عجب روز سیاهى بود، گم کردم صدایت را
ندیدم بعد از آن دیگر طلوع شانه هایت را
دو چشمانت دو ماهى بود در تُنگ خیال من
ولى آخر گریزاندى دو ماهى رهایت را
و شاید دست هاشان تشنه تر بود از نگاه من
سراب جاده ها بردند با خود ردّ پایت را
چه بى تابانه خود را از تو پُر مى خواستم اما
نگاهم هر کجا گردید خالى دید جایت را
مسافر در غیاب تو حضورت گرم تر مى شد
مرورى داشتم هر روز داغ ماجرایت را
اینستاگرام بنیامین بهادری