ارزیابی اخیری که توسط یک مؤسسه تحلیلی ایالات متحده انجام شد این فرض را مطرح می کند که ایران برنامه فضایی خود را با جدیت تمام پیگیری می کند. اکنون به دلیل رقابت بین کشورهای جهان در زمینه فضاپیمایی، فضا به عنوان پایه نهایی استراتژیک برای ایران مهم است، به خصوص با توجه به ابزارهای نسبتا ناقص بازدارندگی که در اختیار آنها قرار دارد.
ارزیابی اخیری که توسط یک مؤسسه تحلیلی ایالات متحده انجام شد این فرض را مطرح می کند که ایران برنامه فضایی خود را با جدیت تمام پیگیری می کند. اکنون به دلیل رقابت بین کشورهای جهان در زمینه فضاپیمایی، فضا به عنوان پایه نهایی استراتژیک برای ایران مهم است، به خصوص با توجه به ابزارهای نسبتا ناقص بازدارندگی که در اختیار آنها قرار دارد.
در اواسط ماه ژانویه و اوایل ماه فوریه، ایران برای پرتاب دو ماهواره به فضا تلاش کرد. این دو ماهواره به نام های پیام و دوستی بر روی وسایل نقلیه موشکی ایران (SLVs) سوار شده و شلیک شدند، هر چند که البته نتوانستند در مدار قرار بگیرند. ایالات متحده با این حال اعتراض خود را نسبت به شلیک موشک های ایران ابراز داشت، عمدتا به این دلیل که این موشک ها همان تکنولوژی پایه ای را دارا می باشند که در موشک های بالستیک بین قاره ای چند منظوره (ICBM) هم مورد استفاده قرار می گیرد.
به گزارش روز نو ، فارین پالسی با اشاره به پیشرفت های ایران در حوزه فضایی نوشت: وزیر امور خارجه ایالات متحده مایک پومپئو در روز سوم ژانویه اعلام کرد که نسبت به برنامه موشکی ایران نگران است. ایالات متحده، فرانسه، انگلیس و آلمان قبلا هم اعلام کرده بودند که این امر در مقابل قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد قرار دارد. کار حتی به جایی رسید که اخباری مبنی بر تلاش های دولت ترامپ برای خرابکاری در صنایع موشکی ایران هم منتشر گردید.
با این حال، اهمیت ملی امنیت در برنامه فضایی ایران به معنای پیروی از آن برای بنیادهای بین الملل می باشد. حضور رو به رشد ایران در فضای بیرونی، به ویژه هنگامی که با قابلیت های رو به رشد آن در فضای مجازی ترکیب می شود، تمام جنبه های قدرت سخت این کشور را تقویت می کند.
برنامه فضایی جمهوری اسلامی ایران برگرفته از برنامه موشکی بومی آن است که در اواخر دهه 1980 آغاز شد. مجلس ایران در سال 2003، یعنی دوران اصلاحات، ایجاد شورای عالی فضایی (SSC) و آژانس فضایی ایران (ISA) را به عنوان دو بازو اجرایی، وابسته به وزارت اطلاعات و ارتباطات فن آوری تشکیل داد.
در سال 2005، همانطور که تضاد هسته ای ایران با غرب تشدید می شد، برنامه فضایی ایران نیز رشد چشمگیری پیدا کرد. در فوریه سال 2009، درست در جشن 30 سالگی انقلاب ایران، این کشور اولین ماهواره بومی خود یعنی امید را با استفاده از موشک سفیر (SLV) در مدار قرار داد تا بدین شکل به یکی از ده کشور حوزه فضایی تبدیل شود. ایران تا کنون با استفاده از موشک ماهواره بر کلاس سفیر، چهار ماهواره را در مدار قرار داده که در حوزه مخابراتی، تجهیزات تصویربرداری زمین و تجهیزات نظارت بر محیط زیست کار می کردند.
در سال 2010، ایران طی دو مرحله از موشک ماهواره بر سفیر رونمایی کرد را که با استفاده از یک موتور موشکی کار می کرد و به این ترتیب ظرفیت باربری تا 550 پوند- پنج برابر بیشتر از آنچه تا به حال در مدار قرار گرفته بود را دارا می بود. از سال 2016، ایران چندین بار سعی کرده ماهواره های تازه ای را در مدار قرار دهد که البته موفق نبوده است.
