با اعلام فهرست جدید تیم ملی برای بازی های مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶، طبق معمول شاهد نقدهای مفصل و طولانی هستیم و افرادی که دستی بر آتش فوتبال دارند هر کدام به نوبه خود امیر قلعه نویی و سلیقه اش را در انتخاب بازیکنان، قضاوت می کنند.

با اینکه آخرین لیست تیم ملی طبیعتا شامل ایرادهای ماهیتی است و در پست های مختلف می توان با قلعه نویی وارد بحث شد، اما حقیقت ماجرا این است که سرمربی حق دارد با شناختی که از لیگ و لژیونرهای فوتبال ایران دارد، بازیکنان مورد نظر خود را به اردوها دعوت کند. حتی بازیکنانی که امروز با هیچ باشگاهی قرارداد ندارند، می توانند در لیست تیم ملی حضور پیدا کنند.

اینکه بابت هر اتفاقی در تیم ملی، قلعه نویی از دم تیغ گذرانده شود بی تردید گره ای از مشکلات باز نخواهد شد؛ چون او انتخابش را کرده و از همین حالا حتی می تواند ترکیب اصلی تیم ملی را در جام جهانی حدس زد. این نقدها و گلایه های امروز به این دلیل اثرگذار نیست که خود سرمربی تیم ملی، کلنجار را دوست دارد و ممکن است بابت هر کدام از این نقدها، تعابیر خاص خودش را داشته باشد!

پیشتر قلعه نویی از مجید و جلالی، جلال چراغپور و چند چهره دیگر به عنوان مردانی یاد کرد که می توانند نقد فنی ارائه بدهند و البته او نگفت در این زمنیه چقدر گوش شنوا دارد؛ چرا که هر بار انتقادهای چراغپور را می خوانیم، متوجه می شویم هیچ کدام از نقدهای این کارشناس در قلعه نویی و کادرفنی او اثرگذار نبوده است.

هر چه هست اینکه بی گمان مسولیت تیم ملی در حال حاضر با قلعه نویی است. او راه سختی برای صعود به جام جهانی ندارد و ایران هم قطعا مانند قدرت های فوتبال آسیا، باید سهمیه جام جهانی را بگیرد. در ضمن، مسولیت و عواقب هر نتیجه ای در تیم ملی بر عهده قلعه نویی است؛ بنابراین نقد این فهرست ها و کلنجار با سرمربی تیم ملی، هیچ کدام به اندازه یک بازی رسمی، جذابیت ندارد.

 باید تا آن روز صبر کنیم و ببینیم ایران از نظر فنی و تیمی، چقدر پیشرفت کرده و در قیاس با گذشته، چقدر می توان به این تیم در جام جهانی ۲۰۲۶ امیدوار بود؟