سیدامیر منصوری؛ استاد دانشگاه تهران معتقد است: ‌نمی توان از یک قانون و قاعده برای  یک بنا در یک کوچه ۶ متری در محله مثلا جنت آباد  با یک ساختمان در میدان انقلاب که روزانه صد ها هزار نفر از کنار آن عبور می کنند و با آن خاطره جمعی دارند استفاده کنیم . و این دو ساختمان از نظر حقوق عمومی و خصوصی متفاوت هستند .

علی اعطا؛ معمار و سخنگوی شورای شهر پنجم  هم معتقد است :‌ معماری و نمای یک ساختمان، قبل از اینکه یک امر مهندسی و تکنیکال باشد، یک امر فرهنگی است. در این مورد خاص، توجه کنید شما در مورد رنگ‌آمیزی نمای ساختمانی صحبت می‌کنید که یک بنای تازه ساز‌‌ نیست. مربوط به دوره‌ای از جریانات معماری مدرن تهران است و دارای سبک و سیاق معماری مشخصی است. اینها ساختمان‌هایی هستند که ممکن است همه آنها به تنهایی، واحد ارزش‌های برجسته میراثی نباشند؛ اما بافتی که از مجموعه این دانه‌های ساختمانی تشکیل می‌شود، هویت مشخصی پیدا می‌کند. بنابراین، منطق زیبایی شناختی اقتضا می‌کند در این بافت، یک عنصر هماهنگ را تبدیل به یک ناساز و ناسازگار نکنید.

شما در مورد شهری به نام «انسی» در جنوب فرانسه جستجو کنید. ساختمان‌ها را ببینید. همه قدیمی است و همه رنگارنگ. هویت آن بافت اینگونه است. مجموعه‌ای هماهنگ است که از ساختمان‌هایی با فرم‌های مشابه اما با رنگ‌های متنوع تشکیل شده است. در مورد بافت معماری معاصر و مدرن تهران، اینطور نیست که بگوییم ما از رنگ خاکستری خسته شدیم، حالا تصمیم گرفتیم ساختمانمان را صورتی کنیم. این کار کمکی به رفع خستگی شما از رنگ خاکستری نمی‌کند. فقط شهر‌ و سیمای شهری را مغشوش می‌کند.