یادداشت مختاباد به یاد لطفی؛ گیسوی چنگ ببرید به مرگ می ناب
روزنو :
به گمانم این نیم بیت حافظ تفسیری تمام و کمال از استاد محمدرضا لطفی است که چکیده و عصاره موسیقی فرهنگی ایران در چند دهه اخیر بود.
او را باید تنها موزیسینی نام نهاد که سه برابر عمرش کار کرد.این نکته اغراق نیست.روزی در دفترش صحبت می‌کردیم که گفت: آقای مختاباد من از اوایل دهه پنجاه به این نتیجه رسیدم که اگر بخواهم محضر چند استاد بزرگ و بی‌بدیل موسیقی را درک کنم،هم تمرین نوازندگی کنم،هم آهنگ بسازم و هم گروه را تمرین دهم و اداره کنم، هم بنویسم و چند کار دیگر مرتبط با موسیقی نباید در شبانه روز بیش از 4 تا 5 ساعت بخوابم.و از آن سال تا این لحظه شبها ساعت یک می‌خوابم و دیرتر از شش هم هیچگاه بیدار نشدم و بسیاری مواقع ساعت 5 صبح بیدارم. از هفت روز هفته شش روز ساعت 7 صبح در دفترم هستم تا هفت شب.
پرسیده بودم سریع به خواب می‌روید و این خواب کفاف این همه کار پرزحمت روزانه را می‌دهد. گفت: وقتی می‌خواهم بخوابم می‌گویم: ای خدا اگر امروز ما به کسی بدی کردیم تو واسطه شو که او از ما راضی باشد و از ستم ما در گذرد، اما اگر کسی به ما بدی کرد که ما از همین لحظه او را بخشیدیم و کینه‌آی از او به دل نداریم. یک دقیقه بعد که سر بر بالین می‌نهم به خوابی عمیق می‌روم و همین خواب چند ساعته کل خستگی را از تنم به در می‌کند.
سر این که محمدرضا لطفی هر جا پا گذاشت و اثر خلق کردو گروه تشکیل داد، آموزش داد،بداهه‌نوازی کرد و کارهای دیگر مرتبط با موسیقی در این بود که اولا عاشق کارش بود و فقط بر موسیقی تمرکز کرد و نه هزار چیز دیگر، و دوم در کارش جدی و پی‌گیر بود. به همین دلیل است که او اگر چه خواننده نبود، اما شاگردانی که در مکتب او خوانندگی آموختند از شاگردان معروفترین و سرآمدترین خوانندگان ایران که الان هم در قید حیاتند بهتر و کیفی تر خواندندو بین جامعه بیشتر جا باز کردند.
او هیچ چیزی را که با موسیقی مرتبط بود شوخی نمی‌گرفت و در آینده خواهید دید که بذری که او در همین مدت 7 سال( از سال 85 تا 92) در آموزش مفاهیم موسیقی بنا گذاشت تا چه اندازه در فرهنگ و هنر ایران تاثیرگذار خواهد بود. به گمان من او به اندازه تمامی استادان موسیقی در رشد و بالندگی هنر هویتمند موسیقی ایران سهم و نقش داشت. لطفی اگر چه در 65 سالگی درگذشت، اما سه برابر سنش برای موسیقی ایران انرژی و وقت و توان گذاشت.باید زمان بگذرد تا در یابیم که او چه خدمتی به فرهنگ و هنر این مرز و بوم کرد و چه یادگارهایی از خود بر جای گذاشت.تاریخ در این باره داوری خواهد کرد.
مختاباد، سید ابوالحسن
به گمانم این نیم بیت حافظ تفسیری تمام و کمال از استاد محمدرضا لطفی است که چکیده و عصاره موسیقی فرهنگی ایران در چند دهه اخیر بود.
او را باید تنها موزیسینی نام نهاد که سه برابر عمرش کار کرد.این نکته اغراق نیست.روزی در دفترش صحبت می‌کردیم که گفت: آقای مختاباد من از اوایل دهه پنجاه به این نتیجه رسیدم که اگر بخواهم محضر چند استاد بزرگ و بی‌بدیل موسیقی را درک کنم،هم تمرین نوازندگی کنم،هم آهنگ بسازم و هم گروه را تمرین دهم و اداره کنم، هم بنویسم و چند کار دیگر مرتبط با موسیقی نباید در شبانه روز بیش از 4 تا 5 ساعت بخوابم.و از آن سال تا این لحظه شبها ساعت یک می‌خوابم و دیرتر از شش هم هیچگاه بیدار نشدم و بسیاری مواقع ساعت 5 صبح بیدارم. از هفت روز هفته شش روز ساعت 7 صبح در دفترم هستم تا هفت شب.
پرسیده بودم سریع به خواب می‌روید و این خواب کفاف این همه کار پرزحمت روزانه را می‌دهد. گفت: وقتی می‌خواهم بخوابم می‌گویم: ای خدا اگر امروز ما به کسی بدی کردیم تو واسطه شو که او از ما راضی باشد و از ستم ما در گذرد، اما اگر کسی به ما بدی کرد که ما از همین لحظه او را بخشیدیم و کینه‌آی از او به دل نداریم. یک دقیقه بعد که سر بر بالین می‌نهم به خوابی عمیق می‌روم و همین خواب چند ساعته کل خستگی را از تنم به در می‌کند.
سر این که محمدرضا لطفی هر جا پا گذاشت و اثر خلق کردو گروه تشکیل داد، آموزش داد،بداهه‌نوازی کرد و کارهای دیگر مرتبط با موسیقی در این بود که اولا عاشق کارش بود و فقط بر موسیقی تمرکز کرد و نه هزار چیز دیگر، و دوم در کارش جدی و پی‌گیر بود. به همین دلیل است که او اگر چه خواننده نبود، اما شاگردانی که در مکتب او خوانندگی آموختند از شاگردان معروفترین و سرآمدترین خوانندگان ایران که الان هم در قید حیاتند بهتر و کیفی تر خواندندو بین جامعه بیشتر جا باز کردند.
او هیچ چیزی را که با موسیقی مرتبط بود شوخی نمی‌گرفت و در آینده خواهید دید که بذری که او در همین مدت 7 سال( از سال 85 تا 92) در آموزش مفاهیم موسیقی بنا گذاشت تا چه اندازه در فرهنگ و هنر ایران تاثیرگذار خواهد بود. به گمان من او به اندازه تمامی استادان موسیقی در رشد و بالندگی هنر هویتمند موسیقی ایران سهم و نقش داشت. لطفی اگر چه در 65 سالگی درگذشت، اما سه برابر سنش برای موسیقی ایران انرژی و وقت و توان گذاشت.باید زمان بگذرد تا در یابیم که او چه خدمتی به فرهنگ و هنر این مرز و بوم کرد و چه یادگارهایی از خود بر جای گذاشت.تاریخ در این باره داوری خواهد کرد.
مختاباد، سید ابوالحسن
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
