پنجشنبه هفته گذشته زمانی که مشخص شد علی لاریجانی، از فهرست انتخاباتی اصولگرایان قم خط خورده و به نوعی حذف شده است؛ کاملا مشخص شد که تندروهای جریان اصولگرایی بالاخره سهم خود را گرفتند و گویا قرار است در این دوره از انتخابات سازوکار و نقشه راه انتخاباتی اصولگرایی را در دست بگیرند، طیفی که همیشه یکی از موانع بزرگ ائتلاف درونی این جناح سیاسی بوده است. هرچند گفته شده است که خود لاریجانی هم تمایلی برای شرکت در انتخابات ندارد و گویا لباس ریاست مجلس دیگر برای او تنگ شده است و چشم به انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 را دارد. اصولگرایان با توجه به عدم همگرایی و وحدت طیف‌های خود هیچ‌گاه نتوانسته است به یک ائتلاف درونی دست یابد، بنابراین چاره کار را تقسیم کار و سهم دیدند. چرا که به نظر می‌رسد در این دوره افتراق و پراکندگی و همچنین سهم‌خواهی در این جریان بیش از گذشته است و سه طیف مختلف با برنامه‌ها و اهداف و استراتژی‌های خاص خیز انتخاباتی برداشته‌اند و چشم به صندلی ریاست بهارستان دارند. این سه طیف شامل تندروها (احمدی‌نژادی‌ها)، به رهبری رئیس دولت نهم و دهم، نواصولگرایان به رهبری محمدباقر قالیباف و پایداری‌ها به رهبری سعید جلیلی. درواقع رقابت این طیف‌ها به معنای شکست وحدت درونی و شکل‌گیری یک رقابت درونی میان اصولگرایان است.

به نظر می‌رسد درون جامعه روحانیت هم به عنوان محور تصمیم‌گیری اصولگرایان، اختلاف‌نظرهایی در مورد حمایت از روحانی و مشورت با مصباح‌یزدی وجود دارد و بزگان جامعه روحانیت مبارز برای حفظ محوریت خود باید بتوانند در روزهای آینده اعضای خود را یکصدا کرده و تکلیف خود را برای انتخابات مشخص کنند.