به دليل انتقال دولت، طبيعي است که مسئولان به خواست آنها توجه نکنند. بهتر است پرستاران صبر کنند تا دولت جديد کار خود را آغاز کند و مطالبه آنان در دستور کار قرار گيرد. وقتي کادر درمان دست از کار ميکشند سطح بهداشت و درمان پايين ميآيد و جان بيماران به خطر ميافتد. پرستاران مدعي هستند که کارانه يک پزشک 300 برابر بقيه کادر درمان است. ادعاي ديگر آنان اين است که کارانه پزشکان غايب چند صد ميليون است، در حالي که کارانه پرستاران حاضر 3 ميليون تومان است. پرستاران اجراي درست قوانيني را ميخواهند که به تصويب رسيده است. بد شدن وضع پرستاران، بازنشستگان و حقوق بگیران میراث اصولگرایانی است که در مجلس و دولت بوده و هستند. پاسخ دهند چرا این چنین کردند و این چنین شد؟ در ادامه گزیده‌ای از نظرات دبير کل جامعه پرستاري را به نقل از خبر آنلاين ميخوانيد:
آغاز اعتراض 
اعتراضات از استان البرز و شهر کرج شروع شد. الآن حدود ۵۰ بیمارستان درگیر اعتراضات پرستاران هستند. بعدازآن شهر شیراز، در تمام بیمارستان‌های دولتی اعتراض را انجام دادند. تمام بیمارستان‌های دولتی شهرهای شیراز، جهرم، لامرد، فسا دست از کار کشیده‌اند. پرستاران در برخی شهرها در استان‌های مرکزی، کهگیلویه و بویراحمد، خراسان رضوی و ... نیز اعتراض کرده‌اند.

مطالبه معترضان 
خارج از کشور، آن‌قدر پرستار را از لحاظ معیشتی، شارژ می‌کنند که دغدغه معیشت نداشته باشد چون اعتقاددارند در صورتی که پرستار دغدغه معیشت داشته باشد، تمام همت خود را برای بیمار صرف نمی‌کند. پرستار در آمریکا ۵ هزار دلار حقوق می‌گیرد وزندگی‌اش تأمین است و دغدغه اضافه‌کار و نوبت دوم ندارد. در دنیا، پرستاران امنیت شغلی دارند.

اجرای قانون
دستگاه پرستاری در کشور ما به خاطر کم توجهی مسئولان در وزارت بهداشت، بدتر ‌شده است. از سال ۷۶ طبقه جدیدی در نظام سلامت شکل گرفت و سعی کرد تمام منابع را به سمت خود بکشد و اعتقاد دارد هرقدر دیگران از منابع کمتر استفاده کنند، کاسه او پُرتر می‌شود. با این دید، مشاغلی مانند پرستاری، دچار مشکل می‌شوند. پرستاران بعدازآن چند قانون را به‌کل بردند و در حال حاضر، خواسته پرستاران اجرای قانون است و چیزی بالاتر از اجرای قانون نمی‌خواهند. قانون سخت و زیان‌آور بودن شغل پرستاری که در سال ۱۳۶۸ تصویب‌شده است و در سال ۸۸ هم دوباره توسط قانون‌گذار مورد تأکید قرار گرفت،ازجمله این موارد است. این قانون می‌گوید چون شغل پرستاری سخت است در بخش خصوصی با ۲۰ سال کار، امکان بازنشستگی وجود دارد. در بخش دولتی با ۲۵ سال کار، بازنشسته می‌شوند.

قوانینی که اجرا نشد
قانون سخت و زیان‌آور بودن شغل پرستاری اجرانشده است. قانون دیگر، تعرفه گذاری خدمات پرستاری است که نصفه‌نیمه اجراشده است. در نظام درمان، کار تیمی است و همه کار می‌کنند تا مریض خوب شود. خدمات همه گروه‌های پزشکی تعرفه دارد به‌کل پرستاران که از طریق مجلس در سال ۱۳۸۶ تصویب شد خدمات پرستاران هم تعرفه داشته باشد. سوم قانون ارتقای بهره‌وری نظام بالینی است که نیم‌بند اجرا کرده‌اند. 
یکی هم پرداخت‌های فوق‌العاده‌های خاص است که برای ضریب ۳ برای همه مشاغل اجراشده است ولی برای پرستاران تنها ۰.۴ (چهاردهم) اجراشده است. آخرین اولویت اعتراض پرستاران هم اضافه‌کار اجباری است. در صورت اضافه‌کاری، باید توافق پرستار وجود داشته باشد ولی در حال حاضر، اضافه‌کاری به صورت اجباری به پرستاران تحمیل می‌شود. تورم بالا رفته و دریافتی پرستاران تغییری نکرده است. 

مهاجرت  
دکتر ظفر قندی گفت مهاجرت پرستاران و پزشکان راداریم. در ایران پرستار ماهانه ۲۰۰ تا ۲۵۰ دلار حقوق می‌گیرد ولی در اروپا به‌ او ۴۰۰۰ دلار دستمزد می‌دهند. امروز پرستار ایرانی بالمان برود، ۱۷۰۰ تا ۲۰۰۰ یورو حقوق می‌گیرد. بی‌عدالتی در آن کشورها نیست و تفاوت بین حقوق پزشک و پرستار درنهایت ۲ برابر است.

گرایش به مشاغل آزاد  
خیلی از پرستاران به‌شغل آزاد می‌روند. بدترین کاری که پرستاران انجام می‌دهند رانندگی در اسنپ است که دو برابر پرستاری، درآمد دارند. پرستار می‌گوید در یک نوبت اضافه‌کاری به‌ من ۱۴۰ هزار تومان می‌دهند که پول ایام و ذهاب من نمی‌شوند. الآن در هر ساعت اضافه‌کاری پرستاری، ۲۰ هزار تومان می‌دهند. پرستار در یک ماه ۱۲ میلیون تومان می‌گیرد. خانمی که یک فرزند دارد، ماهانه ۱۰ میلیون تومان باید هزینه مهدکودک بدهد. 

بیمارستان‌ها خالی از پرستار
بیمارستان‌های ماقبل از اعتصابات هم خالی از پرستار بوده است. در تهران بیمارستان الغدیر را افتتاح کردند و کمبود پرستار داشتند. برخی بیمارستان‌ها به خاطر نبود پرستار، افتتاح نمی‌شوند. تعدادی از پرستاران هم که مانده‌اند فشار بی‌امانی را تجربه می‌کنند. وضعیت به‌زایی رسیده است که برای پرستار مهم نیست اگر اعتصاب کند اخراج می‌شود. تمام دنیا صدای اعتراض پرستاران را شنیده ولی مسئولان متأسفانه این پیام را نشنیده‌اند. اگر مسئولان توجه نکنند، اعتراضات گسترش خواهد یافت. وزارت بهداشت خودش بخشی از مشکل است. پرستاران معترض که وسط میدان هستند از تشکل‌های پرستاری عبور کرده‌اند و حرف ما یا نظام پرستاری یا معاونت پرستاری وزارت بهداشت را گوش نمی‌کنند. گروهی که خودشان بخشی از مشکل هستند، نمی‌توانند مطالبات پرستاران را در شورای عالی امنیت ملی نمایندگی کنند. خواهشمندیم مشکلات پرستار را از بدنه پرستاران بپرسند نه از کسانی که خودشان بخشی از مشکل پرستاران هستند.