دولت سیزدهم فقط کار را سرهم بندی کرده و یک آش شلهقلمکار در قالب یک متناسب سازیِ ابتر و بی سرانجام از خود به یادگار گذاشته؛ با این اوصاف چه امیدی به چنین طرحی هست و آیا واقعاً بازنشستگان از مزایای این طرح منتفع میشوند و وضع معاششان بهبود مییابد؟!

ماههای متوالیست که یکشنبه های هر هفته بازنشستگان تامین اجتماعی و سه شنبه ها بازنشستگان کشوری به خیابان می آیند و نسبت به وضع بد معیشتی خود اعتراض می کنند. در حالی که خط فقر مدتهاست مرز ۳۰ میلیون تومان را پشت سر گذاشته، متوسط حقوق بازنشستگان کشوری حدود ۱۵ میلیون تومان و میانگین مستمری بازنشستگان کارگری در بهترین حالت ۱۱ تا ۱۲ میلیون تومان است.

فاصله ی مستمری ها با خط فقر یک فاصله ی عمیق است؛ حقوق یک کارگر بازنشسته با خط فقر نزدیک به ۲۰ میلیون تومان فاصله دارد؛ در این اوضاع، راه حل دولت سیزدهم برای حل مشکل معیشت بازنشستگان، دست گذاشتن و اصرار بر راهکاری پرابهام، نامشخص و در نهایت با آوردهی بسیار ناچیز است: متناسب سازی.

 بازنشستگان در تجمعات و در نامه نگاریهای اعتراضی خود بارها و بارها اعلام کرده اند بایستی قانون در مورد مستمری ها اجرا شود به این معنا که حقوق ماهانه بازنشستگان به اندازه ی خط فقر افزایش یابد. اما دولت در عوض به سراغ متناسب سازی رفت و در نهایت، این ترفند در قالب قانون برنامه هفتم توسعه به تصویب رسید؛ براساس متن برنامه هفتم، متناسب سازی باید از ابتدای امسال اجرا شود، در سال جاری بایستی حقوق بازنشستگان به ۴۰ درصد حقوق شاغلان همتراز برسد و در نهایت در ظرف مدت سه سال یک همسانسازی ۹۰ درصدی محقق شود.

حال آنکه در مورد بیش از ۶۵ درصد بازنشستگان کشور- مستمریبگیران صندوق تامین اجتماعی- شاغلِ همتراز آنچنان معنایی ندارد؛ هر مستمریبگیر، زمانی کارگر شاغلِ یک کارخانه یا یک شرکت بوده که ممکن است آن کارگاه امروز دیگر نباشد و به دیار باقی پیوسته باشد پس همترازی، عبارتی کاملاً بیمعناست.