ین روزها پرتکرارترین بحث سیاسی در رسانه‌های غربی متعلق بوده به خبر بالانشینی برنی سندرز در رای‌گیری مقدماتی دموکرات‌ها. اتفاقی تا حد زیادی غیرقابل باور، اگر در نظر آوریم که از همان ابتدا کارشناسان سیاسی بر این عقیده بودند که دموکرات‌ها در نهایت جو بایدن را به عنوان نماینده نهایی حزب خود به رقابت انتخابات خواهند فرستاد (حداقل این‌که مشتاق این کار هستند) و برنی سندرز نیز در نهایت چاره‌ای نخواهد داشت، جز مسیر تکراری همه ساله‌اش مبنی بر حضور در رقابت انتخابات در قامت یک کاندیدای مستقل. با این حال صدرنشینی برنی سندرز و بعد از او نیز پیت بوتجیج و الیزابت واردن نشان از این دارد که رویه مورد علاقه دموکرات‌ها حداقل در این دوره چندان عملی به نظر نمی‌رسد و چه بسا در نهایت این حزب قدیمی و باسابقه مجبور به معرفی برنی سندرز سوسیالیست شود.

به گزارش روز نو : از استراتژیک کالچر؛ اما هم‌چنان داغ سوسیالیست بودن برنی سندرز، در جامعه‌ای چون آمریکا که چندان خط تباینی میان سوسیالیسم و استالینیسم قایل نیست، ممکن است باعث شود بدنه دموکرات‌ها علیه او عمل کنند. رابرت شیر نویسنده نشریه استرتژیک کالچر یکی از افرادی است که چنین باوری دارد و در مقاله‌ای که در این مورد نوشته، سندرز را با سناتور جرج مک گاورن، کاندیدای دموکرات‌ها در سال ۱۹۷۲ قیاس می‌کند، که با شعارهایی مشابه شعارهای این روزهای برنی سندرز پای به میدان رقابت با نیکسون جمهوری‌خواه گذاشته بود، که در نهایت نه تنها بخش زیادی از دموکرات‌ها بهش رای ندادند، که حتی از این نیز بالاتر، به جمهوری‌خواهان رای دادند و سناتور ایالت داکوتای جنوبی را در نبرد با نیکسون تنها گذاشتند.

رابرت شیر در این زمینه نقل قول‌هایی از مکس بلومنتال روزنامه‌نگار و سردبیر نشریه منطقه خاکستری می‌آورد که او نیز بر این باور است برنی سندرز در انتخابات ۲۰۲۰ به جایی نخواهد رسید، چون او و جهت حرکت او در حزب دموکرات چندان پایگاه و جایگاهی ندارد. به‌خصوص از دوران ریاست جمهوری بیل کلینتون به این سو، که او و بعدتر همسرش هیلاری در بدنه دموکرات‌ها نوعی راست‌روی را نهادینه کردند و این راست‌روی تا همین امروز مثل ماشینی بی عیب و نقص به مسیر خودش ادامه داده و حالا جناح کلینتون برای این‌که برنی سندرز این ماشین را متوقف یا منحرف نکند، هر کاری از دستشان بیاید، خواهند کرد.

یادداشت رابرت شیر با اشاره به انتخابات درون حزبی دموکرات‌ها در ایالت آیوا آغاز می‌شود، که به گفته نویسنده برای درک و فهمم بهتر آن باید چند سال به عقب بازگشت. رابرت شیر در گفتگو با مکس بلومنتال سعی می‌کنند این موضوع را مورد اشاره قرار دهند که برنی سندرز در حال حاضر سعی می‌کند حزب دموکرات را به دوران پیش از ریاست جمهوری بیل کلینتون برگرداند. اما کلینتون‌ها در این سال‌ها ساختاری بسیار متفاوت از آنچه در گذشته بر حزب حاکم بودف بر دموکرات‌ها حکمفرما کرده‌اند، که بارزترین جلوه‌اش را در وابستگی کاندیداهای حزب به حامیان مالی و سرمایه‌داران منفرد می‌بینیم و این در حالی است که تا پیش از دوران بیل و هیلاری کلینتون و حتی باراک اوباما نامزدهای دموکرات به اتحادیه‌ها و ائتلاف‌های پیگیر حقوق مدنی تکیه داشتند، و نه سرمایه‌داران.

