ستاره صبح، فائزه صدر: استقبال رأی دهندگان از مسعود پزشکیان در 15 تیر ماه نشان داد که مردم ایران صلح طلب‌ هستند. از تصمیمات و رفتارهای تنش زا پرهیز می‌کنند و خواهان گفت‌و‌گو و ارتباط با جهان هستند. حتی 50 درصدی که ترجیح دادند پای صندوق حاضر نشوند، از این منظر نسبتی با رأی دهندگان به رییس دولت چهاردهم پیدا می‌کنند. دولت در شرایطی که هنوز به عمر 100 روزه نرسیده، تنش‌های بی سابقه‌ای در سیاست خارجی تجربه کرده و زیر سایه جنگ منطقه قرار گرفته است. جنگی که صداهایی در کشور از آن حمایت می‌کنند. ستاره صبح در این رابطه با بهروز بیگ امیری، کارشناس سیاست خارجی گفت وگو کرد که در ادامه می‌خوانید:

  آیا می‌توان پیش بینی کرد که با گسترش تنش منطقه، خاورمیانه به عرصه رقابت‌های تسلیحاتی قدرت‌ها تبدیل خواهد شد یا خیر؟

من یکی از کسانی بودم که امیدوارانه عدم وقوع جنگ را پیش بینی می‌کرد. اما متاسفانه امروز با رفتارها و تصمیماتی روبرو شده‌ام به طوری که از تحلیل پیشین خود پا پس کشیده‌ام و عوامل وقوع جنگ را رصد و بررسی می‌کنم.

متاسفانه عده‌ای جنگ طلب در خاورمیانه نقش آفرین هستند. در ایده جنگ طلبی، جان انسان مهم نیست. جنگ طلب کسی است که جنگ را روا می‌بیند و برای وقوع آن بهانه می‌تراشد.

جنگ چیزی جز مرگ، ویرانی، فلاکت، فقر و نابودی زیر ساخت‌ها نیست. حتی بین دو واژه جنگ و مرگ نزدیکی و شباهت آوایی برقرار است چون در عمل نزدیکترین وضعیت به جنگ، مرگ است.

در طول تاریخ هیچ جنگی سودی برای بشر نداشته و جز نابودی نسل‌هایی از انسان‌ها چیزی به جا نگذاشته است. دردناک‌ترین بخش جنگ آن است که افرادی برای شروع و تشدید اش تصمیم می‌گیرند، که در جای گرم و نرم نشسته‌اند و مردم بی گناه تاوان تصمیمات آن‌ها را می‌پردازند.

کوبیدن بر طبل جنگ، افتخار نیست هر ملتی می‌تواند به آسانی بهانه ویرانی تمدن اش را پیدا کند کافی است با همسایگان خود نامهربان باشید خواهید دید که دشمنی با چه سرعتی رشد می‌کند. ولی هنر آن است که جان انسان‌ها برای حاکمان اهمیت داشته باشد و برای حفظ ملت و کشور بهترین تصمیات را اخذ کنند. مردم این تلاش‌ها را می‌فهمند و پشت دولت‌هایی قرار می‌گیرند که برای شهروندان تلاش کرده‌اند.

  آیا جنگ یک ساله منطقه و تنش‌های نظامی احتمالی در آینده، با برتری نگاه دموکراتیک و انسانی قابل کنترل خواهد بود یا برای رسیدن به صلح همچنان باید منتظر نتایج رقابت‌های سیاسی و نظامی قدرت‌ها باشیم؟

این روزها از زبان برخی می‌شنویم که حتی اگر 50 درصد مردم دنیا کشته شوند مهم نیست؟! از این افراد سؤال می‌کنم، جز جان اشرف مخلوقات، جز جان بشر که جهان برای آسایش او خلق شده، چه چیز دیگری اهمیت دارد؟

در خاورمیانه درک اهمیت جان بشر با اختلال روبرو است. در این منطقه از جهان همچنان ارزش‌های ساختگی و عناوین و منابعی مهمتر از انسان و انسانیت وجود دارد. فراموش نکنیم که در تاریخ منطقه، جان انسان‌ها برای نفت فدا شده است!

احترام گذاشتن به شهروندان و حفظ جان و مال آن‌ها در بخش‌های دیگری از کره زمین تست شده و نتایج خوبی کسب شده است. شاید ارزش بالای پاسپورت برخی کشورها کمترین خاصیت توجه به شهروندانشان باشد.

تسلیحات نظامی لازم است و قدرت اقتصادی می‌آورد، ولی کشورهای کوچکی در دنیا وجود دارد که قدرت نظامی یا اقتصادی چشمگیری ندارند اما مردمشان در صلح و آرامش زندگی می‌کنند.

  با توجه به تغییر پیش بینی درباره آینده تنش منطقه، چه ارزیابی از احتمال وقوع جنگ دارید؟

متاسفانه اخبار خوبی به گوش نمی‌رسد. شمارش معکوس برای وقوع جنگ میان ایران و اسرائیل شروع شده است. اتفاقاتی که پیوسته رخ می‌دهند در مسیر درگیر شدن ایران با اسرائیل است.

با وجود اینکه امیدوارم زبان دیپلماسی برنده‌تر از سلاح‌ها و اراده جنگ طلبان باشد، اما اگر واقع بین باشیم باید بگوییم مرحله تصمیم گیری در اختیار تیم دیپلماسی نیست. آن‌هایی که زبان گفت و گو با جهان را می‌دانستند به حاشیه رانده شده‌اند.

تنها حقیقتی که آرزو دارم توسط جنگ طلبان درک شود این است که ورود ایران به جنگ، آرزوی اسرائیل است. اسرائیل دهه‌ها است که با هر شعار مرگ بر که از این سو روانه‌اش مرده‌ایم در دنیا ترحم و توجه خریده و تجهیز شده است.

اسرائیل هر شیطنت، ترور و خرابکاری که در ایران انجام داده را نه رد کرده نه تأیید، درحالیکه در داخل کشور پیش از هر کاری ابتدا هیاهوی تبلیغاتی فراوانی به راه افتاده و سعی کرده‌ایم قبل از عمل صدای دشمنی خود با اسرائیل را به گوش جهان برسانیم و قبل از هر اقدامی ابتدا آثار و تبعات این دشمنی را به جان خریده‌ایم.
تا جاییکه بسیاری از کارشناسان عقیده دارند این همه بهانه دادن به دست اسرائیل و حامیان جهانی‌اش، طبیعی نیست و شاید در این تندروی‌ها رد پای جریان نفوذ پیدا باشد.