رای نیاوردن امیر رضا خادم در انتخابات هیئت رئیسه اتحادیه جهانی کشتی بار دیگر نشان‌دهنده خودزنی این بار در جامعه کشتی بود.

 روز گذشته انتخابات هیئت رئیسه اتحادیه جهانی کشتی برگزار شد و بار دیگر ورزش اول ایران از داشتن یک کرسی در این هیئت رئیسه محروم ماند. اتفاقی که در گذشته نیز درباره رشته‌های دیگر هم رخ داده بود.

 زمانی که به نفرات انتخاب شده در هیئت رئیسه اتحادیه جهانی کشتی نگاه می‌کنیم کشورهایی این کرسی‌ها را بدست آورده‌اند که در این رشته محلی از اعراب ندارند و به هیچ عنوان جزو کشورهای صاحب کشتی نیستند. برزیل، آلمان و مراکش کشورهایی هستند که شاید به اندازه یکی از استان‌های کشور ما نیز مدال نداشته باشند اما اکنون در هیئت رئیسه نماینده دارند!

ژاپن نیز که در تمامی این سال‌ها پشت کشورهایی مثل ایران و کره‌جنوبی و حتی هند، ازبکستان و قزاقستان در آسیا مانده اکنون در اتحادیه جهانی کشتی (UWW) نماینده دارد اما ایران...

امیر خادم برای دومین سال پیاپی برای حضور در هیئت رئیسه اتحادیه جهانی کشتی کاندیدا شد اما در کمال تعجب برخی از داخل ایران برای اینکه وی نتواند این کرسی را از آن خود کند ارتباطات گسترده‌ای را آغاز کردند و با ارسال ایمیل‌هایی به رئیس اتحادیه جهانی کشتی و اعضای آن چهره ایران و ایرانی را مخدوش کردند تا به این ترتیب خادم پیش از شروع انتخابات هیئت رئیسه بازنده‌ای بزرگ باشد. این همان نکته‌ای که لالوویچ رئیس اتحادیه جهانی کشتی به آن اشاره کرده است.

یک روز پیش از این انتخابات امیر رضا خادم در گفت‌و‌گو با خبرگزاری تسنیم اعلام کرده بود که شانس زیادی ندارد و اسامی تمامی نفراتی که رای آوردند را به زبان آورد. جالب بود که همین نفرات نیز در نهایت رای آوردند ولی خادم نتوانست صاحب این کرسی معتبر شود تا ورزش اول ایران بازهم در حسرت این جایگاه بماند.

پس از جایگاه دکتر توکل در فدراسیون جهانی در گذشته تاکنون کشتی ایران موفق نشده کرسی خوبی بدست آورد و همچنان ما مانده‌ایم و حسرت یک کرسی در اتحادیه جهانی کشتی یا همان فیلای سابق.

این موضوع البته تنها مختص کشتی نیست و فوتبال و وزنه‌برداری و بسیاری از رشته‌های دیگر نیز بارها از نداشتن یک کرسی معتبر در فدراسیون‌های جهانی در مسابقات مختلف ضربه خورده‌اند. شاید در صورت داشتن کرسی‌های مناسب بین المللی هیچ گاه شاهد چنین برخوردهایی با ورزشکاران ایرانی نبودیم. هنوز هم اشک‌های سعید عبدولی در المپیک لندن را یادمان نرفته است. اشک‌هایی که به دلیل ناداوری در دیدار او و کشتی‌گیر فرانسوی یک مدال طلای مسلم را از کشتی ایران و تیم محمد بنا در لندن گرفت اما چون ورزش اول ایران در فیلا کرسی نداشت، عبدولی یک مدال مسلم را از دست داد.

تاسف‌بارتر از اینکه کشتی ایران نتوانسته در اتحادیه جهانی کشتی رای بدست آورد، خودزنی ورزش اول ایران و حرف‌های تامل‌برانگیز لالوویچ در گفت‌و‌گو با تسنیم است. رئیس اتحادیه جهانی کشتی روز گذشته افشا کرد که برخی از ایران برای رای نیاوردن امیر خادم نامه نگاری کرده‌اند و این موضوع در عدم موفقیت خادم نقش داشت. اینکه چه کسی چنین کاری کرده هنوز مشخص نیست اما قابل پیگیری است و می‌توان آن فرد را پیدا کرد و متوجه شد که چه کسی بوده و به چه دلیل این کار را انجام داده است.

رای نیاوردن خادم تنها برای کشتی ایران بد نشد بلکه به ضرر ورزش ایران شد. امروز نام فرد مهم نیست و می‌توانست هر فرد دیگری هم جای خادم باشد. با نگاهی به سابقه کشتی ایران به خوبی می‌توان این موضوع را متوجه شد که کشتی و سایر رشته‌ها به دلیل نداشنن فردی تاثیرگذار ضربات جبران ناپذیری را خورده‌اند. بازی‌های آسیایی گوانگژو و دیسکالیفه شدن امیرعلی اکبری یکی دیگر از شواهد در اختیار نداشتن کرسی معتبر در اتحادیه جهانی کشتی است.

مدت‌هاست که دیگر دوران دیپلماسی پسته و قالیچه تمام شده و نیاز است ورزش اول ما با اتحاد گامی موثر در راستای جهانی شدن بردارد. اینکه کشتی ایران با این سابقه و تعداد تماشاگر نتواند یک کرسی داشته باشد نه تنها برای ایران بلکه برای ورزش نیز ناپسند است و بد نیست که از همین امروز با شکست امیر رضا خادم، رسول خادم فکری اساسی برای این موضوع و جایگزین کردن فرد دیگری داشته باشد و همانگونه که لالوویچ صرب اذعان داشت فردی را برای حضور در هیئت رئیسه راهی زوریخ کند.

مقصر ناکامی امروز کشتی جدا از فرد یا افرادی که علیه خادم نامه نگاری کرده‌اند خود مسئولان هستند که ایمیل افراد ناشناس معتبرتر از ایمیل‌ها و لابی‌های آنان است. یادمان نرود که کشتی ایران روی ریل موفقیت است و نباید این قطار موفق را از روی ریل خارج کرد؛ بحث شخص هم مهم نیست، مهم موفقیت ورزش ایران است اما متاسفانه ما ایرانی‌ها گاهی اوقات در کارهای گروهی همدیگر را قبول نداریم و البته دوست نداریم موفقیت دیگری را ببینیم.