در مقاله استراتژیک کالچر آمده که ماشینی که کلینتون‌ها راه انداختند، بعد از پایان کار آن‌ها در کاخ سفید هم متوقف نشد و مانند نوعی ویروس حزب و سیاست را درگیر کرد. به طوری که وقتی بیل کلینتون دور از قدرت بود، ماشین را هیلاری کلینتون هدایت می‌کرد و بعد از او نیز هیچ بعید نیست روزی چلسی کلینتون آن را ادامه دهد. بلومنتال با اشاره به تجربه شخصی خود با خانواده کلینتون، به رابرت شیر می‌گوید این‌که چلسی سلطنت بنیاد کلینتون و ابتکار جهانی کلینتون را به ارث برده و هم‌الان برای اسرائیل لابی‌گری می‌کند، می‌تواند به این معنا باشد که در آینده حزب نیز نقش مهمی خواهد داشت.

به باور رابرت شیر و مکس بلومنتال؛ تغییر مسیر سال‌های اخیر حزب دموکرات به راست و سیاست آمریکا در مورد اسرائیل دو موردی هستند که در مورد برنی سندرز چالش‌هایی به وجود آورده‌اند. سندرز از این مناظر و دیدگاه‌ها کاملا در نقطه مقابل جهت حرکت سال‌های اخیر دموکرات‌هاست، که رویه غالب‌شان بر خلاف رویه همیشگی حزب مبتنی بر سیاست‌های رسات‌گرایانه بوده، و درباره اسرائیل نیز جزو معدود سیاستمداران آمریکایی بوده که منافع فلسطینی‌ها را نیز در صحبت‌هایش مد نظر قرار داده است.

این دو کارشناس که در برنامه رادیویی «اطلاعات شیر» هم با هم مکالمه داشتند، بر این باورند که به این دلایل بعید نیست که سندرز سرنوشتی شبیه سناتور جرج مک گاورن را داشته باشد که در سال ۱۹۷۲، در اوج جنگ ویتنام، جناح چپ حزب دمکرات را رهبری می‌کرد. مک گاورن که به عنوان سناتور ایالت داکوتای جنوبی نامزد حزب دمکرات برای ریاست جمهوری شده بود، به دلیل صحبت‌ها و سیاست‌هایش در مخالفت با جنگ ویتنام، خواست خروج آمریکا از ویتنام، کاهش ۴۰ درصدی بودجه نظامی آمریکا، بخشیدن تمامی آمریکایی‌های جوانی‌ که از رفتن به ویتنام امتناع کرده بودند، عدم قبول کمک مالی‌ از شرکت‌ها و موسسات مالی‌ آمریکا برای انتخابات و … نتوانست رضایت و حمایت دمکرات‌های محافظه کار و طرفداران جنگ ویتنام را به دست آورد. به هر حال فراموش نباید کرد که دموکرات‌ها خودشان نیز ید طولایی در جنگ‌افروزی دارند و اصلا لیندون جانسون دمکرات بود که جنگ ویتنام را تشدید کرد و ۵۰ هزار نیرو به ویتنام فرستاد و بنابراین مخالفت با جنگ ویتنام باعث مخالفت دموکرات‌ها با سناتور مک گاورن شد.

