراک و عملکرد تیمش در زمین است. جایی که او در همان مسیری قدم گذاشته که رقبایش در چند سال اخیر در آن به مدرک دکترا رسیده‌اند!

اعتراض به داوری‌ها و اشاره به اینکه داوری‌ها به نفع تیم رقیب است در بین مربیان بزرگ دنیا هم گهگاهی دیده شده. البته گهگاهی نه همیشه و نه به اندازه‌ای که در لیگ ایران رواج دارد. اما این بار یحیی خیلی زود اعتراض را شروع کرده. همین باعث بوجود آمدن این سوال می‌شود که در ناخودآگاه این مربی چه می‌گذرد که پس از دو هفته از شروع لیگ از اراده‌هایی برای زمین زدن تیمش و بلند کردن تیم دیگر می‌گوید؟ این همان ناخودآگاهی نیست که باعث می‌شود او در اراک تیمش را خوب کوچ نکند و نتواند تیمش را در تمرینات به آمادگی بدنی و تاکتیکی مناسب برساند؟ یک ناخودآگاه بهانه‌جو و البته احساس خطر کرده که به بردن و تداوم موفقیتش شک دارد؟ همان ناخودآگاهی که زیرپوستی و مویرگی به ذهن و روان بازیکن هم نفوذ می‌کند؟

نمایش پرسپولیس در اراک جای دفاعی برای مربی و بازیکن و هوادارش نگذاشته. افت محسوس این تیم نسبت به فصل قبل مشهودتر از آن است که نیاز به کنار هم قراردادن دلایل و شواهد داشته باشد. هر چه باشد یحیی به عنوان نفر اول نیمکت، مسئول این افت و این آشفتگی تاکتیکی است و اگر بخواهیم آن را به این ربط دهیم که تیم مدیریت قوی ندارد و یا چرا اجازه جذب بازیکن خارجی صادر نشده ، پس می‌توان گفت یحیی هم در دامی افتاده که رقبای پرسپولیس در پنج سال اخیر افتاده‌اند.

یحیی قبل از مقایسه تیمش با رقیبان و شرایط آنها، ابتدا تیمش را با تیم فصل قبل خود مقایسه کند تا ببیند در کجا ایستاده. ندیدن علت واقعی افت فنی پرسپولیس، نه تنها پروژه دبل هت تریک را خیلی زود شکست خورده می‌کند که حتی اعتبار یحیی در مربیگری را هم مخدوش خواهد کرد.

در این ۲۴ ساعتی که از شکست پرسپولیس گذشته و طعنه رقبا نصیب سرتاپای باشگاه شده و به طعنه، تغییر در مدیریت وزارت ورزش را به معنای پایان موفقیت‌های پرسپولیس می‌دانند، احتمالا یحیی و شاگردانش باید به خوبی متوجه شده باشند که موفقیت در لیگ بیست و یکم چقدر حیثیتی‌تر و مهم‌تر از پنج قهرمانی قبلی است. اینجاست که باید آنها را به حرف حمید مطهری ارجاع داد که توصیه به قوی‌تر بودن از بهانه‌ها می‌کرد. پس نسخه‌ای که مطهری فصل پیش برای رقبا تجویز کرد را امروز باید برای یحیی و تیمش تجویز کرد وگرنه دیوار حاشا بلند است و بهانه‌ها در فوتبال سرتاپا ایراد ایران، همیشه محکم و قوی. اما اگر بهانه‌ها به باور در ذهن مربی و بازیکن تبدیل شوند همانی می‌شود که بر سر رقبای پرسپولیس در پنج شش سال اخیر آمده.