در ژانویه سال 2013، ایران گزارش داد که یک میمون را به فضا فرستاده، اتفاقی که تا کنون تنها روسیه، ایالات متحده و چین دست به انجام آن زده بودند. در سال 2013، ایران همچنین یک مرکز نظارت بر فضا را راه اندازی کرد که گامی مهم در جهت بهبود آگاهی از اشیاء طبیعی، انسانها و رویدادها و فعالیت های فضایی بود.
موفقیت های ایران تا کنون بر روی مدار زمین کم (LEO)، که دارای بیشترین ترافیک فضایی است، یعنی تا 1200 کیلومتری از زمین، متمرکز شده است. این ناحیه به طور معمول برای مشاهده زمین، بعضی از سیستم های ارتباطی محدود و بیشتر مشهور است و به عنوان یک سرنشین برای ایستگاه فضایی بین المللی استفاده می شود. در حال حاضر ایران قصد دارد که ماهواره های مختلفی را در دو فضای بعدی که به عنوان مدار متوسط زمین (MEO) شناخته می شود، قرار دهد. این سیستم ها به اندازه 12،500 مایل و 22،000 مایل از زمین واقع شده اند و برای سیستم های ناوبری مانند GPS، اینترنت، تلویزیون و سیستم های پخش رادیویی استفاده می شوند.
در همین حال، تهران در حال حاضر در حال ارزیابی تلاش های دیگر کشورها است. در ماه ژوئن 2018، ترامپ به پنتاگون دستور داد تا "نیروی فضایی" را جدا از نیروی هوایی به عنوان شاخه ششم نظامی ارتش ایالات متحده به منظور تسلط بر فضا ایجاد کند. روسیه و چین در پاسخ واکنش نشان دادند و اصرار داشتند که استفاده صرفا مسالمت آمیز برای فضا باشد. اما در حالی که هیچ جنگ فضایی هنوز رخ نداده است، مسابقه تسلیحاتی بین چین و ایالات متحده بی سر و صدا برقرار شده است، در حالی که روسیه نیز در این بین به سرعت در حال حرکت است.
تسلیحات در سلاح هایی که قادر به حمله به ماهواره های ایالات متحده و دارایی های فضایی است، می تواند فضا را به میدان جنگ تبدیل کند. معضل امنیتی در حال ظهور به این ترتیب باعث شد که حتی کشورهای دیگر نیز بتوانند قابلیتهای شمارنده را به طور عمده در تسلط بر زمین جدید توسعه دهند.
از سوی دیگر، ایران به تدریج، اما به طور پیوسته توانایی های مرتبط با اطلاعات، شناسایی و سیستم های هشدار دهنده را بهبود می بخشد. گزارش شده که قبلا موفق به استفاده از فن آوری های فضایی برای جاسوسی از سیستم GPS یک هواپیمای آمریکایی، کور یک ماهواره جاسوسی آمریکا با استفاده از انرژی هدایت شده و استفاده از تکنیک های پیشرفته تسریع در برابر ماهواره های تجاری غربی شده است. بیشتر فرضیه ها، با پیشرفت تکنولوژی ردیابی و موقعیت، پیشرفت های بالستیک بیشتر می تواند به ایران امکان پیداکردن موشک های ASAT مبتنی بر زمین مستقر یا مستقر در زمین را به این کشور بدهد.
با وجود ممنوعیت استفاده از سلاح های هسته ای 1967 در فضای بیرونی که ایران آن را امضا کرده و هنوز تصویب نکرده، ایران می تواند به طور بالقوه جاه طلبی های هسته ای خود را با آرمان های فضای بیرونی آن ترکیب کند. این امر می تواند به شکل سلاح های نظامی بر خلاف سیستم بمباران مدار مجتمع اتحاد جماهیر شوروی سابق باشد، که می تواند پرواز انبوه را برای رسیدن به یک محدوده اعتصاب جهانی انجام دهد. به طور مشابه، یک سلاح هسته ای منفجر شده توسط ایران از فضا می تواند برای تولید یک پالس الکترومغناطیسی برای ناتوانی سیستم های الکتریکی و الکترونیکی در مدار استفاده شود.
