"چارلز کراتامر" تحلیلگر محافظه کار امریکایی در مقاله ای در واشنگتن پست به نوع رویکرد هر یک از نامزدهای ریاست جمهوری امریکا در عرصه روابط بین الملل پرداخته است: 

سندرز در جریان جنگ عراق نیز علیه حمله به آن کشور رای داد. او در سال 1991 میلادی نیز علیه جنگ خلیج فارس رای داد. واکنش او به تمام معضلات نظامی واکنش ضد امپرالیستی و صلح طلبانه است. استدلال او این است: بایدا از وارد شدن به جنگ ها خودداری کرد باید اجازه داد تا دیگران وارد عمل شوند. 

سندرز نگاهی جهانی و نه ملی به قضایا دارد. او به مسائلی چون تغییرات اقلیمی اولویت بیش تری می دهد تا به مسائل نظامی در حوزه سیاست خارجی. تعحجب نکنید اگر سندرز بر سر خلیج گوانتانامو بخواهد با کاسترو مذاکره کند. 

نزدیک ترین نمونه به او در عرصه سیاست امریکا جورج مک گاورن نماینده مجلس و سناتور امریکایی بود. او در سال 1972 میلادی نامزد حزب دموکرات بود اما در آن زمان شکست سنگینی از نیکسون جمهوریخواه خورد. او شدیدا ضد جنگ بود. 

سیاست خارجی کلینتون – اوباما از اوکراین تا ایران تا دریای چین جنوبی شکست خورده و این موضوع اثبات شده است. با این حال، او تلاش می کند تا برای اقناع رای دهندگان امرکیایی سیاستی تهاجمی تر و قاطعانه تر از اوباما را اتخاذ کند که مهم ترین آن لزوم حفظ نیروهای امریکایی در عراق پس از سال 2011 میلادی و تسلیح شورشیان سوری بود. ماجراجویی مدنظر اودر لیبی نیز مداخله ای بشردوستانه است. جهان بنی او سنتی است و از دوران پایان جنگ ویتنام به عنوان جهان بینی انترناسیونالیستی لیبرال شناخته می شود در این جهان بینی آگاهانه بر اعمال قدرت از طریق چند جانبه گرایی توجه می شود. 

شباهت تاریخی این سیاست با سیاست خارجی بیل کلینتون در دهه 90 میلادی است. 

شاید در میان نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری امریکا در مقایسه با سه رقیب دیگر تد کروز را بتوان به عنوان سیاستمداری معرفی کرد که تهاجمی ترین سیاست خارجی را اتحاذ کرده است. او می خواهد نقش رهبری آمریکا در دوران پس از جنگ سرد را بازسازی کند. او آماده تحمل مخاطرات این موضوع است. وعده داده تا قرارداد هسته ای با ایران را پاره کند، با بمباران گسترده داعش را نابود کند و اتحاد با اسرائیل را تجدید کند. او از مکتبی برآمده که در اقدام و عمل لحظه ای درنگ نمی کند و کسانی که منتظر تصمیمات سازمان ملل هستند را مسخره می کند. شباهت او با رونالد ریگان است. 

او وعده می دهد که امریکا باید قوی تر از امروز باشد. او می گوید آمریکا باید ثروتمندتر باشد. از نظر او کشورها نیز همانند شرکت ها هستند. واقعیت آن است که سیاست خارجی کلینتون، سندرز و کروز را می توان در طیف بندی های ایدئولوژیک راست تا چپ قرار داد اما در مورد ترامپ این موضوع صدق نمی کند زیرا فاقد هرگونه انسجامی در جغرافیای سیاسی است. همه حرف او درباره پول است. او هیچ هدف خاصی برای اتحاد و یا ایجاد پایگاه خارجی ندارد. او به آن ها به چشم ابزارهایی برای سودرسانی مالی می نگرد. 

شاید سابقه این دیدگاه به دوران استعمار اسپانیا بازگردد که که در جست و جوی طلا بود. ترامپ همانند یک تاجر طلا دیدگاهی مهربان تر و ملایم تر در قبال کسانی دارد که سبب انتقال ثروت از خارج از کشور به داخل امریکا می شود. او همین سیاست را در قبال ناتو در پیش گرفته است اگر از دیدش اعضای اروپایی این پیمان صرفا قصد داشته باشند با هزینه امریکا فعالیت کنند نباید به آن ها توجهی داشت. تنها استثنا در این زمینه تمرکز منحصر بفرد او در سیاست خارجی بر روی داعش است. هدف او مغلوب کردن این گروه از طریق بمباران است. او در اینجا هم نمی تواند هدف خود را پنهان کند و آن این که به دنبال آن است تا پس از نابود کردن داعش به دتنبال دستیابی به نفت و منابع نفتی برآید. شباهت تاریخی او به فیلیپ دوم پادشاه اسپانیا است.