تلاش‌های مداوم برای تخریب توافق هستی ایران، اخیراً شکل جدیدی به خود گرفته است.
به گزارش روز نو به نقل از لوب لاگ، عده ای از مخالفان قبل از امضای توافقنامه، انتقادات زیادی از شرایط و مفاد آن داشتند و اکنون تخریب خود را بر انتقاد از برخی اقدامات آمریکا متمرکز کرده‌اند.
این مخالفان ادعا می‌کنند که جانب‌داری آمریکا از ایران جزو شرایط توافقنامه نیست و درنتیجه نباید صورت گیرد. این اظهارات نادرست است. در حال حاضر مشکل اصلی از بین نرفتن کامل تحریم‌های آمریکا و ادامه ترس از انجام معاملات تجاری با ایران در بانک‌های اروپایی و دیگر بانک‌های دنیاست- حتی معاملاتی که در توافق هسته‌ای از لیست تحریم‌ها به‌طور رسمی خارج‌شده است.
تلاش مقامات آمریکا برای از میان بردن اثرات باقی‌مانده از تحریم، فراتر از شرایط توافقنامه نیست. این تلاش‌ها بخشی اصلی و بنیادی از توافق هسته‌ای با ایران محسوب می‌شود. مسئله‌ی دیگری که مورد انتقاد قرارگرفته است خرید قسمتی از آب‌سنگین ایران توسط آمریکاست. براساس توافقنامه، ایران باید ذخایر آب‌سنگین خود را خالی کند. از دیدگاه منتقدان چنین اقداماتی سبب می‌شود ایران به تعهدات خود برای کاهش فعالیت‌های هسته‌ای عمل نکند.
اظهارات مخالفان توافق هسته‌ای کاملاً متناقض است. در ابتدا اعتقاد داشتند که شرایط و مفاد توافقنامه اشتباه است، و اکنون می‌گویند عمل نکردن به شرایط قرارداد اشتباهی بزرگ است. اگر از دیدگاه آنها توافقنامه فعلی معتبر نیست، به حتم به دنبال توافق‌نامه‌ای هستند که در آن، تمام محدودیت‌های فعلی توافق بر برنامه هسته‌ای ایران اعمال شود اما هیچ امتیاز تجاری به ایران داده نشود و بر زیان‌های اقتصادی کشور افزوده شود. مانند به فاضلاب ریختن آب‌سنگینی که هزینه زیادی برای تولیدش شده است.
مسئله عجیب دیگری که هفته گذشته در مجله نیویورک‌تایمز در مقاله‌ای نوشته‌ی دیوید سموئلز به آن اشاره شد، سیاست‌های بن رودز معاون مشاور امنیت ملی آمریکا بود.
هیچ جای تعجب نیست اگر این مقاله برای استفاده مخالفان توافق هسته‌ای نوشته‌شده باشد، زیرا خود نویسنده مقاله یک مخالف سرسخت است. سموئلز در مقاله خود بن رودز را "استاد کنترل افکار عمومی" معرفی می‌کند. وی معتقد است بن رودز رسانه‌ها را به‌گونه‌ای فریب داد که درک نادرستی از اهداف کاخ سفید داشته باشند.
حتی اگر باور کنیم که رسانه‌هایی که اخبار روابط خارجه و سیاست‌های امنیتی آمریکا را پوشش می‌دهند تا این میزان احمق و وابسته باشند، بازهم هیچ نشانه و اثبات قطعی برای این ادعا وجود ندارد.
نمونه‌ای از این تفاسیر به‌اصطلاح دستکاری‌شده و غلط این است که علیرغم آغاز مذاکرات محرمانه میان ایران و آمریکا، دولت آمریکا تا قبل از انتصاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران در سپتامبر 2013 دست به هیچ اقدامی نزد.
حقیقت این است که مذاکرات اولیه کاملاً آشکارا برگزار شد و توسط رسانه‌های به‌اصطلاح ساده‌لوح به‌طور کامل گزارش شد. بعلاوه، نمی‌توان انتظار داشت که مقامات سیاسی خارجه آمریکا با اهتمام و آینده‌نگری، تمام احتمالات برای افزایش منافع آمریکا را در نظر بگیرند. این در حالی است که آمریکا تمام جوانب ممکن را در مذاکره با ایران بر سربرنامه هستی در نظر گرفته است.
همچنین، ریاست جمهوری حسن روحانی تغییری اساسی محسوب می‌شد. هم ازلحاظ ورود یک تیم مذاکره‌کننده مطلع و متعهد از جانب ایران و هم اینکه سیاستمداران آمریکایی هرگونه معامله با دولت احمدی‌نژاد را بی‌فایده و نامربوط می‌دانستند.
علاوه بر این سموئلز در نوشته خود می‌گوید: "رودز مردم را به‌گونه‌ای فریب داد تا باور کنند هدف اصلی مذاکره با ایران جلوگیری از گسترش هسته‌ای ایران است، اما اهداف دیگری در ارتباط با مسائل گسترده‌تر در خاورمیانه را دنبال می‌کرد."
اما تنها دولت آمریکا نبود که از افزایش قدرت هسته‌ای ایران احساس خطر می‌کرد. توافقنامه ازلحاظ منع گسترش هسته‌ای ایران توسط کارشناسان منع گسترش تأییدشده است. پس در کدام بخش این توافقنامه اثری از فریب و اغفال دیده می‌شود و مشکل چیست؟
هر یک از این اظهارات عجیب درباره توافق هسته‌ای ایران نمونه‌ای دیگر از رخدادهایی است که سال گذشته در حین مذاکرات دیده می‌شد: تلاش به ایجاد شک و شبهه درباره اعتبار توافق هسته‌ای با استدلال‌هایی بی‌پایه و اساس.