هنوز زود است که ایران را در حوزه فضایی هم رده با چین و روسیه بدانیم اما دکترین فضایی چمهوری اسلامی نشان می دهد که این کشور گام های موثری را در زمینه پیشرفت در حوزه های ارتباطی و حتی جاسوسی برداشته که می تواند در آینده هم رده با قدرت های برتر باشد.
در اواسط ماه ژانویه و اوایل ماه فوریه، ایران برای پرتاب دو ماهواره به فضا تلاش کرد. این دو ماهواره به نام های پیام و دوستی بر روی وسایل نقلیه موشکی ایران (SLVs) سوار شده و شلیک شدند، هر چند که البته نتوانستند در مدار قرار بگیرند. ایالات متحده با این حال اعتراض خود را نسبت به شلیک موشک های ایران ابراز داشت، عمدتا به این دلیل که این موشک ها همان تکنولوژی پایه ای را دارا می باشند که در موشک های بالستیک بین قاره ای چند منظوره (ICBM) هم مورد استفاده قرار می گیرد.
به گزارش روز نو ، فارین پالسی با اشاره به پیشرفت های ایران در حوزه فضایی نوشت: وزیر امور خارجه ایالات متحده مایک پومپئو در روز سوم ژانویه اعلام کرد که نسبت به برنامه موشکی ایران نگران است. ایالات متحده، فرانسه، انگلیس و آلمان قبلا هم اعلام کرده بودند که این امر در مقابل قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل متحد قرار دارد. کار حتی به جایی رسید که اخباری مبنی بر تلاش های دولت ترامپ برای خرابکاری در صنایع موشکی ایران هم منتشر گردید.
با این حال، اهمیت ملی امنیت در برنامه فضایی ایران به معنای پیروی از آن برای بنیادهای بین الملل می باشد. حضور رو به رشد ایران در فضای بیرونی، به ویژه هنگامی که با قابلیت های رو به رشد آن در فضای مجازی ترکیب می شود، تمام جنبه های قدرت سخت این کشور را تقویت می کند.
برنامه فضایی جمهوری اسلامی ایران برگرفته از برنامه موشکی بومی آن است که در اواخر دهه 1980 آغاز شد. مجلس ایران در سال 2003، یعنی دوران اصلاحات، ایجاد شورای عالی فضایی (SSC) و آژانس فضایی ایران (ISA) را به عنوان دو بازو اجرایی، وابسته به وزارت اطلاعات و ارتباطات فن آوری تشکیل داد.
در سال 2005، همانطور که تضاد هسته ای ایران با غرب تشدید می شد، برنامه فضایی ایران نیز رشد چشمگیری پیدا کرد. در فوریه سال 2009، درست در جشن 30 سالگی انقلاب ایران، این کشور اولین ماهواره بومی خود یعنی امید را با استفاده از موشک سفیر (SLV) در مدار قرار داد تا بدین شکل به یکی از ده کشور حوزه فضایی تبدیل شود. ایران تا کنون با استفاده از موشک ماهواره بر کلاس سفیر، چهار ماهواره را در مدار قرار داده که در حوزه مخابراتی، تجهیزات تصویربرداری زمین و تجهیزات نظارت بر محیط زیست کار می کردند.
در سال 2010، ایران طی دو مرحله از موشک ماهواره بر سفیر رونمایی کرد را که با استفاده از یک موتور موشکی کار می کرد و به این ترتیب ظرفیت باربری تا 550 پوند- پنج برابر بیشتر از آنچه تا به حال در مدار قرار گرفته بود را دارا می بود. از سال 2016، ایران چندین بار سعی کرده ماهواره های تازه ای را در مدار قرار دهد که البته موفق نبوده است.
در ژانویه سال 2013، ایران گزارش داد که یک میمون را به فضا فرستاده، اتفاقی که تا کنون تنها روسیه، ایالات متحده و چین دست به انجام آن زده بودند. در سال 2013، ایران همچنین یک مرکز نظارت بر فضا را راه اندازی کرد که گامی مهم در جهت بهبود آگاهی از اشیاء طبیعی، انسانها و رویدادها و فعالیت های فضایی بود.
