این روزها که دولت با تمام توان سعی در بازسازی اعتماد عمومی و افزایش سرمایه اجتماعی و به جریان انداختن آن در مسیر پیشرفت وتوسعه کشور به هر نحو ممکن دارد ،
 برخی دیگر در مقابل با تمام قوا کمر به نابودی و تاراج تتمه این اعتماد و سرمایه بسته اند واز هر فرصت و بهانه ای برای بالا بردن دیوار بی اعتمادی میان مردم و دولت - یا بهتر بگویم نظام- بهره می برند.آن هم در شرایطی که دولت و مجلس آزمون سخت اجرای فاز دوم هدفمندی یارانه ها را در پیش دارند بد اخلاقی های چند روز گذشته تداعی کننده قضیه "بر شاخ نشستن وبن بریدن" است.
درسهایی که طی سالیان متمادی از بسیاری از این عزیزان به جامعه دیکته شده است را امروز باید به خودشان پس داد و اینکه قرار بود سیاستمان" اخلاقی" باشد و نه اخلاقمان "سیاسی "،چون انقلابمان بیش از آنکه سیاسی باشد فرهنگی و اخلاقی بود ؛قرارمان این بود که دیگر هدف وسیله را توجیه نکند؛قرار بود منافع ملی در هر حال بر منافع شخصی و جناحی و سیاسی مقدم باشد - همانطور که در تمام دنیا خط قرمزی به این نام وجود دارد - و خیلی قرارهای دیگر .


این روزها سوالهایی که ذهنم را بشدت درگیر کرده این است که واقعا برخی از اینکه دولت در این مرحله زمین گیر شود و نتواند منابع ،اعتبارات و سرمایه های حاصل از صرفه جویی از محل دریافت یارانه ها را به سمت تولید و اشتغال و حمل و نقل عمومی و بهداشت و درمان و امنیت غذایی و محیط زیست و زیرساختهای عمرانی و آبادانی کشور و...سوق دهد چه نفعی می برند؟؟!! که از هر نقطه ای برای وارد کردن ضربات مهلک دریغ نمی کنند و تمام تلاش خود را به کار بستند تا با به حداقل رسانیدن تعداد کسانی که داوطلبانه از دریافت یارانه ها انصراف می دهند درآمد دولت از این ناحیه را هم به حداقل برسانند و اینکه آیا می توان میان آنچه که این روزها بر دولت می رود با عزم ملی و مدیریت جهادی برای تحقق سیاستهای عرصه اقتصاد و فرهنگ رابطه ونسبتی برقرار کرد؟یکی از مولفه های سیاستهای اقتصاد مقاومتی "متکی به مردم بودن " است،آیا با سناریوهایی که این روزها برای فروپاشی این سرمایه اجتماعی تدارک دیده شده است می توان دیگر به مردم اتکا کرد؟
به کجا چنین شتابان؟.
منبع: پارسینه