نشریه "نشنال اینترست" در مقاله ای به قلم "دالیا داسا کایه" مدیر مرکز سیاستگذاری عمومی خاورمیانه و از پژوهشگران مرکز پژوهشی رند در مقاله تازه ای به چشم انداز برجام و سیاست امریکا در قبال ایران پرداخته است. 

به گزارش خرداد، این پژوهشگر سیاسی  با اشاره به پیامدهای برجام برای منطقه می نویسد:"کشورهای عربی و اسرائیل مخالف برجام بودند. با این حال، به نظر می رسد که این اجماع ایجاد شده است که دست کم ایران تا یک دهه آینده برنامه هسته ای اش تهدیدی علیه کشورهای همسایه نخواهد بود . من به این فهم در نشست اخیر موسسه رند رسیدم. هر دو طیف مخالفان و موافقان توافق هسته ای با ایران یک ارزیابی مشترک دارند و آن این که به احتمال زیاد ایران به تعهدات خود در سال های آینده پایبند خواهد ماند و درصدد بهبود وضعیت اقتصادی و سامان دادن اوضاع داخلی برخواهد آمد. واقعیت ان است که دو دیدگاه وجود دارد نخست دیدگاه بدبینانه تر که معتقد است انگیزه های پنهان ایران آن است که به تسلیحات هسته ای رد بلند مدت دست یابد و دیدگاه مثبت تر و خوش بینانه تر که باور دارد ایران قصد ساخت سلاح هسته ای را ندارد و برنامه اتمی اش را در راستای تضمین منافع ملی دنبال می کند. اما نتیجه هر دو تقریبا یکسان است: آنان معتقدند که تا پانزده سال اینده می توان با ایران تعامل داشت. اما پرسش اینجاست که در طول این مدت زمان در داخل ایران، منطقه و همین طور در سیاست امریکا در قبال ایران چه تحولاتی روی خواهند داد"؟ 

نویسنده این مطلب معتقد است که رویارویی ایران و همسایگانش در منطقه ادامه می یابد و می نویسد"در یمن و سوریه نوعی جنگ نیابتی بوجود آمده است. این موضوع با و یا بدون توافق هسته ای نیز ادامه می یابد. ایران اگر برنامه هسته ای هم نداشت کشورهای عربی همسایه از افزایش قدرتش هراس داشتند". 

نویسنده این مطلب معتقد است که محیط سیاست داخلی ایران پویاست و در این باره می نویسد:"یک رقابت واقعی برای چشم انداز اینده ایران و ارتقای جایگاه ان کشور در منطقه در جریان است. اکنون این رقابت بین اصلاح طلبان و محافظه کاران در جریان است. بیش از 60 درصد از جمعیت ایران زیر سی سال سن دارند. ایران سرمایه انسانی و فرصت های اقتصادی بسیاری برای جذب سرمایه گذاری های بزرگ دارد. البته مبهم است که آیا فساد زیاد در نظام اقتصادی ایران مانع عمده ای بر سر پیشرفت آن کشور باشد یا خیر". 

این تحلیلگر سیاسی در بخش سوم مقاله خود به موضع امریکا در قبال ایران می پردازد و می نویسد:"از سویی ایالات متحده با فشار روزافزون متحدان منطقه ای اش مواجه است که خواستار کمک های نظامی بیش تری به منظور مقابله با ایران هستند. در کوتاه مدت سیاست امریکا ادامه و تمرکز بر روی چگونگی اطمینان دادن به کشورهای منطقه خلیج فارس برای تقویت بازدارندگی در مقابل ایران خواهد بود. حضور پایگاه های نظامی امریکا  و نیروهایش در منطقه  پایه و اساس سیاست مهار امریکا در قبال ایران است و این موضوع با توافق هسته ای تغییر نمی کند. این دید غالب در امریکا است که دولت ایالات متحده باید به متحدان خود تعهد دهد که برای مهار ایران ابزارهای موثری دارد. بعید است که دیدگاه سیاستگذاران ارمیکایی در این باره تغییر اساسی داشته باشد. از سوی دیگر برخی در ایالات متحده بر این بروند که امریکا باید تمرکز بیش تری بر بهبود و عاید سازی روابط خود با ایران داشته باشد و باید از فرصت ایجاد شده استفاده نماید. آنان بر این باورند که حمایت امریکا از نیروهای اعتدالی در داخل ایران می تواند در راستای منافع امریکا باشد. در عمل اما سیاست امریکا به احتمال زیاد به تقویت بازدارندگی متحدانش در منطقه در مقابل ایران و هم چنین همکاری با ایران بر سر موضوعاتی چون مبارزه با مواد مخدر و یا تلاش برای ایجاد ثبات در افغانستان خواهد بود تا تعادل رفتاری حفظ شود. البته رفتار ایران تا حد زیادی تعیین می کند که این توازن به سوی کدام کفه ترازو میل خواهد کرد".