بهترین بازیکن تاریخ خاورمیانه چه کسی است؟
از زمان بازنشستگی علی کریمی، هواداران دو آتشه او در شبکههای اجتماعی از او با عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ خاورمیانه و شمال آفریقا یاد میکنند. این از آن ادعاهایی است که میتوان در مورد آن زیاد بحث کرد. در اینجا 10 نفر از اسطورههای فوتبال این منطقه را میآوریم و شما بگویید که کدام یک از آنها، میتواند لقب بهترین را به خود اختصاص بدهد.
رباح ماجر (الجزایر): وقتی یکی از مهمترین گلهای تاریخ باشگاهتان را در فینال لیگ قهرمانان اروپا به ثمر میرسانید و زمینه قهرمانی آن را فراهم میکنید، همیشه میتوانید در چنین لیستی قرار بگیرید. به این باید 14 سال بازی در رده ملی را هم اضافه کنید. گل پشت پای او به بایرن مونیخ در فینال جام باشگاههای اروپا در وین، یک انتقام تمام عیار از آنچه 5 سال قبل در جام جهانی 1982 رخ داد، بود.
علی کریمی (ایران): از نظر استعداد، او یک اسطوره واقعی است. بهترین بازیکن آسیا در سال 2004 میتوانست دوران حرفهای درخشان تری داشته باشد؛ هرچند هنوز هم کارنامه پر و پیمانی دارد. او 117 بازی برای ایران انجام داد و در سال 2006 با بایرن قهرمان بوندسلیگا شد.
علی دایی (ایران): بهترین گلزن رقابتهای ملی دنیا با 109 گل زده، نیاز چندانی به معرفی ندارد. دایی اشتیاقی غیرقابل مهار برای گلزنی داشت و استعدادی غریزی برای این کار. از آن ویژگیهایی که یک نفر به طور مادرزادی داراست و بعید است بتوان آن را یاد گرفت. اوتواناییاش در گلزنی را با پیراهن پرسپولیس، بایرن مونیخ و هرتا برلین نیز نشان داد. او بی تردید یکی از معروفترین مهاجمان آسیا در دنیاست.
اسماعیل مطر (امارات): برای اینکه بدانید او چقدر بازیکن خوبی است، کافی است که بدانید مانند دیگو مارادونا و لیونل مسی، برنده توپ طلای بهترین بازیکن جام جهانی زیر 20 سالهها شد. او در سال 2003 با شایستگی به این عنوان رسید. او در سال 2007 توانست امارات را به اولین قهرمانی در جام خلیج فارس برساند. او میتوانست در یک باشگاه اروپایی، به یک ستاره تمام عیار تبدیل شود اما الوحده هیچ وقت این اجازه را به او نداد.
یونس محمود (عراق): البته در کارنامه حرفهای یونس محمود میتوان به افتخارات زیادی اشاره کرد اما مطمئنا درخشانترین نقطه آن، رساندن تیم ملی عراق به قهرمانی جام ملتهای آسیا در سال 2007 بود. یکی از معدود خبرهای خوبی که از عراق در دو دهه اخیر به دنیا مخابره شد.
سامی الجابر (عربستان): هیچ تیمی در خاورمیانه به اندازه عربستان در جام جهانی حضور نداشت و سامی الجابر در هر چهار بار حضور داشت و در همه آنها، به جز یک تورنمنت، گلزنی کرد. او 150 بازی برای تیم ملی عربستان انجام داد و 20 سال عضو یکی از بزرگترین باشگاههای آسیا، الهلال ریاض بود. او کمک کرد تا این تیم شش بار در عربستان و دو بار در آسیا به مقام قهرمانی برسد. او مدت کوتاهی هم در وولورهمپتون بازی کرد که البته چندان موفق نبود.
علی الحبسی (عمان): رسیدن از عمان، کشوری که فوتبالش در اروپا ناشناخته است، به لیگ برتر انگلیس، دستاورد کمی نیست و این برای یک دروازهبان، دستاورد مهمتری هم محسوب میشود. دروازهبانهای خاورمیانه چندان سابقه درخشانی ندارند اما این دروازهبان اهل مسقط علاوه بر استعداد، از اراده کافی نیز برخوردار بود. او بازیهای خوبی برای بولتون ارائه داد و حتی بایرن مونیخ هم به دنبال به خدمت گرفتن او بود.
محمود الخطیب (مصر): سلطان فوتبال مصر دوران حرفهایاش را از سال 1972 با الاهلی آغاز کرد و در سال 1988 با پیراهن این باشگاه از فوتبال خداحافظی کرد. در طول این 16 سال، او نقش زیادی در قهرمانیهای الاهلی در لیگ مصر و دو قهرمانی این تیم در جام باشگاههای آفریقا داشت. او در سال 1983 بازیکن سال آفریقا شد و در سال 1986 به مصر کمک کرد تا قهرمان جام ملتهای آفریقا شود.
حسین سعید (عراق): یکی از بهترین مهاجمان تاریخ عراق که کمک کرد تا عراق در رقابتهای جام خلیج فارس در سالهای 1979، 1982 و 1988 به قهرمانی برسد. او هنوز با 10 گل زده، بهترین گلزن تاریخ این رقابت هاست. او بعد از بازنشستگی هم یکی از چهرههای تاثیرگذار فوتبال عراق باقی ماند.
