180 دقیقه بیکیفیت از پرسپولیس و استقلال
بازی پرگل و جذاب سپاهان و آلومینیوم اراک را بگذارید کنار. از این اتفاقات هر از گاهی رخ میدهد؛ درست مثل مسابقه پرسپولیس و گلگهر که پنج گل برای سرخپوشان پایتخت داشت. منهای این استثناءها، انصافا چه نمرهای میتوان به کیفیت مسابقات این فصل لیگ برتر داد؟ پرسپولیس چطور بازی میکند؟ اگر تک گلهای سه امتیازی برخی بازیکنان باتجربه این تیم نبود، پرسپولیس الان کجای جدول قرار داشت؟ چند بازی درخشان در این فصل از قرمزها به یاد میآورید؟ مساله اصلا این نیست که پرسپولیس برابر صنعت نفت آبادان تن به تساوی داد. قرار نیست یک تیم همیشه برنده باشد و این اتفاق حتی برای بزرگان فوتبال دنیا هم رخ نمیدهد، اما انصافا سطح کلی نمایشهای این فصل تیم گلمحمدی چقدر راضیکننده بوده است؟ از خودشان که بپرسی میگویند با توجه به بضاعتمان خوب بودیم، اما مگر بقیه تیمها چقدر بضاعت دارند؟ مثلا موجودی همین نفت آبادان چقدر است؟
بعد از تحمل نود دقیقه نمایش عذابآور پرسپولیس، نوبت به استقلالیها رسید که کسالت عصرگاهی مردم را تکمیل کنند. آنچه را در ورزشگاه آزادی دیدیم، به سختی میتوان «فوتبال» نامید. یک نمایش کمرمق، ضعیف و بسیار پراشتباه از دو تیمی که جزو مدعیان لیگ هستند و هر دو هم فصل اینده قرار است نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا باشند. آیا واقعا نمایشی با این کیفیت برازنده این دو اسم هست؟ مهمتر این که امسال چند بازی خوب از این دو تیم دیدهایم؟ به اندازه انگشتان یک دست میشود؟ تکلیف مسابقه را پنالتی ناشیانه فولادیها روشن کرد، وگرنه شاید این دیدار هم مثل نبرد پرسپولیس بدون گل به پایان میرسید.
امسال لیگ باکیفیتی نداریم، پیرمردها جولان میدهند و خبری از جوانگرایی نیست. مسابقات به ندرت جذاب و تماشایی از آب در میآید و آش آنقدر شور است که صدای خود آشپزها هم درآمده. گرانی ارز، باعث خروج بازیکنانی شده که بعضا حتی متوسط بودند. از آن طرف هم ورود مربی خارجی ممنوع است. با این شرایط نگران آینده فوتبال باشگاهی کشور هستیم.