واقعیت این است که هیچکدام از ایرانیها، دل خوشی از ترامپ و لفاظیهایش ندارند اما کسی هم توقع ندارد که در یک برنامه زنده تلویزیونی که بهدلیل بخشنامه ساترا در انحصار صدا و سیما بود با کلمات رکیکی روبهرو شوند که مناسب جمع خانوادگی نیست.
مرز میان نقد و توهین، دقیقا همان نقطهای است که مسئولیتپذیری رسانهای را معنا میکند. وقتی خانوادهها - از کودک گرفته تا بزرگترها -پای برنامهای زنده نشستهاند، رعایت ادب و کنترل کلام نهتنها توقع سنگینی نیست، بلکه آن را باید بهعنوان کمترین انتظار از یک چهره شناختهشده، مطرح کرد.
این سبک و سیاق حرف زدن نخستین اتفاق نبود و آخرین هم نخواهد بود چرا که مدتهاست تعدادی از مجریان و مهمانان برنامههای پرطرفدار اینترنتی و تلویزیون به راحتی از این خط قرمزها عبور کرده و در مسیر عادیسازی خشونت کلامی و فحاشی گام برداشتهاند.
تنها نکتهای که در این مسئله کفه ترازو را به سمت صداوسیما سنگینتر میکند، مربوط به ماهیت برنامههای تلویزیونی است؛ اینکه برخلاف برنامههای پخش شده در پلتفرمها، خانوادهها با این گمان تلویزیون را روشن میکنند که این برنامهها قابلیت پخش در جمع خانوادگی را دارند. هیچ فردی در پستوی ذهن خود هم نمیتوانست پیشبینی کند که قرار است خداداد عزیزی همان جنس حرفهایی که احتمالا کنار زمین حواله دیگران میکند، در پخش زنده صداوسیما هم تکرار کند.
احترام به مخاطب، خط قرمزی است که نباید زیر پا گذاشته شود؛ نه بهنام شوخی، نه بهنام هیجان و نه حتی بهنام اعتراض به سیاستمداری که از او خوشمان نمیآید.
