جانمايي براي انتخابات رياست‌جمهوري 1400 مدتي است كه در حال شكل‌گيري است. كم‌كم معلوم مي‌شود كدام شخصيت و چهره سياسي دنبال كدام سمت و مقام است و چقدر احتمال دارد كه به آن برسد.

شیرین هانتر، از اعضای مرکز تفاهم مسلمانان و مسیحیان دانشگاه جورج تاون، می گوید: «درسی که می توان از جدیدترین خشونت ها در قفقاز گرفت این است که نمی توان هیچ مناقشه ای را حل نشده رها کرد. هیچ درگیری برای همیشه منجمد باقی نمی ماند.»

شايد اگر در دوره‌هاي پيشين انتخابات رياست‌جمهوري ماه‌ها قبل از مردم يا چهره‌هاي سياسي در خصوص انتخابات بعدي پرسش مي‌شد همه به اين نکته اذعان داشتند که ماه‌ها تا انتخابات بعدي زمان باقي است و نمي‌توان نظري داد. اما شرايط جامعه، نارضايتي‌هاي اقتصادي و معيشتي به قدري است که از ماه‌ها قبل بحث انتخابات 1400 و رئيس‌جمهور بعدي به ميان آمده است. در همين راستا، اصلاح‌طلبان نيز که انتخابات پيشين را به علل مختلفي واگذار کردند اين‌بار درصدند تا حد ممکن رقابت بر سر کرسي رياست‌جمهوري را به جريان رقيب نبازند. از اين رو از سويي درصدد تدوين برنامه‌هاي کاربردي، عملياتي و منطبق با نيازهاي مردم برآمده‌اند و از طرف ديگر به دنبال اقناع افکار عمومي و بازيابي سرمايه اجتماعي براي حضوري پرقدرت در انتخابات هستند. آذر منصوري قائم‌مقام حزب اتحاد ملت در اين باره مي‌گويد: «هنوز هيچ بحث و‌ جمع‌بندي در مجموعه اصلاح‌طلبان در مورد نوع و‌ چگونگي ورود به انتخابات يا مصاديق آن صورت نگرفته است، اما آنچه روشن است و بر مبناي تجربه‌اي که در انتخابات 98 پشت سر گذاشتيم، بعيد است اصلاح‌طلبان بدون حضور کانديداي اختصاصي خود در انتخابات پيش‌رو مشارکت جدي داشته باشند.»

حسین مرعشی، سخنگوی حزب کارگزاران سازندگی، به‌تازگی در گفت‌وگویی با سایت «جماران» گفته است نیازی نیست رئیس‌جمهور آینده لزوما از اصلاح‌طلبان یا اصولگرایان باشد. او نیرویی را به‌عنوان رئیس‌جمهور شایسته بعدی معرفی کرده است که بتواند اعتماد رهبری را به همراه خود داشته باشد و از سوی دیگر دارای مدیریت قوی باشد: «ما در آینده نیازمند دولتی هستیم که از یک طرف به آرمان‌های نظام، انقلاب و ارزش‌هایی که رهبری مدافع آنها هستند پایبند بوده و از طرف دیگر این قدرت و جایگاه را داشته باشد که تیم کارشناسی کشور را بسیج کرده و مسائل بین‌المللی ایران را حل‌وفصل کند و همچنین بتواند به بهبود روابط میان دولت و ملت یاری برساند. کسی که قادر باشد تک‌تک مشکلات را حل‌وفصل کرده و کشور را در راستای کاهش مشکلات مردم و اداره بهینه قرار دهد... لازم نیست که چنین فردی [رئیس‌جمهور] خارج از دو جریان مذکور باشد. می‌خواهم این را بگویم که الزامی به وابستگی او به این دو جریان نیست. الان مهم این است فردی که می‌خواهد رئیس‌جمهور آینده ایران شود، بتواند اعتماد رهبری را جلب کند؛ زیرا بدون این اعتماد و بدون اینکه رهبری به او اختیارات لازم را دهد، نمی‌تواند مشکلات بین‌المللی ایران و مسائل مدیریتی کشور را حل‌وفصل کند و همچنین نمی‌تواند هماهنگی لازم میان قوا به وجود آورد. از طرف دیگر او باید بتواند مردم را به صحنه بیاورد. اینکه او بتواند مردم رنجیده از نابسامانی‌های سیاسی، فساد، مشکلات اقتصادی، مردم دلخور از عدم تعادل در بازارها و گرانی و تورم افسارگسیخته را بار دیگر به صحنه بیاورد، کار دشواری است».

هر دفاعِ تمام قدی، برائتی در پی خواهد داشت؟! این سوال نیست، این یک تئوری یا فرضیه ی سیاسیِ مبهم است که اشاعه دهنده آن طیفی از اصولگرایانی هستند که از یک هژمونی رسانه‌ای قوی برخوردار بوده اند! شاهد مثال نیز موجود و آماده ارائه! کافی است به رفتار و موضع گیری‌های چهره‌های سرشناس اصولگرای نزدیک به احمدی نژاد، در خلال سال‌های 90 تا 92 دقت شود.

«جای جهانگیری بودم در کابینه نمی ماندم»،«چرا جهانگیری با این شرایط در کابینه مانده است»،«آنچه دیروز جهانگیری بیان کرد بخشی از وضعیتش در دولت است»؛این سخنان بخشی از نظراتی بود که پس از سخنان دیروز جهانگیری در همایش بیست و سومین سالروز ملی صادرات گفته بود.

پاییز فرارسیده است و تا چندی دیگر برگ‌هایی که روزی بهاری شده بودند، از شاخه‌ها به زمین می‌افتند. اما پیش از آمدن پاییز، عالم سیاست با خبرهایی مربوط به بهار آینده همراه شد. بهاری که به جز بادهای موسمی معتدل و شکوفه‌های درختان قرار است نشاط سیاسی دیگری را نیز تجربه کند.