تحلیل احمد زیدآبادی از افشاگری روحانی؛ زبان اشاره!

رمزآمیز سخن گفتن مسئولان در مورد پدیده‌ای که باید از هر جهت شفاف باشد، سبب سلب اعتماد از آن‌ها بخصوص داعیه‌های ضد فسادشان شده است به طوری که بسیاری از مردم اینگونه بحث‌ها را نه اقدامی از سرِ صدق و راستی برای پالودن دستگاه‌ها از فساد، بلکه ابزاری در جهت دستیابی به مقاصد پنهان و تصفیه حساب‌های شخصی یا جناحی تفسیر می‌کنند.
به گزارش روز نو : در بین مسئولان جمهوری اسلامی رسم و سنتی پا گرفته است که هر گاه بخواهند طرف رقیب خود را به طور علنی تهدید به افشاگری کنند از "فلان" نهاد یا "فلان" شخص که مرتکب ده‌ها یا صد‌ها و یا هزاران میلیون دلار اختلاس شده است، سخن به میان می‌آورند بدون آنکه هویت آن "فلان"، نزد افکار عمومی روشن شود. در واقع گویی با زبان اشاره با هم حرف‌می زنند تا خودشان منظور یکدیگر را دریابند، اما مردم جز حدس و گمان چیزی نصیب‌شان نشود!
 
در واقع همین رمزآمیز سخن گفتن مسئولان در مورد پدیده‌ای که باید از هر جهت شفاف باشد، سبب سلب اعتماد از آن‌ها بخصوص داعیه‌های ضد فسادشان شده است به طوری که بسیاری از مردم اینگونه بحث‌ها را نه اقدامی از سرِ صدق و راستی برای پالودن دستگاه‌ها از فساد، بلکه ابزاری در جهت دستیابی به مقاصد پنهان و تصفیه حساب‌های شخصی یا جناحی تفسیر می‌کنند.