به گزارش روز نو، شاید اگر نمایندگان کمی به بطن جامعه نزدیک‌تر شوند، هم علت واکنش عمومی به تصویب طرح اخیرشان برای پیشگیری از کاهش جمعیت و افزایش باروری را دریابند و  هم بتوانند طرحی برای اهدافشان تدارک دیده و به تصویب برسانند که به شدت موثرتر از امثال مصوبه اخیر است.

به گزارش «تابناک»، یکی دو هفته است که تصویب کلیات طرحی در مجلس شورای اسلامی سر و صدای زیادی به راه انداخته و موضوع گفت‌وگوهای فراوانی در دنیای روزمره و مجازی مردم قرار گرفته است، چراکه به باور بسیاری، این طرح چیزی بیش از هشدارهای سفت و سخت برای جلوگیری نکردن از باروری نیست و نمی‌تواند به قدر اندکی هم افزایش باروری را نوید دهد.

این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که مؤلفه‌های فراوانی زندگی امروزی ما را تحت تأثیر قرار داده و خواسته یا ناخواسته به مسیری سوق داده شده‌ایم که فرزندآوری دشوار شده و تک فرزندی به عنوان راهکار فرار از ورشکستگی بروز و ظهور یافته و پذیرفته ‌به نظر می‌رسد.

به عبارت بهتر، مشکلات اقتصادی و زندگی به کمک معضلاتی چون مسکن و امثال آن کاری کرده که یا ازدواج شکل نمی‌گیرد که زاد و ولد را بتوان انتظار کشید، یا اگر ازدواجی سر بگیرد، معلوم نیست پایدار بماند که تولد فرزند به همراه داشته باشد و یا در ‌‌نهایت شرایطی فراهم نمی‌شود که پدر و مادر به داشتن بیش از یک فرزند فکر کنند. البته‌ گاه ماجرا صورت دیگر هم پیدا می‌کند.

نخستین بار سال ۹۱ بود که آمار رسمی ناباروری در کشور اعلام شد. آن زمان محمدمهدی آخوندی، رئیس پژوهشگاه باروری و ناباروری ابن سینا گفت: برای نخستین بار طی آمارگیری که بین ۱۷ هزار زوج ایرانی در سراسر کشور انجام شد، مشخص شد که ۲/۲۰ درصد زوجین ایرانی نابارورند که از میانگین جهانی بالا‌تر است. وی در ادامه به گزارش سازمان جهانی بهداشت اشاره کرد که شیوع ناباروری در کل دنیا را ۱۲ تا ۱۵ درصد گزارش کرده است. بر اساس این گزارش، آمار شیوع ناباروری در کشوری مانند انگلیس ۷ درصد و در کشورهای آفریقایی ۳۰ درصد گزارش شده تا هم معلوم شود که کشورهایی با اوضاعی به مراتب بد‌تر از ما هستند که میانگین جهانی را افزایش داده‌اند و هم آشکار شود که میزان ناباروری در کشور ما سه برابر امثال انگیس است!

آن گونه که آمار و ارقام رسمی و تأیید شده نشان می‌دهد، میزان شیوع ناباروری در کل کشور به بیش از 20 درصد رسیده است؛ یعنی از هر پنج زوجی که ازدواج کرده و مشکلات جانبی فراوان نتوانسته پیوندشان را بر هم بزند، یک زوج نمی‌توانند فرزند داشته باشند، چراکه یا شوهر یا همسر توانایی این کار را ندارند.

اندکی دقیق شدن در این آمار و ارقام و مطالعه درباره این زوج‌ها، نشان می‌دهد که بسیاری از ایشان می‌توانند با بهره جستن از روش‌های گوناگونی، صاحب فرزند شوند اما مشکل اینجاست که دوا و رمان کردن این درد، تنها از مراکز محدودی بر‌می‌آید و البته هزینه گزافی می خواهد؛ هزینه‌ای که‌ گاه شکستن پیوند ازدواج میان دو طرف ‌بسیار کمتر از آن است و یا گردآوردن آن به زمانی طولانی نیاز دارد.

بدین ترتیب، دو مسأله مقابل رویمان قرار می‌گیرد که پرداختن به هر یک می‌تواند هم گره بخش بزرگی از جامعه را حل کند و هم نرخ باروری را افزایش دهد، ولی تاکنون کمتر مورد توجه قرار گرفته و برای حل آن چاره‌جویی شده است.

از یک سو می‌توان به دنبال عواملی گشت که میزان ناباروری را تا این اندازه در کشورمان بالا برده است و به دنبال رفع آن‌ها بود تا به این شیوه غیر مستقیم، به افزایش جمعیت رسید؛ برای نمونه، باید تحقیق کرد و دید تا چه اندازه کودهای شیمیایی به کار رفته در کشاورزی و باغبانی، تا چه اندازه کیفیت تغذیه مردم، چه میزان اثر امواج و پارازیت‌ها و... بر افزایش ناباروری اثر گذاشته و برای رفع آن چه می‌شود کرد.

البته می‌شود این بررسی‌ها را گسترش داد و نقش بیکاری، سربازی، تحصیلات و ... را در شکل نگرفتن ازدواج یا ازدواج‌هایی که تولد فرزند پس از وقوعشان با تأخیر طولانی مدت رخ می‌دهد هم مورد بحث و بررسی قرار داد تا بتوان در سایه آن، چرایی کاهش نرخ باروری را دریافت و برای آن چاره اندیشید.

از سوی دیگر، می‌شود دایره برنامه ریزی را محدود به زوج‌هایی کرد که ناباروری سد راه بچه دار شدنشان است؛ با این رویکرد نه تنها باید مراکز درمان این افراد را گسترش داد و تجهیز کرد، ‌که جا دارد بر درمان ایشان به عنوان راهکاری کارآمد برای افزایش نرخ زاد و ولد تأکید کرد چراکه این زوج‌ها همگی تمایل دارند صاحب فرزند شوند و اگر این تمایل را نمی‌داشتند، چه بسا از ناباروری خود آگاه نشده بودند.

با تکیه بر این موارد، می‌توان به درمان این افراد شتافت و به نوعی با تقبل هزینه‌های درمانی ایشان، مثلا رایگان کردن درمان ناباروری، هم مشکل ایشان را رفع کرد و نگذاشت ازدواجشان گسسته شده و در ‌‌نهایت افرادی سرخورده، شوهران دو زنه و حتی بد‌تر از آن به وجود آید و هم امیدوار بود که خطر پیری جمعیت کمی دور شده و از سر کشورمان گذشته است.

از آن مهم‌تر‌ با چنین طرحی، فارغ از عمل کردن به وظیفه، می‌توان مراتب تشکر بسیاری را به دست آورد و راهکاری ‌داد که به مانند طرح اخیر مجلسیان، مبتنی بر بگیر و ببند نیست و در ممنوعیت عقیم سازی، دنبال افزایش جمعیت نمی‌گردد!