استقرار دولت یازدهم در سال 1392 مصادف شد با ایجاد تغییرات متعدد در سیاست خارجی کشور. با حضور محمدجواد ظریف در وزارت امور خارجه، تنش زدایی از روابط با دیگر کشورها به اصلی‌ترین سیاست جمهوری اسلامی بدل گردید و دولت کوشید تا هر چه در توان دارد در راه حفظ امنیت ملی و برقراری صلح در منطقه صرف کند. امضای برجام به عنوان اصلی‌ترین دستاورد این سیاست، باعث برداشته شدن تحریم‌ها، رشد فروش نفت و شکوفایی اقتصادی در کشور شد اما در نهایت با روی کار آمدن دونالد ترامپ در کاخ سفید و اعلام خروج یکجانبه ایالات متحده از این توافق بین‌المللی، از مجموعه دستاوردهای اقتصادی و سیاسی برجام تنها «ناتوانی آمریکا در اجماع‌سازی علیه ایران» و «خارج شدن نام ایران از ذیل فصل هفتم منشور شورای امنیت» سازمان ملل متحد باقی ماند. با رشد تنش‌ها میان تهران و واشنگتن شرایط به گونه‌ای شد که حتی بسیاری از تحلیلگران از احتمال آغاز درگیری محدود نظامی افزایش فشارهای اقتصادی روی ایران خبر می‌دادند و خواستار فعال‌تر شدن دیپلماسی تهران برای مقابله با سیاست‌های یکجانبه‌گرایانه ایالات متحده می‌شدند. با توجه به این وضعیت، امروز در شرایطی که آمریکایی‌ها تلاش دارند با سناریو سازی، ایران را در موضع اتهام قرار دهند و به این وسیله اجماعی جهانی علیه کشورمان به وجود آورند، بیش از هر روز دیگری نیاز به اتخاذ روش‌های دیپلماتیک و دوری از تنش‌زدایی در منطقه و جهان احساس می‌شود. در چنین شرایطی نیاز است که مجلس به عنوان نهاد نظارتی بالادستی که می‌تواند کمک‌های زیادی در راه تسهیل امر دیپلماسی فعال به دولت داشته باشد، همراه و همسو با دستگاه سیاست خارجی کشور عمل کند و این مهم تا حدودی با قرار گرفتن علاءالدین بروجردی در سال‌های قبل و حشمت‌ا... فلاحت‌پیشه در سال گذشته در رأس کمیسیون اثرگذار امنیت ملی و سیاست خارجی عملی می‌شد. روز گذشته اما در اتفاقی دور از انتظار، شکل‌گیری ائتلافی از دو طیف اصولگرایان معتدل و دلواپس به انتخاب نماینده یکی از تندرو‌ترین جریان‌های سیاسی کشور به ریاست این کمیسیون انجامید.
کد خبر: ۳۷۶۶۱۸ تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۴/۰۳
