افزايش بی اعتمادی به سلبريتی‌ها

 این روزها ردپای سلیبریتی‌ها را در همه جا می‌توان دید، آنها در دنیای واقعی مشغول به فعالیت‌های هنری و ورزشی‌شان هستند، اما در فضای مجازی و مخصوصا اینستاگرام با پشتوانه چند‌میلیون دنبال‌کننده در مورد همه چیز صحبت می‌کنند و گاها انتقاد‌های آنها در جامعه همراه با موج گفت‌و‌گوها است. از سوی دیگر خیلی‌ از ما بیشتر از آنکه بدانیم، افراد فامیل‌مان چگونه زندگی می‌کند، به خوبی با خبریم که فلان هنرپیشه زن، امشب چه غذایی خورده و می‌خواهد در آینده به کجا سفر کند و از کدام آرایشگاه وقت گرفته است. در سال‌های اخیر برخی از این سلبریتی‌ها به پشتوانه طرفداران پرشمارشان، جریان فرهنگی و اجتماعی ما را به سمتی می‌برند که خودشان می‌خواهند. اغلب مردم نیز از این جریان الگوبرداری می‌کنند، بی‌آنکه بدانند پشت پرده ماجرای فلان افشاگری هنرپیشه چیست. از سوی دیگر رفتارهای دوگانه برخی از آنها در فضای مجازی و دنیای واقعی باعث بی‌اعتمادی عده زیادی از مردم به آنها شده است. به‌عنوان مثال سلبریتی‌ها در حالی از مشکلات اقتصادی و اجتماعی جامعه صحبت می‌کنند که تعداد زیادی از آنها تابعیت کشورهای اروپایی، کانادا و آمریکا دارند و فرزندانشان را در بهترین بیمارستان‌های دنیا به دنیا می‌آورند، یا اینکه رفتارهای انسان دوستانه آنها همراه با چندین عکاس حرفه‌ای است تا سریع موج جدیدی از تعریف و تمجیدها را در فضای مجازی به وجود آورند. البته این رفتارهای انسان دوستانه و انتشار عکس‌های آن در سطح وسیع از فضای مجازی، نتایج شگفت انگیزی در تغییر شکل یک هنرمند و ورزشکار معمولی به سلبریتی دارد.
 
به گزارش روز نو :کارشناسان اجتماعي گرفتاري اصلي را همين موضوعات مي‌دانند، به اعتقاد آنها، هيچ‌سلبريتي حتي اگر کارهاي خيريه و انسان دوستانه انجام دهد، نمي‌تواند يک الگوي کامل براي مردم باشد. برخي ديگر البته به تاثير مثبت سلبريتي‌ها به‌ويژه در زمان وقوع حوادث اشاره مي‌کنند. آنها معتقدند که چهره شدن، مزاياي مثبتي هم دارد، آنها مي‌توانند مردم را براي کمک به يکديگر تشويق کنند، براي همين نبايد چهره آنها از سوي نهادهاي ديگر مخدوش شود، اما هنوز جامعه داستان چهره سينمايي که براي جمع‌آوري هزينه‌هاي‌ميليوني آمپول‌هاي «حلما‌» شماره حساب داد را فراموش نکرده و او به‌دليل مرگ اين دختر بچه به‌دليل نرسيدن پول آمپول‌ها حالا در زندان آب خنک نوش جان مي‌کند.
 
درآمد ستاره‌هاي سينما و تلويزيون از اينستاگرام
 
طبق تحقيقات خراسان، «بهنوش بختياري» براي انتشار پست تبليغاتي در اينستاگرامش به مدت 24 ساعت 20ميليون تومان، «پوريا پورسرخ» براي هر استوري تبليغاتي مبلغ هفت‌ميليون تومان و هر پست 24 ساعته 15ميليون، «علي صبوري» براي آگهي‌هايي که در استوري کار مي‌شود، حداقل سه‌ميليون و ساخت و انتشار پست‌هاي تبليغاتي 30ميليون به بالا را دريافت مي‌کند. از سوي ديگر رامبد جوان که بعد از سفرش به کانادا حسابي حاشيه‌ساز شده، براي هرپست تبليغاتي داخل صفحه 22ميليون مي‌گيرد که اين مبلغ براي يک پست تبليغاتي 24ساعته است و اگر بخواهيد پست تبليغاتي را داخل استوري بگذاريد، بايد 12ميليون تومان ديگر هم بپردازيد. البته اينها تعداد محدودي از فعاليت‌هاي تبليغاتي آنها به پشتوانه هزاران فالوئر است.
 
