اسماعیل حسین‌پور یادداشتی را برای روزنو ارسال کرده که در ادامه می‌خوانید:

در بین وزیران کابینه دکتر روحانی علی ربیعی یکی از وزیرانی است که با برخی اطرافیانش شادمان اند که مورد سؤال و استیضاح نمایندگان مجلس نهم قرار نگرفته اند. هرچند قضاوت در مورد عملکرد این وزراتخانه و نقش آن در بهبود ارتقاء رفاه اجتماعی و رفع تنگناهای تعاونی ها و پرداختن به دغدغه ها در حوزه کار و کارگری زود هنگام است ولی به نظر می رسد آنچه سبب شده است این وزیر دولت دکتر روحانی در حاشیه امن قرار گیرد نه عملکرد مثبت او که تن دادن او و برخی اطرافیان محافظه کار شده اش به خواسته های برخی نمایندگان محترم مردم در مجلس است.

علی ربیعی با پشت کردن به خواسته های مردمی «آری» گفته به دکتر روحانی از یاد برده است که وزیر کابینه تدبیر و امید است. عملکرد ضعیف او در حوزه ی عزل و نصب ها نشانگر این است که او بیش از این که از دولت اثرپذیر باشد مطیع برخی مجلسیان است که برای داشتن منافع شان در پی عزل و نصب های هدفمند در برخی استان ها هستند.

وزیر محترم کار ظاهرا بخشی از هنرش حفظ میز وزارت است، به فکر بعد از وزارت نیست. او فکر می کند تمام وزارتش در همین وزارتخانه اش در تهران خلاصه می شود، او برخی استانها را از یاد برده است. تغییر هم یعنی وزیر پیشین برود تا او بیاید که الحمدلله چنین شده است. ربیعی امروز در نگاه بسیاری از افراد که از بیرون نظاره گر عملکرد وی هستند وزیر مسلوب الاختیار کابینه ی روحانی در عرصه ی عزل و نصب هاست که شأن دولت و کابینه ی تدبیر و امید را در نگاه حامیان دولت به شدت تنزل داده است.

او در نهایت شگفتی اختیار عزل و نصب ها در حوزه کاری اش را در برخی استان ها به بعضی نمایندگان محترم مجلس واگذار کرده است و خود تماشا کن بستان شده است. نمونه اش مدیر کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی خراسان شمالی است. به نقل از منابع کارگری استان بیش از 6 ماه است فردی به عنوان مدیرکل پیشنهاد شده است و آقای ربیعی یک استان را معطل «آری» یا «نه» برخی نمایندگان گذاشته است و با تلفن نماینده ای هر بار پاپس می کشد و در خراسان طنزی بر لب ها گل کرده است که: «ربیعی» بهار دولت را خزان کرده است».

آقای ربیعی باید باور کند روحانی رئیس کابینه ی تدبیر و امید است نه برخی نمایندگان که او را با امر و نهی های خارج از عرف، اسیر خود و منویاتشان کرده اند. ربیعی باید بداند با امید سوزی هایش دارد خزان می شود و خزان می آفریند. او باید ثابت کند که میزش را بیش از دکتر روحانی دوست ندارد، ربیعی باید سرو کابینه ی روحانی می بود نه بید لرزان کابینه که با تماس هر نماینده ای بر خویش بلرزد و عده ای از او به عنوان وزیر ترسان و لرزان کابینه یاد کنند. ربیعی باید بداند فردا که روحانی پای در خراسان شمالی بگذارد اولین سؤال حامیان دولت این خواهد بود: «آقای روحانی این بیدهای لرزان چه نسبتی با تو و کابینه ات دارند؟ به چه حقی یک وزیر با فرصت سوزی،استانی را معطل مصلحت های بی ثمرش کرده است؟» 

ربیعی باید بداند با اثرپذیری از برخی نمایندگان مجلس و با محافظه کاری های پیاپی اش به ویژه در عرصه عزل و نصب ها در بین حامیان دولت تدبیر و امید جایی و جلوه ای ندارد. او بسیاری از شعارهای این دولت را در میان انبوه تماس های برخی نمایندگان از یاد برده است. حق داریم این بیت منسوب به مولانا را زمزمه گر شویم که:

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

امیدوارم آقای روحانی دعا کنند خداوند به برخی وزیرانش جرأت و شهامت عطا کند تا این افراد مشمول این کلام نغز و پرمغز دکتر شریعتی عزیز قرار نگیرند که: «دو چیز انسان را ذلیل می کند، خواستن و داشتن.» یکی پیش از پست گرفتن و یکی خود را خوار و حقیر کردن تا پست به دست آمده از دست نرود.