اردوغان از این زن میترسد!
سال ۱۹۹۵، استانبول. عروسی ساده، اما پراحساس دیلک ۲۱ ساله و اکرم ۲۵ ساله؛ مراسمی که آهنگ معروف تارکان «هرگز تسلیم نشو» پخش میشود و هیچکس نمیداند این ترانه، ۳۰ سال بعد، سرود جنبش اعتراضی میلیونها نفر خواهد شد.
به گزارش روز نو سه فرزندشان سلِم، سِمیح و بِرِن میآیند؛ نام شرکت خانوادگی SSB هم از همین سه حرف اول گرفته میشود. دیلک همیشه میگوید: «من نه فقط مادر سه فرزند، بلکه مادر میلیونها امیدم.»
تحصیلکرده، روانشناس، نویسنده
دیلک در دانشگاه استانبول روانشناسی خواند، بعد به سراغ علوم اجتماعی رفت. کتابهایش درباره خشونت خانگی، حقوق زنان و کودکان معلول، در ترکیه پرفروش شد. او بنیانگذار «شبکه همبستگی خانواده» است؛ شبکهای که در دوران شهرداری اکرم، قبض آب ۳ میلیون خانوار را تا ۳۴ درصد کاهش داد و میلیونها لیر کمک خیریه توزیع کرد. وقتی دولت مرکزی بودجه شهرداری را قطع کرد، دیلک با یک کمپین اینستاگرامی در ۴۸ ساعت ۵۰ میلیون لیر جمع کرد. همان روزها اردوغان گفت: «این زن خطرناکتر از شوهرش است.»
بانوی اولِ بدون کاخ
در سال ۲۰۱۹، وقتی اکرم با شعار «همه چیز خیلی زیبا خواهد شد» شهردار شد، دیلک به جای زندگی در کاخ شهرداری، در همان خانه قدیمی بیلیکدوزو ماند. او هر هفته با مترو به دفترش در ساختمان شهرداری میرفت و با مردم عادی عکس میگرفت. در سال ۲۰۲۴، وقتی اکرم دوباره با ۵۵ درصد رأی پیروز شد، دیلک در جشن پیروزی روی صحنه رفت و گفت: «این پیروزی مال زنان ترکیه است؛ زنانی که دیگر سکوت نمیکنند.»
۱۹ مارس ۲۰۲۵: روزی که تاریخ ترکیه تغییر کرد
صبح زود، پلیس به خانهشان حمله کرد. اکرم را با دستبند بردند. دیلک جلوی در ایستاد، با چشمان پر از اشک، اما صدایی محکم گفت: «شما فقط یک شهردار را دستگیر کردید، اما میلیونها نفر را بیدار کردید.» همان شب، میدان ساراجهحانه پر از جمعیت شد. دیلک با شال مشکی روی صحنه رفت و گفت: «من دیلک اماماوغلو هستم، همسر یک زندانی سیاسی، مادر سه فرزند و صدای شما!» جمعیت فریاد زد: «دیلک رئیس!»
از زندان تا جایزه جهانی شجاعت
در زندان سیلِوری، اکرم فقط یک بار در هفته اجازه ملاقات داشت. دیلک هر هفته پشت شیشه مینشست و به او میگفت: «نگران نباش، من بیرون هستم.» در نوامبر ۲۰۲۵، بنیاد آزادی اکسل اسپرینگر آلمان جایزه «شجاعت مدنی» را همزمان به اکرم (در زندان) و دیلک (در میدان) داد. دیلک روی سن رفت و گفت: «این جایزه از آن همه زنانی است که در ترکیه پاسپورتشان را گرفتند، اما صدایشان را نه.»
«خواهر بزرگ» زنان ترکیه
دیلک برای زنان ترکیه چیزی بیش از یک بانوی اول است؛ او «خواهر بزرگ» است. وقتی پاسپورتش را گرفتند، گفت: «من پاسپورت نمیخواهم، من آزادی میخواهم.» وقتی حسابهای بانکیاش را بستند، گفت: «من پول نمیخواهم، عدالت میخواهم.» وقتی تهدیدش کردند، گفت: «من ترس را در سال ۱۹۹۵ با آهنگ تارکان دفن کردم.»
سبک زندگی و استایل خاص خودش
دیلک همیشه ساده و شیک لباس میپوشد؛ مانتوهای بلند ترکی، شالهای رنگی و کیفهای دستدوز محلی ترابزون. اینستاگرامش با ۲.۱ میلیون دنبالکننده، پر از عکسهای واقعی است: گاهی در آشپزخانه با فرزندانش، گاهی در تجمع اعتراضی با شال مشکی، گاهی در دانشگاه با دانشجویان.
او اولین بانوی اول ترکیه است که خودش رانندگی میکند، خودش خرید میکند و خودش توییت میزند.
آینده: دیلک رئیس؟
نظرسنجیهای مستقل در دسامبر ۲۰۲۵ نشان میدهد اگر امروز انتخابات ریاستجمهوری برگزار شود، دیلک اماماوغلو با ۴۸ درصد جلوتر از همه نامزدهاست؛ حتی جلوتر از اردوغان. خودش میگوید: «من به دنبال صندلی نیستم، به دنبال آزادیام.»، اما هوادارانش شعار میدهند: «دیلک رئیس، ترکیه آزاد!» یک شب در ساراجهحانه، وقتی جمعیت خسته بود، دیلک میکروفون را گرفت و گفت: «آنها فکر میکردند با دستبند زدن به دست همسرم، ما را ساکت میکنند. نمیدانستند من ۳۰ سال پیش، با آهنگ تارکان قول دادم: هرگز تسلیم نشو!» دیلک کایا اماماوغلو دیگر فقط همسر یک سیاستمدار نیست؛ او قلب تپنده یک انقلاب آرام، زیبا و زنانه در ترکیه است و داستانش هنوز تمام نشده…