استفاده از احساسات مردم
 
امان الله قرايي مقدم، جامعه شناس در باره اين رفتارهاي دوگانه آنها به «آرمان ملي» مي‌گويد: يکي از شاخصه‌هاي کشورهاي جهان سوم اين است که مردم فکر مي‌کنند همه چيز را مي‌دانند و به خودشان اجازه مي‌دهند در هر کاري اظهارنظر کنند. سلبريتي‌ها نيز از اين قاعده مستثنا نيستند و با تلقين وجهه‌اي که در جامعه و فضاي مجازي مي‌کنند، موجي از اظهار نظرها را در ميان طرفداران چند صد‌هزار نفري‌شان به وجود مي‌آورند. طرفداران آنها فکر مي‌کنند که اين افراد چون در رشته‌هاي ورزشي يا هنري مهارت دارند پس در هر موضوعي نظر بدهند، قطعا درست است. او در ادامه خاطرنشان مي‌کند: اين تلقين وجهه سلبريتي‌ها به دو صورت در جامعه ما بازخورد دارد، نکته اول اين است که سياستمداران از وجهه اين افراد و طرفداران‌شان براي رسيدن به مقاصد سياسي استفاده مي‌کنند، کما اينکه شاهد بوده‌ايم که برخي از خوانندگان و هنرپيشه‌ها با ميليون‌ها طرفدار در شبکه‌هاي اجتماعي به موضوع انتخابات در سال‌هاي 84 و 96 ورود کرده‌اند و از کانديداي مشخصي حمايت نمودند، در صورتي که هيچ ‌اطلاعات سياسي نداشتند. در نمونه آمريکايي اين اتفاق مي‌توان رونالد ريگان رئيس جمهور آمريکا را مثال زد که در انتخابات آمريکا از فرانک سيناترا هنرپيشه معروف آمريکايي با 60 تا 70‌ميليون طرفدار براي پيروزي در رياست جمهوري استفاده کرد. موضوع اقتصادي و اجتماعي نيز يکي ديگر از فعاليت‌هاي اين سلبريتي‌هاست و چون جامعه ما بر شناخت احساسي از افراد متکي است، آنها به راحتي از طرفداران‌شان استفاده مي‌کنند تا نظر و هدف خودشان را به جامعه القا نمايند. به‌عنوان مثال برخي از آنها از بيماري يک بچه يا کمک به زلزله زدگان را بهانه مي‌کنند و چون احساسات جامعه از اين موضوعات جريحه‌دار است، خيلي سريع به نتايج دلخواهشان مي‌رسند. البته نظام اجتماعي ما در طول تاريخ اينگونه بوده و مردم هنوز مطلع نيستند که نبايد در هر مورد اظهار نظر کنند چون هر اظهار نظري تخصص و آگاهي لازم را مي‌خواهد.
 
آنها الگوي جوانان شده‌اند
 
نوروز هاشم زهي، جامعه شناس فرهنگي نيز نظرات قابل تاملي دارد، او درباره رفتارهاي سلبريتي‌ها در جامعه مي‌گويد: بيشتر اظهارنظرها در فضاي مجازي مبتني بر منفعت طلبي افراد است، اين منفعت‌ طلبي مي‌تواند از لحاظ اقتصادي، اجتماعي و سياسي يا عواملي شخصيتي باشد. البته ممکن است که فردي از شرايط جامعه ناراحت باشد و با دلسوزي از اين شرايط ابراز گلايه نمايد، اما بيشتر اين اظهار نظرها با استفاده از ظرفيت‌ چند‌ميليوني طرفداران در شبکه‌هاي مجازي به سود افراد خاص مي‌انجامد. چه اين موضوع را قبول کنيم يا نکنيم، بيشتر سلبريتي‌ها الگوي اجتماعي هستند و هر اظهار نظر و رفتارهايي که انجام مي‌دهند، عده‌ زيادي از مردم مخصوصا قشر جوان از آنها پيروي مي‌کنند. او در ادامه مي‌افزايد: اما تا چه اندازه اين پيروي‌ها مي‌تواند بر مبناي نظريه‌هاي عملي استوار باشد جاي سوال دارد، ولي در حقيقت شرايط جامعه ما به شکلي است که اقبال عمومي نسبت به اين افراد در سطوح بالا وجود دارد، کما اينکه شاهد اين موضوع بوده‌ايم که مردم به ورزشکاراني که مدال المپيک و جهاني داشته‌اند راي مي‌دهند که به شوراي شهر يا مجلس بروند، هر چند که خيلي از راي‌دهندگان در نگاه منطقي متوجه اين حقيقت مي‌شوند که اين افراد توانايي کار در سطح وسيعي از جامعه را ندارند و تخصص آنها ورزش يا هنر است، اما بازهم به آنها راي مي‌دهند.