پیش از انجام این گفت‌وگو، هیچ وقت با کتایون ریاحی از نزدیک روبه‌رو نشده بودم اما طبیعتا آشنایی‌ام با او از سینما شروع شد. فیلم جنجالی «پاییزان» و حضورش در آن فیلم، حسی عجیب را در من زنده کرد. در آن زمان که سینمای ایران با انواع و اقسام محدودیت‌ها برای حضور زن دست و پنجه نرم می‌کرد، ‌دیدن چهره‌ای سمپات و مهربان، چشمان آرام و نگاه عمیق یک زن توجهم را جلب کرد. همان موقع در ذهنم جاخوش کرد، ‌رهایش نکردم و پیگیر کارهایش شدم. به مرور برایم جذاب‌تر شد. مجموعه تلویزیونی «شب دهم» و همین‌طور«پس از باران» و «پدرسالار»، فیلم سینمایی «این زن حرف نمی‌زند» و... احترامم را نسبت به او مضاعف کرد. در فیلم «شام آخر» زنی توانا و درعین حال تحصیلکرده را به تصویر کشید که «عاشق شدن» و «عاشق بودن» حق اوست و انصافا ‌بازی درخشانی در آن فیلم کرد. اما متاسفانه کمتر در صحنه سینما حضور داشت. نقش «زلیخا» در مجموعه تلویزیونی حضرت یوسف(س) با بازی کتایون ریاحی حرفی زیاد برای گفتن داشت.