سخنگوی وزارت خارجه روسیه در صحبت هایی مداخله جویانه در مسائل سایر کشورها، مدعی شد: «زنگزور مسیری است که می‌تواند قلمرو اصلی آذربایجان را به نخجوان از طریق سیونیک ارمنستان متصل کند. حتما در چارچوب گفتگو‌های صلح سه جانبه با ارمنستان رفع انسداد زنگزور مورد بحث قرار می‌گیرد.»

زاخارووا تاکید کرده «ما نگرانی طرف ایرانی را در مورد کریدور زنگزور دیده‌ایم که باید برای شفاف‌سازی با تهران تماس بگیریم. اما موضع مسکو در این مورد کاملاً قطعی است ما از این واقعیت پیش می‌رویم که راه حل باید برای ارمنستان، آذربایجان و همسایگان منطقه قابل قبول باشد.» این در حالی است که سخنگوی وزارت خارجه روسیه در بخشی از مصاحبه خود با خبرنگاران با لحنی غیر دیپلماتیک گفته «برای ایران شفاف‌سازی می‌کنیم تا آن را بپذیرد.»

این صحبت ها در حال مطرح می شود که وزیر خارجه رژیم روسیه نیز چندی قبل تر بر تاسیس دالان زنگزور تاکید کرده بود.
مسیری که عملا دولت باکو قید آن را زده بود و روسیه در یک بازی ریاکارانه آشکار، این مساله را بار دیگر زنده کرد.

یدالله کریمی پور در این رابطه می گوید: سال ها است گزاره لزوم تغییر نکردن جغرافیای سیاسی قفقاز از تهران به گوش می رسد. این در حالی است که مثلث آنکارا- باکو- تل آویو، بی وقفه در حال طراحی و همپوش سازی برنامه های خود در جهت دستیابی به اهدافشان هستند.  این کوشش های مداوم و بی تعطیلی، با ایجاد تغییرات پیاپی در سیاستگزاری ها، در جهت همپوش سازی استراتژی ها با جهان و منطقه رو به دگرگونی رو به ثمردهی است.. هدف نیز روشن است: پیوند دادن جهان ترک مد نظر آنکارا، از طریق اتصال ترکیه به پهنه آبی خزر و استقرار در دو ساحل خاوری- باختری آن و امتدادش تا آسیای مرکزی. گره این کریدور نیز از طریق ایجاد دالان ۴۰ کیلومتری زنگزور حاصل می شود. دالانی که با اتصال آذربایجان- نخجوان- آناتولی کامل خواهد شد. در این میان ارمنستان تا کنون با دادن هزینه های گزاف و تحمل شکست های های پیاپی از جمهوری آذربایجان، در برابر مقاصد و علائق مشترک آنکارا- باکو ایستادگی کرده است. ولی این مقاومت تا کی می تواند دوام آورد؟ پیاپی طرحها، برنامه ها و پیشنهادهای متعدد، تطمیع کننده و کلان انکارا به ارمنستان ارائه داده می شود. در مقابل، با وجود پیمان شکنی سنتی روسیه در همراهی متحدینش به هنگام شرایط اورژانسی، ایروان به امید یافتن حامی مصمم، با ظرفیت بالای اقتصادی- نظامی- سیاسی در تب و تاب بین دو نیروی مصمم و قدرتمند آنکارا- باکو گرفتار شده است. مسلم است که روسیه فاقد ظرفیت کافی برای پشتیبانی از ارامنه است. در واقع عصر یکه تازی روس ها در قفقاز جنوبی به پایان رسیده است. توانایی جمهوری‌اسلامی نیز به دلیل اقتصاد تحریم زده و گرفتاری های متعدد داخلی و مهمتر از آن و در پیش گرفتن سیاست تنش زدایی، برای پشتیبانی از ایروان و ایجاد سد در برابر مثلث انکارا- باکو- تل اویو، بالا نیست.
مشخصا درچنین شرایطی، چرخش مواضع روسیه نیز به معنای تهدید جدی علیه مرزهای ایران است و باید هر چه سریع تر در این خصوص چاره اندیشی شود.