از حالا تا وقتی که شارژ کامپیوتر توئیت‌های رئیس جمهوری امریکا ترامپ تمام شود و دست از توئیت‌ها و تهدیدهای«احساساتی» که خیال می‌کند سیاسی‌اند، بردارد باید پیش بینی هرچیزی را از ایران داشته باشیم بی آنکه اقدام خاصی رخ دهد. به هرحال ما درکافه‌ای نشسته‌ایم در انتظار«آنچه می‌آید و نمی‌آید» آن گونه که شاعر فقید عبدالوهاب البیاتی می‌گفت.
 
 ایران طی دو ماه گذشته با اقداماتش روزانه اش مثل هدف قرار دادن پهپاد آمریکایی یقه ایالات متحده را به نوعی گرفته است.
 
به گزارش روز نو ، داود الفرحان تحلیلگر عرب در روزنامه سعودی الاشرق الاسط با انتقاد از بی تفاوتی و ناتوانی ترامپ در پایخ به ایران نوشت که تهران به قدرتی بلامنازع تبدیل شده و رئیس جمهور آمریکا جز انتشار توییت های پی در پی کاری از وی ساخته نیست در ادامه بخش هایی از این مقاله را می خوانید: تهران تلاش می‌کند با این کارها قدرت خط قرمزی را که رئیس جمهوری امریکا دونالد ترامپ بارها به آن اشاره کرده بیازماید و نشان دهد که توان هدف قرار دادن یا نزدیکی به پایگاه های آمریکایی در منطقه را دارد، در حقیقت ایران با این اقدامات به آمریکایی ها هشدارهای جدی ای داده است.
 
تا اینجا می‌توان گفت، ایران در آزمایش کردن موفق بوده است. دلیل آن هم اینکه، هرکاری خواسته انجام داده بی آنکه خط سبزی به خط قرمز تبدیل بشود. به نظرمی‌رسد خط زردی دراین بین وجود دارد که کسی متوجه آن نشده است. ایران هروقت هرکاری را خواسته انجام داده و جلوی تلویزیون می‌نشیند منتظر توئیت جدید رئیس جمهوری امریکا درباره آمادگی‌اش برای مذاکره بدون پیش شرط با ایرانی‌های می‌ماند. چه اتفاقی افتاد؟
 
واشنگتن پشت سر لندن و برلن و پاریس گام برمی‌دارد تا براساس «ضرورت» بازگرداندن ایران را به عبادتگاهی به نام «توافق هسته‌ای» برگردانند. رئیس جمهوری امریکا می‌گوید:« من عجله‌ای ندارم». تحریم‌های اقتصادی نتیجه می‌دهند. تهران رایگان وقت می‌خرد و هیچ ترسی هم ندارد از طرفی به جای آنکه واشنگتن با تهران برسر سلاح ممنوعش مذاکره کند، درباره شرایط پذیرش ایران درباشگاه بین‌المللی هسته‌ای مذاکره خواهد کرد.
 
اما تحریم‌های اقتصادی علیه ایران بی اثراست. برای نمونه عراق با محاصره بیرحمانه‌ای از سال 1990 تا 2003 روبه رو شد، بسیار پیچیده و زیرکانه، بی آنکه یک وجب از مواضعش عقب بنشیند. اگر هجوم سنگین خصمانه امریکایی نابرابر با وضعیت دفاعی متلاشی عراق نبود، هیچ اتفاقی نمی‌افتاد و حتی یک ایرانی پایش به بغداد نمی‌رسید.
 
ایران موفق شد موضع امریکایی ها را به جایی بکشاند که آن ها از مواضع خود عقب نشینی کرده و اعلام کنند کهحاضر هستند بدون هیچ پیش شرطی با ایران مذاکره کنند.  
 
کشورهای عضو اتحادیه اروپا تا حدودی نقش فرصت طلبانه‌ای با ایران بازی کردند، اگر آن را با نقش سابق‌شان در عراق مقایسه کنیم. رئیس جمهوری کنونی فرانسه در ایفای نقش «میانجی» درنگ نکرد با اینکه خوب می‌داند تهران بیش از حد متورم شده و به کشوری متکبر و قدرتمند تبدیل شده است.  
 
 از حالا تا وقتی که شارژ کامپیوتر توئیت‌های رئیس جمهوری امریکا ترامپ تمام شود و دست از توئیت‌ها و تهدیدهای«احساساتی» که خیال می‌کند سیاسی‌اند، بردارد باید پیش بینی هرچیزی را از ایران داشته باشیم بی آنکه اقدام خاصی رخ دهد. به هرحال ما درکافه‌ای نشسته‌ایم در انتظار«آنچه می‌آید و نمی‌آید» آن گونه که شاعر فقید عبدالوهاب البیاتی می‌گفت.
 
این تحلیل روزنامه پر مخاطب و البته ضد ایرانی الاشرق الاسط نشان می دهد که همان گونه که وزیر امور خارجه کشورمان اشاره می کند گروهی به شدت خواهان جنگ با ایران هستند و از اینکه ایالات متحده دست به چنین کاری نمی زند یا اروپایی ها به دنبال میانجیگری هستند سخت در عذاب اند.