از دست دادن بیرانوند و اسماعیلی و ترابی و عبدالکریم حسن و چند بازیکن دیگر صدای اعتراض پرسپولیسی ها را پس از مدتها به گوش رساند. پرسپولیس که در فصلی که گذشت توانست در هفته های پایانی به لطف داشتن بازیکنان آماده گوی سبقت را در صدر از استقلالی ها ربوده و جام قهرمانی را بازهم به خانه ببرد.

یک تیم قدرتمند برای قهرمانی ابتدا باید ترکیب اصلی خود را حفظ کند، سپس به دنبال بازیکنان دیگر باشد. وقتی یک تیم ستاره هایش را از دست می دهد، برای اینکه بتواند جای خالی آنها را پر کند مجبور است که به دنبال ستاره های لیگ برتر برود و برای این امر نیاز به یک منبع مالی قوی و محکمی است و وقتی این منبع تامین نمی شود و خریدها یکی پس از دیگری از تیم های دیگر سردر می آورند، وقتی این نقل و انتقال ها جلوی دیدگان هواداران رخ می دهد خواه ناخواه موجب عصبانیت و ناراحتی آنها می شود.

اگر از دست دادن ستاره ها که اسکلت اصلی تیم قهرمان را تشکیل می دادند، برای سرخ پوشان پایتخت یکی دو فصل است که اتفاق می افتد و اینگونه صدای اعتراض هواداران آنها به گوش می رسد، پس استقلالی ها چه بگویند که هرفصل این اتفاق را تجربه و دل خونی دارند؟ هر فصل استقلالی ها روبروی باشگاه و گاهی روبروی وزارت ورزش جمع می شدند و اعتراض می کردند اما متاسفانه هیچ گاه گوش شنوایی نبود و آبی پوشان پایتخت هر فصل طعم تلخ ناکامی را چشیدند.