اقدام بی شرمانه پلیس محبوب با چند نوجوان

 زنی که به دلیل پیمودن اقیانوس آتلانتیک به تنهایی شهرت دارد، حالا از رازهای زندگی‌اش پرده برمی‌دارد و توضیح می‌دهد چگونه تعرض به پسرش، آغاز جنگی بیست و پنج ساله برای هردوی آنها شد.

راسل در سال 1980 و زمانی که پسربچه ای کم سن و سال بود، توسط یک افسر پلیس مورد تعرض قرار گرفت. در آن سال ها باوجود شکایت های متعدد علیه پلیس خاطی، همکارانش از بازداشت او سر باز زدند. مارین جنکینز، مادر راسل در طول 25 سال سعی کرد این افسر خطاکار پلیس را پای میز محاکمه بکشاند. او حالا برای اولین بار از تلاش هایش در این خصوص صحبت کرده است.

مارین جنکینز، زمانی که 46 سال داشت، یک همسر و مادر معمولی بود. در آن زمان تصمیم گرفت به ازدواج شوربختانه اش پایان دهد. وی سپس 3000 مایل را در دریای آتلانتیک به تنهایی با کشتی کوچکش سفر کرد و به شهرت زیادی دست یافت.

او یک ملوان تازه کار بود و دوستان و خانواده اش بارها هشدار داده بودند این کار او را خواهد کشت، اما مارین تسلیم نشد. او درباره این تصمیم بزرگ بعدها کتابی نوشت، اما هیچ کس نمی دانست پشت این تصمیم بزرگ و شجاعانه چه ماجراهایی نهفته است.

واقعیت تلخی که مارین تاکنون پنهان نگه داشته بود، تجاوز جنسی به فرزندش است. شخصی که به پسر مارین تجاوز کرده بود، یک افسر پلیس شناخته شده و قابل احترام بود، به همین دلیل همکارانش از بازداشت او سر باز زدند و این موضوع باعث شد پسر نوجوان مارین رنج بسیاری را متحمل و دچار افسردگی شدید شود. بالاخره نوامبر سال گذشته، دنی برایانت، افسر سابق در شصت و پنج سالگی بازداشت شد. او به راسل، پسر مارین و چهار پسر نوجوان دیگر تجاوز کرده بود و به همین اتهام به تحمل شش سال و نیم حبس محکوم شد.

این حکم نتیجه تلاش های بی وقفه راسل و مادرش بود. آنها باعث شدند سایر قربانیان نیز مصرانه از پلیس بخواهند عدالت را به اجرا در بیاورد. بعد از محاکمه، راسل که اکنون 45 سال دارد، شجاعانه نام اصلی خود را برای رسانه ها فاش کرد و حاضر به مصاحبه با خبرنگاران شد.

مارین اکنون 68 سال دارد و با همسر دومش در سواحل شرقی انگلیس زندگی می کند. گرم و مهربان است و با لبخند مادرانه ای که درد و رنج های بسیاری را پشت آن پنهان کرده، می گوید: ملوانی در اقیانوس از زندگی ای که داشتم، خیلی راحت تر بود.

دو پسر دارم که به هر دو نزدیک هستم و خیلی دوستشان دارم، اما خصوصیات اخلاقی آنها خیلی با هم متفاوت بود. پسربزرگم دانشمند است و از همان ابتدا تحصیل را جدی گرفت. دانش آموز موفقی بود و حالا هم در کارش موفق است. پسر دیگرم که یک سال و نیم از برادرش کوچک تر است، حساس و هنرمند است. او هم در مدرسه موفق بود تا این که ماجراهایی پیش آمد. بعدها متوجه شدم از 13 سالگی به مدت دو سال توسط یک افسر پلیس مورد سوءاستفاده جنسی قرار می گرفت.

مارین می گوید بزرگ ترین خواسته یک مادر، حفاظت از فرزندانش است و وقتی در این راه شکست بخورد، دنیا برایش به آخر می​رسد. در شهر آنها یک افسر شناخته شده و معتبر پلیس، باشگاه ورزش های دریایی تاسیس کرده بود. نوجوانان زیادی از جمله راسل در باشگاه او ثبت نام کرده بودند، اما همه چیز خیلی زود شکل فاجعه به خود گرفت.