به گزارش روز نو به نقل از لوب لاگ، عده ای از مخالفان قبل از امضای توافقنامه، انتقادات زیادی از شرایط و مفاد آن داشتند و اکنون تخریب خود را بر انتقاد از برخی اقدامات آمریکا متمرکز کرده‌اند.
این مخالفان ادعا می‌کنند که جانب‌داری آمریکا از ایران جزو شرایط توافقنامه نیست و درنتیجه نباید صورت گیرد. این اظهارات نادرست است. در حال حاضر مشکل اصلی از بین نرفتن کامل تحریم‌های آمریکا و ادامه ترس از انجام معاملات تجاری با ایران در بانک‌های اروپایی و دیگر بانک‌های دنیاست- حتی معاملاتی که در توافق هسته‌ای از لیست تحریم‌ها به‌طور رسمی خارج‌شده است.
تلاش مقامات آمریکا برای از میان بردن اثرات باقی‌مانده از تحریم، فراتر از شرایط توافقنامه نیست. این تلاش‌ها بخشی اصلی و بنیادی از توافق هسته‌ای با ایران محسوب می‌شود. مسئله‌ی دیگری که مورد انتقاد قرارگرفته است خرید قسمتی از آب‌سنگین ایران توسط آمریکاست. براساس توافقنامه، ایران باید ذخایر آب‌سنگین خود را خالی کند. از دیدگاه منتقدان چنین اقداماتی سبب می‌شود ایران به تعهدات خود برای کاهش فعالیت‌های هسته‌ای عمل نکند.
اظهارات مخالفان توافق هسته‌ای کاملاً متناقض است. در ابتدا اعتقاد داشتند که شرایط و مفاد توافقنامه اشتباه است، و اکنون می‌گویند عمل نکردن به شرایط قرارداد اشتباهی بزرگ است. اگر از دیدگاه آنها توافقنامه فعلی معتبر نیست، به حتم به دنبال توافق‌نامه‌ای هستند که در آن، تمام محدودیت‌های فعلی توافق بر برنامه هسته‌ای ایران اعمال شود اما هیچ امتیاز تجاری به ایران داده نشود و بر زیان‌های اقتصادی کشور افزوده شود. مانند به فاضلاب ریختن آب‌سنگینی که هزینه زیادی برای تولیدش شده است.
مسئله عجیب دیگری که هفته گذشته در مجله نیویورک‌تایمز در مقاله‌ای نوشته‌ی دیوید سموئلز به آن اشاره شد، سیاست‌های بن رودز معاون مشاور امنیت ملی آمریکا بود.
هیچ جای تعجب نیست اگر این مقاله برای استفاده مخالفان توافق هسته‌ای نوشته‌شده باشد، زیرا خود نویسنده مقاله یک مخالف سرسخت است. سموئلز در مقاله خود بن رودز را "استاد کنترل افکار عمومی" معرفی می‌کند. وی معتقد است بن رودز رسانه‌ها را به‌گونه‌ای فریب داد که درک نادرستی از اهداف کاخ سفید داشته باشند.
حتی اگر باور کنیم که رسانه‌هایی که اخبار روابط خارجه و سیاست‌های امنیتی آمریکا را پوشش می‌دهند تا این میزان احمق و وابسته باشند، بازهم هیچ نشانه و اثبات قطعی برای این ادعا وجود ندارد.
نمونه‌ای از این تفاسیر به‌اصطلاح دستکاری‌شده و غلط این است که علیرغم آغاز مذاکرات محرمانه میان ایران و آمریکا، دولت آمریکا تا قبل از انتصاب حسن روحانی به ریاست جمهوری ایران در سپتامبر 2013 دست به هیچ اقدامی نزد.
حقیقت این است که مذاکرات اولیه کاملاً آشکارا برگزار شد و توسط رسانه‌های به‌اصطلاح ساده‌لوح به‌طور کامل گزارش شد. بعلاوه، نمی‌توان انتظار داشت که مقامات سیاسی خارجه آمریکا با اهتمام و آینده‌نگری، تمام احتمالات برای افزایش منافع آمریکا را در نظر بگیرند. این در حالی است که آمریکا تمام جوانب ممکن را در مذاکره با ایران بر سربرنامه هستی در نظر گرفته است.
همچنین، ریاست جمهوری حسن روحانی تغییری اساسی محسوب می‌شد. هم ازلحاظ ورود یک تیم مذاکره‌کننده مطلع و متعهد از جانب ایران و هم اینکه سیاستمداران آمریکایی هرگونه معامله با دولت احمدی‌نژاد را بی‌فایده و نامربوط می‌دانستند.
علاوه بر این سموئلز در نوشته خود می‌گوید: "رودز مردم را به‌گونه‌ای فریب داد تا باور کنند هدف اصلی مذاکره با ایران جلوگیری از گسترش هسته‌ای ایران است، اما اهداف دیگری در ارتباط با مسائل گسترده‌تر در خاورمیانه را دنبال می‌کرد."
اما تنها دولت آمریکا نبود که از افزایش قدرت هسته‌ای ایران احساس خطر می‌کرد. توافقنامه ازلحاظ منع گسترش هسته‌ای ایران توسط کارشناسان منع گسترش تأییدشده است. پس در کدام بخش این توافقنامه اثری از فریب و اغفال دیده می‌شود و مشکل چیست؟
هر یک از این اظهارات عجیب درباره توافق هسته‌ای ایران نمونه‌ای دیگر از رخدادهایی است که سال گذشته در حین مذاکرات دیده می‌شد: تلاش به ایجاد شک و شبهه درباره اعتبار توافق هسته‌ای با استدلال‌هایی بی‌پایه و اساس.
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
