ميليون ها جوان از دانشگاه هاي مختلف فارغ التحصيل شده و اكنون مدرك در دست منتظر دولت نشسته اند تا دولت براي آنها شغل ايجاد كند. تامين شغل براي اين تعداد جوان مدرك در دست نيز از عهده دولت بر نمي آيد چرا كه دولت صدها ميليارد تومان به پيمانكاران و صندوق هاي بازنشستگي و ... بدهكار است و كل درآمد نفتي كشورنيز صرف پرداخت حقوق بازنشسته ها و يارانه ها مي شود.

تا سه دهه پيش جوانان از دولت توقع شغل نداشتند چرا كه شغل غالب مردم كشاورزي و دامداري و كار در بازار بود.اما عملكرد بدون برنامه و بدون استراتژي برخي دولت هاي گذشته و سياست هاي كوته نگرانه و منفعت طلبانه براي جذب راي در انتخابات منجر به احساس وابستگی روز افزون جوانان به دولت و طلب شغل و رفاه از دولت ها گرديده است و اكنون دولت با ميليون ها جواني مواجه است كه اغلب تخصصي ندارند و تنها مدرك دانشگاهي در دست دارند و بسیاری از آنها به دنبال شغل هاي اداري و پشت ميز نشيني هستند.

اين در حالي است كه غالب زمين هاي ايران باير هستند بگونه اي كه وقتي با هواپيما بر فراز شهرهاي مختلف سير مي كنيد سرزمين خشك و بي آب و علف را مي نگريد . چنين سرزمين كم آبي نياز به آبياري مدرن و كشت با كمترين ميزان آب دارد كه نيل به اين هدف نياز به صرف هزينه زياد دارد.

با این شرایط خاص ، مزیت رقابتی سرمایه گذاری در حوزه هاي زیر ساخت توسعه کشاورزی ، یکپارچه سازی اراضی و حمایت جدی از شرکت های کشت و صنعت و استفاده از شیوه های مدرن کشت و آبیاری است.

بخش کشاورزی و باغداری حوزه ای است که با سرمایه نسبتا کم، اشتغال نسبتا زیادی ایجاد می كند اما از حیث درآمد و کسب سود قابلیت رقابتی کمتری نسبت به حوزه نفت و گاز و پتروشیمی دارد.

با اين شرايط ويژه ايران ، مزيت سرمايه گذاري در كدام حوزه براي سرمايه گذاران جذاب تر است؟ به دلايل زير اصلي ترين مزيت سرمايه گذاري در ايران عبارت است از سرمايه گذاري در حوزه نفت و گاز و خصوصا صنعت متنوع متكثر و رو به توسعه پتروشيمي است و اكنون ايران داراي ذخاير عظيم گاز متان،اتان ،پروپان و بوتان است.

با اين منابع ارزشمند ما مي توانيم صد كارخانه بزرگ پتروشيمي با خوراك هاي ياد شده احداث نماييم. كشور چين از ايران،امريكا و ساير كشورها خوراك اتان، بوتان و پروپان را خريداري و با صرف هزينه حمل زياد اين مواد أوليه را به كشور خود منتقل و ده ها كارخانه پتروشيمي احداث مي نمايد و محصول نهايي را با چندين برابر قيمت مواد خام به ايران مي فروشد و ضمن كسب درامد بالا، ميليون ها شغل مستقيم و غير مستقيم ايجاد مي كند .اين سوال وجود دارد كه چرا با وجود اين همه منابع اوليه اين سرمايه گذاري ها در ايران انجام نمي شود و ما چرا بايد با اين سرمايه هاي خدادادي هنوز خام فروشي مي كنيم؟!

دولت در شرايط كنوني منابع لازم براي سرمايه گذاري را در اختيار ندارد و با اين جذابيت لازم جهت جذب سرمايه گذاري وجود ندارد كه اگر هم مي داشت در سالهاي اخير سرمايه گذاران وارد صحنه مي شدند. چنانچه همین روال فعلي حفظ شود جذابیت برای سرمایه گذاری در ایران برای سرمایه گذاران داخلی و خارجی وجود ندارد.

معتقدم حفظ وضع موجود بسیار خسارت بار و حتی نگران کننده است چرا كه فروش مواد خام، عدم ایجاد جذابیت برای سرمایه گذاران و به دنبال آن بیکاری ، فقر و مشکلات اجتماعی و ده ها مشکل دیگر آینده مبهمی برای ثبات و توسعه کشور رقم خواهد زد. چنانچه دولت از هم اکنون اعلام نماید حاضر به اجرای درست مفاد قانون الحاق برخی مواد به قانون تنظیم بخشی از مقررات مالی دولت و در نتیجه اعمال تخفیف بین 20 تا 30 درصدی برای خوراک مایع تحویلی به پتروشیمی ها در یک بازه زمانی 5 تا 10 ساله است ، تحولی در صنعت پتروشیمی ایجاد خواهد شد و سرمایه گذاران بزرگ ،میلیاردها دلار در این حوزه سرمایه گذاری خواهند نمود که نتیجه آن جلو گیری از خام فروشی گاز پروپان و بوتان و تبدیل این دو ماده خام به محصولات با ارزش افزوده چند برابری خواهد شد . به این ترتیب ما بجای صادرات بوتان و پروپان به قیمت حدود 350 دلار ،این دو ماده اولیه را به محصولات ارزشمندتري تبدیل می کنیم و با قیمت 1200 دلار به بازار های جهانی عرضه می نماییم. این تحول بزرگ با سرمایه گذاری خارجی و نه با منابع داخلی انجام خواهد شد هر چند ما در کشور منابعی برای اینگونه سرمایه گذاری های عظیم در اختیار نداریم.

برخی گزارش ها نشان دهنده آن است که تا 5 سال آینده تولید بوتان و پروپان ایران به 20 میلیون تن در سال خواهد رسید و بازاریابی این میزان از محصول و فروش آن ضمن ایجاد رقابت منفی آسان نخواهد بود در حالی که ما می توانیم با اجرای مفاد قانونی که دست دولت را جهت تخفیف تا 30 درصدی نیز باز گذاشته سرمایه گذاران بزرگ داخلی و خارجی را جذب و 20 میلیون تن مواد خام یادشده را به محصولات بسیار ارزشمند تبدیل و بین 10 الی 12 میلیارد دلار در سال صادرات حاصل از این سرمایه گذاری نصیب کشور و نسل های آینده شود.