استراتژیک کالچر در ادامه به روند انتخابات سال ۱۹۷۲ می‌پردازد که در آغاز انتخابات مقدماتی ادموند ماسکی سناتور ایالت مین از همه جلو زده بود، اما کم کم مک گاورن جلو افتاد که این امر به مذاق بیشتر دموکرات‌ها به خصوص دمکرات‌های محافظه کار جنوب آمریکا خوش نیامد و این خوش نیامدن هم عاملی شد برای راه‌اندازی جنبشی به نام «هر کسی‌ جز مک گاورن»، که به این معنا بود که هر کسی بجز مک گاورن، حتی نماینده جمهوری‌خواهان نیز برای آن‌ها قابل قبول است. این شعار در عمل در رفتار سیاسی دموکرات‌ها نیز عملی شد و آن‌ها در طول انتخابات و در رقابت با رقیب جمهوری‌خواه خود ریچارد نیکسون، نه تنها دمکرات‌ها به مک گاورن کمک نکردند، که حتی علیه او نیز عمل کرده و برخی حتی به نیکسون نیز رای دادند. در این بین به روایت نویسنده استراتژیک کالچر، ماجرای واترگیت هم که در طی آن عوامل نیکسون به دفتر حزب دمکرات در ساختمان واترگیت در واشنگتن رفته و اسناد داخلی‌ بحث‌های درون حزب را دزدیده بودند، مزید بر علت شد. هرچند دو سال بعد نیکسن مجبور به استعفا شد و این یک پیروزی بزرگ برای دموکرات‌ها بود، اما پیروزی بزرگ دموکرات‌ها در این موضوع بود که آن‌ها نه تنها شاهد شکست سخت مک گاورن در انتخابات شدند و این باعث دوری و ضعف چهل ساله جناح چپ حزب دمکرات شد، که در دو سال کاخ سفید را نیز از چنگ جمهوری‌خواهان درآوردند و این یعنی یک پیروزی مضاعف برای حزبی که در آن مقطع از جناح چپ خود بیشتر از رقیب حزبی می‌ترسید. شرایطی که ظاهرا اکروز نیز حزب دموکرات را درگیر خود کرده است.

رابرت شیر در ادامه می‌نویسد که در حال حاضر شرایط برنی سندرز مشابه شرایطی است که مک گاورن در آن گرفتار آمده بود. ظاهرا جناح کلینتون- اوباما بر این باور است که هر کسی‌ برای نامزدی حزب دمکرات مناسب است، به جز برنی سندرز. اگر سخنرانی سندرز را در نظر آوریم، می‌بینیم که مواضع او در بسیاری از موارد در چند وقت اخیر شبیه مواضع مک گاورن بوده. برنی سندرز ضد جنگ است؛ ضد افزایش بودجه نظامی و حتی خواهان کاهش این بودجه نیز هست؛ او گفته که می‌خواهد مالیات برای ثروتمندان را جدی گرفته و سفت و سخت اجرا کند؛ هم‌چنین مخالف کمک شرکت‌ها و موسسات مالی‌ به کاندیداها نیز هست و به صراحت و شفافیت گفته که فقط به مردم تکیه دارد؛ و اگر در نظر آوریم که سندرز خواهان بیمه بهداشتی همگانی برای همه و بخشش وام‌های تحصیلی دانشجویان است و… یعنی مشابهت بسیاری در سیاست‌ها با سناتور شکست‌خورده نیم قرن پیش دارد و همین هم جناح میانه‌رو و محافظه‌کار حزب دمکرات را علیه او کرده است. جناحی که حالا مشخص شده که به هر قیمتی خواستار ممانعت از کاندید شدن برنی سندرز است. ااما اگر نتوانست جلوی این اتفاق را بگیرد، شک نکنید که از معرفی او به عنوان نامزد نهایی دریغ نخواهد کرد و نامزدی حزب را به او خواهند داد، اما در ادامه در رقابت ترامپ با سندرز پشت او را خالی خواهند کرد و او را دست بسته به مصاف ترامپ خواهند فرستاد. در واقع شکست سندرز یک پیروزی بزرگ برای جناح میانه‌روی دموکرات‌هاست. آن‌ها چهار سال دیگر کاخ سفید را خواهند باخت (که با هر نامزد دیگری نیز این امر با توجه به محبوبیت داخلی ترامپ بعید نیست)، اما امیدواری اصلی حامیان جناح کلینتون در این است که سندرز از ترامپ شکست سختی بخورد، تا شاید برای چهل سال دیگر از شر جناح چپ حزب دمکرات خلاص شوند.