مثل بسیاری از کودکان قربانی، راسل هم به کسی چیزی نگفت. راسل بعدها گفته بود: «همه به آن افسر اطمینان داشتند. هیچ کس حرف مرا باور نمی کرد.»

راسل بعد از مدتی به مادرش گفت نمی خواهد به باشگاه برود، اما مارین او را تشویق کرد این راه را ادامه بدهد؛ چراکه پسرش ابتدا به باشگاه علاقه مند بود.

مارین می گوید: «هنوز هم احساس گناه می کنم که او را در معرض خطر قرار دادم. هرگز فکرش را هم نمی کردم که یک افسر پلیس چنین جسارتی به خود بدهد. او خودش یک پدر بود. من همیشه می ترسیدم پسرم سرما بخورد یا در دریا به خطر بیفتد اما هرگز فکر نمی کردم خطر تجاوز او را تهدید کند.»

چندی بعد راسل باشگاه را رها کرد. او علائم شدید افسردگی داشت و دیگر درس هایش را نمی خواند. راسل سال 1988 زمانی که نوزده ساله بود، سرانجام رازش را به مادر گفت. مارین می گوید: «او بسیار شجاع بود. او پسر دیگری را پیدا کرده بود که افسر خطاکار به او هم تجاوزکرده بود.

پسرم فهمیده بود حالا ممکن است حرفش را باور کنند. او گفت می خواهد این مورد را گزارش دهد تا از بچه های دیگر محافظت کند. من به خاطر او بسیار ناراحت بودم؛ اما شجاعتش را تحسین می کردم.»

راسل همراه مادرش به مرکز پلیس رفت، اما همکاران پلیس خاطی، حرف های آنها را باور نکردند. یکی از افسران آن زمان به مارین گفت: «راسل پسر جذابی است. حتما خودش کاری کرده است.» بعدها خانواده راسل نامه ای دریافت کردند مبنی بر این که مدارک کافی علیه مظنون وجود ندارد.

پس از آن مارین شروع به پیدا کردن قربانیان کرد و به تنهایی تحقیقات را ادامه داد. یک روز یک افسر پلیس بدون دعوت به خانه آنها آمد و تهدیدشان کرد. مارین توضیح می دهد: «آن مامور گفت ما درباره راسل تحقیق می کنیم و هر مدرکی علیه او پیدا کنیم، در روزنامه چاپ می کنیم.»

راسل ترسید و عقب نشینی کرد. پلیس با سه شاکی دیگر هم همین برخورد را داشت. پس از آن راسل شروع به مصرف مواد مخدر کرد و چند ماهی را در یک بیمارستان روانی بستری شد. مارین می گوید: «به من می گفتند او تا آخر عمر آنجا خواهد ماند، اما من پزشک خوبی پیدا کردم و درمان را ادامه دادم و زمانی که او حالش بهبود یافت، از بیمارستان مرخص شد.»

مارین ادامه می دهد: «چند سال بعد وضع راسل پایدار شد. او در یک رابطه خوب بود و می دانست هر وقت به من احتیاج داشته باشد، با اولین پرواز به سمت او خواهم رفت.»

راسل سال 2011 دوباره به پلیس مراجعه کرد، اما این بار هم همان پاسخ را شنید: «مدارک کافی نیست.» همان سال پدرخوانده اش پاول، از رادیو شنید پلیس انگلیس به دنبال کشف پرونده های سوءاستفاده از کودکان است و از مطلعان می خواهد با پلیس تماس بگیرند.

به این ترتیب راسل دوباره مراجعه کرد. سال 2013 دادگاه دیگری برای برایانت پلیس خاطی تشکیل و او به جرم سوءاستفاده جنسی از پنج کودک در دهه های 60 تا 80 به حبس محکوم و پس از یک ربع قرن، عدالت اجرا شد.

راسل که به نماد مبارزه تبدیل شده است، به زندگی مادرش اشاره می کند؛ به جنگی که او با سیستم قضایی انگلیس و اقیانوس داشت و هر دو را برد و می گوید: «او فقط مادر من نیست. او قهرمان من است.»