یک دیدگاه ارسال شده توسط: معین کریمی ۰۷ مرداد ۱۴۰۳ ساعت ۰۹:۰۸

گزارش‌های جدید نشان می‌دهند که سرطان آلت تناسلی به سرعت در سراسر جهان در حال افزایش بوده و به‌خصوص مردان بالای ۵۰ سال را تهدید می‌کند.
افراک

خوشبختانه سرطان آلت تناسلی (یا سرطان پنیس) بیماری بسیار نادری است؛ اما تازه‌ترین اخبار پزشکی نشان می‌دهد که آمار ابتلا به آن در سراسر جهان در حال افزایش است. برخی کارشناسان پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۵۰، میزان ابتلا به سرطان پنیس ۷۷ درصد افزایش خواهد یافت.
افزایش خطر ابتلا در مردان بالای ۵۰ سال

گرچه کشورهای در حال توسعه معمولا بالاترین نرخ ابتلا به سرطان پنیس را دارند، اما موارد ابتلا در اکثر کشورهای اروپایی نیز در حال افزایش است. با افزایش سن جمعیت، موارد ابتلا نیز افزایش می‌یابد. سن بالای ۵۰ سال یکی از عوامل اصلی خطر ابتلا به سرطان پنیس است و در حالی که اروپا دارای جمعیت سالخورده‌ای است،‌ این می‌تواند برای قاره سبز نگران‌کننده باشد.

از دیگر عوامل خطر می‌توان به تنگ شدن ختنه‌گاه، بهداشت ضعیف ناحیه تناسلی و استعمال دخانیات اشاره کرد. سرطان پنیس در افرادی که در بدو تولد ختنه شده‌اند، نادر است.

سلول‌های سنگفرشی پوست آلت تناسلی مسئول بیش از ۹۰ درصد سرطان‌های پنیس هستند. سایر بدخیمی‌ها مانند ملانوما، کارسینوم سلول بازال یا سارکوما کمتر شایع هستند. عفونت با پاپیلومای انسانی (HPV) در حدود نیمی از موارد سرطان سلول سنگفرشی شناسایی شده است.

سرطان آلت تناسلی

پاپیلومای انسانی از طریق تماس پوستی منتقل می‌شود و احتمالا شایع‌ترین عفونت جنسی در انسان است. بیش از ۷۰ درصد از بزرگسالان فعال جنسی، به‌طور معمول در دوران نوجوانی، به عفونت پاپیلومای انسانی مبتلا می‌شوند.

این عفونت‌ها معمولا باعث ایجاد علائم نمی‌شوند و می‌توانند طی چند ماه تا چند سال بدون عوارض طولانی‌مدت از بین بروند. ولی متأسفانه عفونت قبلی با HPV از ابتلا به عفونت‌های بعدی جلوگیری نمی‌کند.

این عفونت‌ها می‌توانند درست زیر سطح پوست باقی بمانند. در پنیس، این امر می‌تواند منجر به تغییراتی در بافت و رنگ پوست شود که به عنوان تغییرات پیش‌سرطانی شناخته می‌شود. ممکن است یک زخم یا زگیل بدون درد و بدون علامت ایجاد شود که معمولا روی غده و زیر ختنه‌گاه دیده می‌شود. HPV ۱۶، شایع‌ترین نوع پرخطر HPV، می‌تواند تغییرات بدخیم در بافت‌های پنیس یا دهانه رحم، دهان، گلو، وولوا، واژن و مقعد ایجاد کند. این احتمالا سرطان‌زاترین نوع HPV است. خوشبختانه، واکسن‌های HPV در کاهش میزان سرطان دهانه رحم بسیار موفق بوده‌اند.

تأثیر این واکسن‌ها بر سرطان پنیس احتمالا زمان بیشتری برای ظهور خواهد داشت، زیرا معمولا بین عفونت HPV و ظهور سرطان فاصله زمانی طولانی وجود دارد.

تشخیص سرطان پنیس اغلب به دلیل احساس گناه یا شرم در بیماران به تأخیر می‌افتد. بسیاری از مردان گزارش می‌دهند که با استفاده از کرم‌های ضد میکروبی یا استروئیدی خوددرمانی می‌کنند و مراجعه به پزشک را به تعویق می‌اندازند.

سرطان آلت تناسلی

پزشکان نیز اغلب در تأخیر نقش دارند، زیرا ضایعات گاهی به اشتباه خوش‌خیم تشخیص داده می‌شوند. اگر سلول‌های سرطانی به غدد لنفاوی کشاله ران گسترش یافته باشند، احتمال درمان بسیار کمتر است، بنابراین تشخیص و درمان سریع مهم است.
آیا درمان سرطان آلت تناسلی امکان‌پذیر است؟

بافت سرطانی را می‌توان با لیزر یا میکرو جراحی با موفقیت برداشت. این روش ممکن است با شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی همراه شود. با این حال، برخی تومورها به درمان پاسخ خوبی نمی‌دهند و ممکن است نیاز به قطع عضو پنیس باشد. اما این همیشه آخرین راه حل است.

یک گزارش اخیر بی‌بی‌سی نشان داد که برزیل یکی از بالاترین نرخ‌های قطع عضو پنیس را دارد، به‌طوری که تقریباً روزانه دو مورد انجام می‌شود.

اما امید در افق وجود دارد. رویکردهای جدیدی مانند استفاده از سلول‌های مهندسی شده T (نوعی سلول ایمنی) که به سلول‌های آلوده به HPV حمله می‌کنند یا ایمنی‌درمانی‌هایی مانند تیسلزیزوماب که پاسخ ایمنی به تومورهای سلول سنگفرشی را بهبود می‌بخشند، در برخی موارد مؤثر بوده‌اند.