در گرماگرم تردیدها و بحث‌های موجود درباره آمدن یا نیامدن کارلوس کروش به ایران، از کیلومترها آنطرف‌تر و جزیره خبر می‌رسد کارلوس کروش مورد توجه لیدزیونایتد قرار گرفته. یک خبر شوکه‌آور که در این وانفسای دلواپسی می‌تواند فدراسیون فوتبال را در آچمز قرار دهد. فدراسیونی که تمام هم و غم و انرژی خود را معطوف بازگشت کروش کرده و اعتقاد دارد که سرمربی پرتغالی برمی‌گردد و روی این نیمکت خواهد نشست.
وقتی کارلوس کروش بدون امضای قرارداد جدید تهران را به مقصد دبی ترک کرد، علی کفاشیان اصرار داشت و کماکان دارد که سرمربی پرتغالی دوباره بازخواهد گشت و قرارداد خود را امضا خواهد کرد اما وقتی از او در مورد جانشینان احتمالی سوال کردند هیچ جوابی ارائه نداد و اصرار کرد به این موضوع فکر نکرده‌اند اما بدون تردید اینگونه نیست. همواره باید یک پلن B، یک نقشه دوم برای این مواقع داشت. اینکه شانس کروش بالاست و او سرانجام برای امضای قرارداد باز می‌گردد، تنها یک بعد قضیه است حتی اگر به زعم رییس فدراسیون احتمال این امر 99 درصد باشد. گرچه تجربه نشان داده که در ایران در پاره‌ای از اوقات یک درصد باقی مانده از 99 درصد به واقعیت نزدیک‌تر است!
آیا واقعا فدراسیون هیچ فکری در مورد آن یک درصد باقی مانده نکرده؟ ساده لوحانه است اگر مدیران فوتبال ایران را اینچنین به قضاوت بنشینیم. به ویژه اینکه حالا خبر رسیده استاد با یک پیشنهاد وسوسه‌کننده از انگلیس روبه‌رو شده. پیشنهادی که ما را وادار می‌کند نگاه
جدی تری به پلن B فدراسیون و گزینه‌های احتمالی جانشینی کروش داشته باشیم.
شاید از همان روزی که جریان مخالف شمشیر را برای سرمربی میانسال از رو بست؛ گزینه‌های احتمالی جانشینی این مربی پرتغالی روی کاغذ سفید رنگ کفاشیان نوشته شدند. تا این لحظه فدراسیون فوتبال هیچ نامی از هیچ مربی‌ نبرده اما علی کفاشیان پیش از این در مصاحبه‌ای رسمی به صراحت عنوان کرده بود گزینه ما بعد از کروش داخلی خواهد بود.
نخستین فردی که پس از شنیدن نام مربی ایرانی به ذهن متبادر می‌شود، حسین فرکی است. مربی سابق ملی که سال‌ها دستیار نخست برانکو بوده. او فصل قبل فولاد را قهرمان کرد و مهم‌تر از همه در این برهه در هیچ تیمی حضور ندارد. البته بهانه فرکی برای خروج از تیم قهرمان لیگ سیزدهم جراحی پا عنوان شد اما اگر به هر ترتیبی جانشین کروش شود، می‌توان حرف تلخ اندیشان را باور کرد که ادعا می‌کنند تمامی توافقات با فرکی از قبل انجام شده و مذاکره با کروش و اتفاقات رخ داده در جریان این مذاکره و تمدید قرارداد بیشتر یک نمایش بوده است. البته فرکی اخلاق مدار است و همه تلاشش را می‌کند تا با سوار شدن روی این موج رسانه‌ای خودش را به تیم ملی تحمیل نکند، با این وجود او هیچ رقیب داخلی که شرایط منحصر به فرد مثل او داشته باشد را در اطرافش نمی‌بیند.
اما گزینه‌های دیگری هم وجود دارند که داخلی به حساب نمی‌آیند اما با توجه به حضورشان در ایران تقریبا وضعیت مربیان داخلی را دارند. یکی از این مربیان که کارنامه قابل قبولی دارد و مضاف بر آن از لحاظ قیمتی تفاوتی با فرکی و سایر گزینه‌های داخلی ندارد، دراگان اسکوچیچ است. سرمربی کروات فولاد که فصل قبل با ملوان نتایج خوبی را با توجه به داشته‌های این تیم شمالی گرفت. برای پی بردن به علاقه فدراسیون نسبت به اسکوچیچ تنها باید به این موضوع اشاره کرد که این کروات یکی از گزینه‌های تیم ملی امید در صورت نیامدن نلو وینگادا بود. البته مشکل بزرگ اسکوچیچ قراردادش با فولاد است و شاید همین موضوع شانس او را کم کند. برانکو ایوانکوویچ گزینه همیشگی فوتبال ایران است. خاطره خوب فوتبال ما از دوران حضور برانکو در تیم ملی موجب شده همواره نام او در بین گزینه‌های خارجی باشد. این بار هم چند رسانه در این مورد گمانه‌زنی کردند اما دو مشکل بزرگ روی این کروات وجود دارد؛ بدهی مالیاتی که موجب شده او ٨ سال پا به ایران نگذارد. حتی وقتی الاتفاق عربستان با استقلال بازی داشت برانکو که می‌دانست در صورت ورود پاسپورتش ضبط می‌شود، به ایران نیامد. از سوی دیگر او سال هاست که از فوتبال ما دور است و با توجه به فاصله اندک تا آغاز جام ملت‌ها بعید است فدراسیون سراغ او برود. از این رو باید از همین حالا نام برانکو را در صورت نیامدن کروش از لیست نامزدهای مربیگری تیم ملی خط زد.