ترانه‌ای که بی بی سی نواخت جامعه را به موافقان و مخالفان تقسیم کرد!

صحبت‌های ترانه علیدوستی در مستند «ترانه» که از شبکه بی‌بی‌سی پخش شد، موافقان و مخالفان زیادی را به واکنش واداشت.

به گزارش روز نو در همین باره نظر دامون قنبرزاده (روزنامه‌نگار) را درباره این مستند صرفا بازنشر می‌کنیم:

یعنی اصلاً ملت عجیب‌غریبی هستیم! شما همین سریال‌های آقای مهران مدیری که آن سال‌ها از تلویزیون پخش می‌شد را فرض بفرمایید؛ مثلاً سریال «مرد هزارچهره» را نمونه‌ای از یک سریال منتقدانه می‌دانستیم که به پایه‌های جامعه «حمله» می‌کند! (عجب!) «در حاشیه» بیانیه‌ای بود در باب مذمت منفعت‌طلبی و جامعه‌ی طبقاتی! (زرشک!) کمی که بیشتر پیش می‌رفتیم «قهوه‌ی تلخ» دکترین مهران مدیری در باب ریشه‌های تاریخی ایرانیان و انتقاد ایشان به جامعه‌ی بیماری که به شکلی موروثی دچار فساد است، تعبیر می‌شد. (اوهو!) یعنی از هر سریال طنز ایشان، یک تعبیر و تفسیری بیرون می‌کشیدیم تا نشان بدهیم مهران مدیری، چه‌قدر خوب جامعه‌ی ایرانی را می‌شناسد و همیشه مشغول اعتراض و انتقاد است!

حالا الان مستند «ترانه» ساخته‌ی پگاه آهنگرانی که منتشر شده، ملت ریخته‌اند سر ترانه علیدوستی که چه؟ که «این‌ها بازی‌ست» و «ترانه علیدوستی کاری نکرده است» و نمی‌دانم از این حرف‌ها. یعنی حرکت ترانه پشمک بوده ولی همچنان سریال‌های نودشبی مهران مدیری‌ست که یک حرکت منتقدانه حساب می‌شود! عجیب نیست؟! هر چه فکر می‌کنم نمی‌توانم بفهمم این تناسب را چه‌گونه برقرار کنم. یعنی آن یارویی که به مهران مدیری به خاطر انتقاد‌هایش (کدام انتقاد اصلاً؟!) در طنز‌های نودشبی‌اش احسنت گفته و از آنها هزار جور چیزمیز بیرون کشیده، الان حرکت ترانه علیدوستی را یک جور انحراف ذهنی می‌داند!

حالا اینکه آقای مدیری را مثال زدم، چون به‌تازگی ایشان یک سریال هم روی آنتن تلویزیون فرستاده‌اند که تماشای فقط یک دقیقه‌اش کافی‌ست تا دچار اسهال شوید؛ همین آقای مدیری‌ای که چند سال پیش گفته بود حاضر نیست حتی یک فریم از کارهایش از تلویزیون پخش شود. بعد ترانه‌ای که از کار و زندگی افتاده است و تاوان داده است و هزار جور ترس را تجربه کرده است می‌شود «حواس‌پرت‌کن»، «نوکر بی‌بی‌سی» و از این چرت‌وچولاها. باور بفرمایید ما اصلاً حساب و کتاب بلد نیستیم. یک جور توهم توطئه داریم که نمی‌دانیم کجا خرجش کنیم. اصلاً به نظرم همان «در حاشیه» برای‌مان کفایت می‌کند؛ همانی که در آن آقای مدیری به ارکان جامعه «می‌تاخت» (چه تاختنی هم!) و اعتراض می‌کرد (وه که چه اعتراض کوبنده‌ای!) و ما هم می‌خندیدیم. به درد همین کار‌ها می‌خوریم. والسلام.