می گویند جواد نکونام در سبک مربیگری اش از کارلوس کی روش پیروی می کند و همان طور که دنبال بازی بسته دفاعی، سپردن توپ به حریف، ضد حمله و ... است، کنار زمین هم مثل استادش بازی روانی راه می اندازد و از زمین و زمان انتقاد می کند اما اگر این نظریه درست باشد، جواد نکونام نمونه بارز الگوبرداری بد از یک الگوی خوب است!

کارلوس کی روش اگر مشت گره می کرد، این کار را مقابل سرمربی کره جنوبی در حساس ترین بازی تاریخ دو کشور انجام می داد، نه در بازی مقابل فلسطین یا سوریه... او اگر انتقاد می کرد، اگر ایراد می گرفت و اگر شاکی بود، این نقد و ایراد و شکایت را بعد از پیروزی تیم ملی از او نمی شنیدیم و اجازه می داد هواداران فوتبال از برد تیم ملی لذت ببرند اما جواد نکونام یک فصل و یک هفته است که اجازه لذت بردن را از هواداران استقلال گرفته و بعد از برد هم مثل باخت و مساوی، اعتراض می کند، ناله سر می دهد و مرثیه می خواند.

استقلال به شکل دراماتیک پیروزی از دست رفته را دوباره به دست آورده و در حالی که وی ای آر، دو امتیاز از کف دست این تیم پرانده بود، با وی ای آر دوباره هر 3 امتیاز بازی را به کف آورده اما همین که هوادار می خواهد از برد دراماتیک تیمش لذت ببرد، سر و کله سر «مرثیه» تیم (ببخشید؛ سرمربی تیم) پیدا می شود و جواد نکونام مرثیه سرایی می کند؛ بازیکن ندارم، بازیکن نگرفتیم، بازیکن کم داریم، شرایط سخت است، مشکلات زیاد است، خیلی مشکل داریم و ... و ... و ...

فصل پیش گفته می شد نکونام با مدیریت باشگاه مشکل دارد و این مصاحبه ها از لج خطیر است اما حالا که علی خطیر نیست، به قول خود جواد نکونام، هم شهریاری و هم سمیعی زحمت می کشند و لطف می کنند، چرا باز جواد نکونام بعد از پیروزی شیرین استقلال با ناله های خود، لذت برد را از هوادار استقلال می گیرد.

پرسپولیس دیروز امتیاز از دست داد و هوادار استقلال دوست دارد حالا که تیم محبوبش برده، با این برد به هوادار رقیب فخر بفروشد اما حرف های جواد نکونام حس و حال این کار را هم از هوادار استقلال می گیرد.

هوادار استقلال دوست دارد پُز برد تیمش را بدهد، دوست دارد لذت این برد را ببرد، دوست دارد از برد دقیقه آخر تیمش کیف کند اما عمر شادمانی اش کوتاه است چون جناب سرمربی کنفرانس خبری قبل از بازی را با جلسه مرثیه سرایی اشتباه می گیرد. با این روند، انگار هوادار استقلال هر هفته به مراسم عزا دعوت است!