نورالدین نایبت (مراکش): برای نزدیک به دو دهه یکی از ارکان خط دفاعی تیم ملی مراکش بود و 115 بازی برای کشورش انجام داد. او در رده باشگاهی هم دستاوردهای قابل توجهی داشت. بعد از جدایی از کازابلانکا در سال 1993، به نانت رفت و پس از آن پیراهن اسپورتینگ لیسبون و دپورتیوو لاکرونیا را پوشید. او دوران حرفهایاش را با پیراهن تاتنهام به پایان رساند.
رباح ماجر (الجزایر): وقتی یکی از مهمترین گلهای تاریخ باشگاهتان را در فینال لیگ قهرمانان اروپا به ثمر میرسانید و زمینه قهرمانی آن را فراهم میکنید، همیشه میتوانید در چنین لیستی قرار بگیرید. به این باید 14 سال بازی در رده ملی را هم اضافه کنید. گل پشت پای او به بایرن مونیخ در فینال جام باشگاههای اروپا در وین، یک انتقام تمام عیار از آنچه 5 سال قبل در جام جهانی 1982 رخ داد، بود.
علی کریمی (ایران): از نظر استعداد، او یک اسطوره واقعی است. بهترین بازیکن آسیا در سال 2004 میتوانست دوران حرفهای درخشان تری داشته باشد؛ هرچند هنوز هم کارنامه پر و پیمانی دارد. او 117 بازی برای ایران انجام داد و در سال 2006 با بایرن قهرمان بوندسلیگا شد.
علی دایی (ایران): بهترین گلزن رقابتهای ملی دنیا با 109 گل زده، نیاز چندانی به معرفی ندارد. دایی اشتیاقی غیرقابل مهار برای گلزنی داشت و استعدادی غریزی برای این کار. از آن ویژگیهایی که یک نفر به طور مادرزادی داراست و بعید است بتوان آن را یاد گرفت. اوتواناییاش در گلزنی را با پیراهن پرسپولیس، بایرن مونیخ و هرتا برلین نیز نشان داد. او بی تردید یکی از معروفترین مهاجمان آسیا در دنیاست.
اسماعیل مطر (امارات): برای اینکه بدانید او چقدر بازیکن خوبی است، کافی است که بدانید مانند دیگو مارادونا و لیونل مسی، برنده توپ طلای بهترین بازیکن جام جهانی زیر 20 سالهها شد. او در سال 2003 با شایستگی به این عنوان رسید. او در سال 2007 توانست امارات را به اولین قهرمانی در جام خلیج فارس برساند. او میتوانست در یک باشگاه اروپایی، به یک ستاره تمام عیار تبدیل شود اما الوحده هیچ وقت این اجازه را به او نداد.
یونس محمود (عراق): البته در کارنامه حرفهای یونس محمود میتوان به افتخارات زیادی اشاره کرد اما مطمئنا درخشانترین نقطه آن، رساندن تیم ملی عراق به قهرمانی جام ملتهای آسیا در سال 2007 بود. یکی از معدود خبرهای خوبی که از عراق در دو دهه اخیر به دنیا مخابره شد.
سامی الجابر (عربستان): هیچ تیمی در خاورمیانه به اندازه عربستان در جام جهانی حضور نداشت و سامی الجابر در هر چهار بار حضور داشت و در همه آنها، به جز یک تورنمنت، گلزنی کرد. او 150 بازی برای تیم ملی عربستان انجام داد و 20 سال عضو یکی از بزرگترین باشگاههای آسیا، الهلال ریاض بود. او کمک کرد تا این تیم شش بار در عربستان و دو بار در آسیا به مقام قهرمانی برسد. او مدت کوتاهی هم در وولورهمپتون بازی کرد که البته چندان موفق نبود.
علی الحبسی (عمان): رسیدن از عمان، کشوری که فوتبالش در اروپا ناشناخته است، به لیگ برتر انگلیس، دستاورد کمی نیست و این برای یک دروازهبان، دستاورد مهمتری هم محسوب میشود. دروازهبانهای خاورمیانه چندان سابقه درخشانی ندارند اما این دروازهبان اهل مسقط علاوه بر استعداد، از اراده کافی نیز برخوردار بود. او بازیهای خوبی برای بولتون ارائه داد و حتی بایرن مونیخ هم به دنبال به خدمت گرفتن او بود.
محمود الخطیب (مصر): سلطان فوتبال مصر دوران حرفهایاش را از سال 1972 با الاهلی آغاز کرد و در سال 1988 با پیراهن این باشگاه از فوتبال خداحافظی کرد. در طول این 16 سال، او نقش زیادی در قهرمانیهای الاهلی در لیگ مصر و دو قهرمانی این تیم در جام باشگاههای آفریقا داشت. او در سال 1983 بازیکن سال آفریقا شد و در سال 1986 به مصر کمک کرد تا قهرمان جام ملتهای آفریقا شود.
حسین سعید (عراق): یکی از بهترین مهاجمان تاریخ عراق که کمک کرد تا عراق در رقابتهای جام خلیج فارس در سالهای 1979، 1982 و 1988 به قهرمانی برسد. او هنوز با 10 گل زده، بهترین گلزن تاریخ این رقابت هاست. او بعد از بازنشستگی هم یکی از چهرههای تاثیرگذار فوتبال عراق باقی ماند.
نورالدین نایبت (مراکش): برای نزدیک به دو دهه یکی از ارکان خط دفاعی تیم ملی مراکش بود و 115 بازی برای کشورش انجام داد. او در رده باشگاهی هم دستاوردهای قابل توجهی داشت. بعد از جدایی از کازابلانکا در سال 1993، به نانت رفت و پس از آن پیراهن اسپورتینگ لیسبون و دپورتیوو لاکرونیا را پوشید. او دوران حرفهایاش را با پیراهن تاتنهام به پایان رساند.
