هر از چند گاهی موضوعی برای اعتراض پیدا می‌شود. این اعتراض‌ها گاهی شکل فریاد زدن از ارزش‌ها و اصولی که مدعی آن هستند را می‌گیرد و اغلب در تقابل با جریان مقابل است. حتی در مورد ارزش‌های ادعایی هم اغلب بهانه‌ای پیدا می‌شود که توپ را در زمین رقیب بیندازند. بسیار پیش می‌آید که دود آتشی که بر می‌افروزند، به چشم همه می‌رود، اما مسئولیت آثار کارشان را هم بر عهده نمی‌گیرند و نتایج نامطلوب حاصل را هم به گردن رقیب و یا نهایتا دشمنان خارجی می‌اندازند. گاهی ماجرا در حد پیامک است؛ چه درخواست مودبانه باشد و چه تهدید به حتی قتل! گاهی اوقات ماجرا به تجمع و راهپیمایی می‌رسد. شاید در این میان مثلا پیش بیاید که سفارتی هم آتش بگیرد! بعضی وقت‌ها هم ماجرا از دست در می‌رود و اعتراض علیه دولت، به سلسله تجمع‌های اعتراضی تبدیل می‌شود که این بار شعارهای‌شان نه در تضاد با دولت که در تضاد با کل نظام است؛ نظامی که آن‌ها خود را اصلی‌ترین صاحب و مدافع اصول آن می‌دانند و می‌خوانند. اما مساله این است که سال‌های سال این حرکات «خودجوش» و «مردمی» معرفی می‌شوند، در حالی که نه تنها ظواهر امر این طور نشان نمی‌دهد که این روزها و در شرایطی که اطلاعات به سادگی بیشتری دست به دست می‌شوند، شواهد حاکی از سازماندهی شدن این حرکات دارد.