موفقیت های ایران تا کنون بر روی مدار زمین کم (LEO)، که دارای بیشترین ترافیک فضایی است، یعنی تا 1200 کیلومتری از زمین، متمرکز شده است. این ناحیه به طور معمول برای مشاهده زمین، بعضی از سیستم های ارتباطی محدود و بیشتر مشهور است و به عنوان یک سرنشین برای ایستگاه فضایی بین المللی استفاده می شود. در حال حاضر ایران قصد دارد که ماهواره های مختلفی را در دو فضای بعدی که به عنوان مدار متوسط زمین (MEO) شناخته می شود، قرار دهد. این سیستم ها به اندازه 12،500 مایل و 22،000 مایل از زمین واقع شده اند و برای سیستم های ناوبری مانند GPS، اینترنت، تلویزیون و سیستم های پخش رادیویی استفاده می شوند.
در همین حال، تهران در حال حاضر در حال ارزیابی تلاش های دیگر کشورها است. در ماه ژوئن 2018، ترامپ به پنتاگون دستور داد تا "نیروی فضایی" را جدا از نیروی هوایی به عنوان شاخه ششم نظامی ارتش ایالات متحده به منظور تسلط بر فضا ایجاد کند. روسیه و چین در پاسخ واکنش نشان دادند و اصرار داشتند که استفاده صرفا مسالمت آمیز برای فضا باشد. اما در حالی که هیچ جنگ فضایی هنوز رخ نداده است، مسابقه تسلیحاتی بین چین و ایالات متحده بی سر و صدا برقرار شده است، در حالی که روسیه نیز در این بین به سرعت در حال حرکت است.
تسلیحات در سلاح هایی که قادر به حمله به ماهواره های ایالات متحده و دارایی های فضایی است، می تواند فضا را به میدان جنگ تبدیل کند. معضل امنیتی در حال ظهور به این ترتیب باعث شد که حتی کشورهای دیگر نیز بتوانند قابلیتهای شمارنده را به طور عمده در تسلط بر زمین جدید توسعه دهند.
از سوی دیگر، ایران به تدریج، اما به طور پیوسته توانایی های مرتبط با اطلاعات، شناسایی و سیستم های هشدار دهنده را بهبود می بخشد. گزارش شده که قبلا موفق به استفاده از فن آوری های فضایی برای جاسوسی از سیستم GPS یک هواپیمای آمریکایی، کور یک ماهواره جاسوسی آمریکا با استفاده از انرژی هدایت شده و استفاده از تکنیک های پیشرفته تسریع در برابر ماهواره های تجاری غربی شده است. بیشتر فرضیه ها، با پیشرفت تکنولوژی ردیابی و موقعیت، پیشرفت های بالستیک بیشتر می تواند به ایران امکان پیداکردن موشک های ASAT مبتنی بر زمین مستقر یا مستقر در زمین را به این کشور بدهد.
با وجود ممنوعیت استفاده از سلاح های هسته ای 1967 در فضای بیرونی که ایران آن را امضا کرده و هنوز تصویب نکرده، ایران می تواند به طور بالقوه جاه طلبی های هسته ای خود را با آرمان های فضای بیرونی آن ترکیب کند. این امر می تواند به شکل سلاح های نظامی بر خلاف سیستم بمباران مدار مجتمع اتحاد جماهیر شوروی سابق باشد، که می تواند پرواز انبوه را برای رسیدن به یک محدوده اعتصاب جهانی انجام دهد. به طور مشابه، یک سلاح هسته ای منفجر شده توسط ایران از فضا می تواند برای تولید یک پالس الکترومغناطیسی برای ناتوانی سیستم های الکتریکی و الکترونیکی در مدار استفاده شود.
هنوز زود است که ایران را در حوزه فضایی هم رده با چین و روسیه بدانیم اما دکترین فضایی چمهوری اسلامی نشان می دهد که این کشور گام های موثری را در زمینه پیشرفت در حوزه های ارتباطی و حتی جاسوسی برداشته که می تواند در آینده هم رده با قدرت های برتر باشد.
ارزیابی اخیری که توسط یک مؤسسه تحلیلی ایالات متحده انجام شد این فرض را مطرح می کند که ایران برنامه فضایی خود را با جدیت تمام پیگیری می کند. اکنون به دلیل رقابت بین کشورهای جهان در زمینه فضاپیمایی، فضا به عنوان پایه نهایی استراتژیک برای ایران مهم است، به خصوص با توجه به ابزارهای نسبتا ناقص بازدارندگی که در اختیار آنها قرار دارد.
نواندیش
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
