شرایط سیاسی و اقتصادی کشور به سمتی حرکت می‌کند که به نظر می‌رسد پس از پایان دولت حسن روحانی انتخاب رویکرد آینده مدیریت کشور بسیار مبهم و پیچیده خواهد بود. از یک طرف مردم نسبت به عملکرد اصلاح‌طلبان در سه حوزه دولت، مجلس و شورای شهر رضایت کامل ندارند و از سوی دیگر امید مردم نسبت به جریان اصولگرا نیز مدت هاست از بین رفته است. در نتیجه فضای سیاسی ایران با چالش چشم انداز آینده مواجه شده که مشکلات معیشتی مردم نیز این چالش را روزبه روز عمیق‌تر می‌کند. اگر اصلاح‌طلبان قصد داشته باشند حضور خود را در ساخت قدرت استمرار ببخشند باید برای ناکامی‌های خود در فضای انتخابات توجیه مناسب داشته باشند و از سوی دیگر در فرصت باقی مانده تا آنجا که امکان دارد مطالبات محقق نشده مردم را جامه عمل بپوشانند. با این وجود اصولگرایان که در انتخابات ریاست جمهوری سال۹۶ رأیی در حدود ۱۶میلیون به دست آورده‌اند به خوبی از فضای انتقادی جامعه نسبت به دولت حسن روحانی استفاده کرده و به دنبال این هستند که با شعارهای اقتصادی دوباره قدرت را در اختیار بگیرند. به همین دلیل برای تحلیل و بررسی این موضوع با حجت‌الاسلام غلامرضا مصباحی مقدم گفت‌وگو کرده که در ادامه می‌خوانید.

اصولگرایان که گمان نمی‌کردند در انتخابات ریاست‌جمهوری سال96 رأی 16 میلیونی به دست بیاوردند این روزها به دنبال این هستند که با ادامه سازو کار اجماعی و تحولات درونی جریان اصولگرایی دوباره آب رفته را به جوی بازگردانند و قدرت را به دست بگیرند. اصولگرایان‌ در شرایط کنونی روی چهار نقطه کانونی تحولات آینده سیاسی ایران سرمایه‌گذاری کرده‌اند. اظهارات محمدرضا باهنر دبیرکل جبهه پیروان خط امام و یکی از اصولگرایان تأثیرگذار در یک دهه اخیر سیاسی کشور راست‌سنتی در آرزوی فروپاشی اتحاد چپ و میانه‌روها/۴ تاکتیک اصوگرایان برای تصاحب دولت و مجلس آیندهمبنی بر اینکه اصولگرایان به دنبال تصاحب دولت سیزدهم و مجلس یازدهم هستند نشان‌دهنده تشکیل اتاق فکر جریان اصولگرایی برای رسیدن به دولت و مجلس آینده است.

نگرانی از تغییر رویکرد مردم در انتخابات 1400 موضوعی نیست که بتوان به‌سادگی از کنار آن عبور کرد؛ اتفاقی که معنای آن رخ دادن بهترین اتفاق برای دلواپسان و مخالفان اعتدال خواهد بود. درک دلیل این نگرانی هم چندان مشکل نیست و با مرور تاریخ به‌خوبی می‌توان به‌دلیل احتمالی چنین تغییر رویکردی پی برد. بزرگ‌ترین تغییر انتخاباتی جامعه ‌ایران در سال 76 رقم خورد؛ سالی که جامعه احساس کرد باید مدتی با جریان راست سنتی خداحافظی کند. بنابراین به تفکری برای اصلاح رأی داد. دلیل این تغییر رویکرد را شاید بتوان عدم چرخش مدیریت در کشور و خواسته‌های جدیدی دانست که جامعه پس از دوران دفاع مقدس نیازمند آن بود. دولت آیت‌ا... هاشمی با شعار سازندگی روی کار آمد و توانست بسیاری از خرابی‌های پس از جنگ را بازسازی کند و پیشرفت قابل توجهی در وضعیت کشور به وجود آورد. در سال 76 این نیاز ایجاد شد که گام بعدی سازندگی باید برداشته شود. بنابراین به کاندیدای چپ آن دوره رأی دادند. دولت اصلاحات 8سال بر سر کار بود و در سال 84 بار دیگر چرخشی شکل گرفت که البته نارضایتی از عملکرد دولت اصلاحات در این تغییر آن‌چنان مشهود نبود، بلکه اشتباه استراتژیک اصلاحات سبب شد آرا میان کاندیداهای این جریان تقسیم و در نهایت کاندیدای جریان اصولگرا به‌عنوان پیروز معرفی شود. در سال 92 چرخش دیگری صورت گرفت و این بار جامعه به آرمان‌های سال 76 بازگشت؛ یعنی اعتماد خود به جریان اصلاحات را بار دیگر نشان داد و به کاندیدایی به نام حسن روحانی رأی داد که مورد حمایت این جریان بود. طبیعی است که رأی به روحانی به معنای رأی به جریان اصلاحات بود. بنابراین اشتباهات این دولت بدون تردید به حساب جریان اصلاحات نوشته می‌شود. البته از منظر جامعه چنین است که روحانی تنها مقصر عدم تحقق وعده‌‌های داده‌شده در هنگام انتخابات 92 و 96 نیست، بلکه اصلاح‌طلبان شناخته‌شده هم که جامعه را ترغیب به حضور در انتخابات و نوشتن نام روحانی در برگه رأی کردند، سهم زیادی در این موضوع دارند و همین مولفه خطری برای انتخابات 1400 است و در صورت عدم اقناع رأی‌دهندگان در سال 1400 باید منتظر چرخش چهارم بود. محمدرضا جلایی‌پور چندی پیش به‌این موضوع اشاره کرد و در کانال تلگرامی‌اش نوشت: «در روزهای گذشته با تاخیر روحانی در معرفی وزیر علوم (در طراز شخصیتی همچون فرجی‌دانا) عده‌ای از کاربران نگران شدند که جامعه در انتخابات 1400 به سمت گزینه‌های اصولگرایان تندرو سوق داده می‌شود.»

گروهی بر این باورند که انقلاب فقط متعلق به سال 57 بوده است.