مهدی علیخانی در روزنامه اعتماد نوشت:

دوشنبه شب چهارمین مناظره انتخابات ریاست جمهوری با محوریت سیاست خارجی برگزار شد. این مناظره به طور نسبی کمک کرد تا مردم شناخت بیشتری از نگاه کاندیداها در این حوزه پیدا کنند. در یادداشت قبلی ام در اعتماد، سوالاتی در حوزه سیاست خارجی و مشخصا مساله «تحریم» از نامزدهایی که خود را به جبهه موسوم به انقلاب منتسب می کنند طرح کرده بودم. در این مناظره، آقای دکتر پزشکیان همچون گذشته مواضع خود را صریح و شفاف بیان کرد و آن، تاکید بر اولویتِ حل مساله تحریم ها به عنوان یکی از موانع مهم در تقویت اقتصاد ملی و توسعه روابط اقتصادی خارجی، و نیز یکی از زمینه های اتلاف منابع ملی و پیدایش فساد بود.

در نقطه مقابل، دو نامزد جریان انقلابی مواضعی اتخاذ کردند که قابل جمع نبوده و اگر در دقیقه نود هم ائتلافی میانشان صورت گیرد مشخص نیست که چگونه این دو نگاه کاملا متفاوت -در اصل و ماهیت مساله- قرار است تجمیع شود! 

یکی از این نامزدها «بالاخره» حاضر به پذیرش اصل «مذاکره» به عنوان یک ابزار پیشبرد سیاست خارجی شد و پس از سالها انکار و سپس کوچک نمایی آثار تحریم های ظالمانه، آن را یک مشکل جدی برای کشور خواند و وعده داد تحریم ها را برطرف می کند. 

مدیری توانمند، قوی و کارآزموده است که همچون یک پزشک، ابتدا و به سرعت درد و بیماری را به درستی تشخیص داده و درمان و راهکار آن را بیابد. تشخیص ندادن یا دیر تشخیص دادن معیاری برای قضاوت درباره طبیب است. مردم کدام نگاه را انتخاب می کنند!؟ نگاهی که از ابتدا تحریم ها را خسارت بار و فسادساز دانسته و وعده مواجهه آن را با به کارگیری تیم قوی و متخصص داده یا نگاهی که با تاخیری طولانی، آن هم در آستانه انتخابات حاضر به پذیرش خسارت تحریم و «کاغذ پاره» نبودن آنها شده است؟ چگونه می توان هزینه های ناشی از نگاه چالش ساز دوم در مسیر توافق یا احیای آن را نادیده گرفت!؟

نامزد انقلابی دیگر اما همچنان تحریم ها را غیرموثر دانست. او البته طرحی جدید برای مقابله با تحریم ها ارائه کرد و آن پشیمان سازی تحریم کنندگان بود! به قول آقای دکتر پزشکیان، «می گفتند گوشت و مرغ و سفره مردم ربطی به برجام ندارد». حالا که مدعی اند بدون برجام فروش نفت چند برابر شده، بگویند چرا سفره مردم کوچکتر و قیمت کالاهای اساسی در سفره ها چند برابر شده است!؟ 

این نامزد همچنین از هزینه های مذاکره و برجام گفت اما پاسخی نداد که آیا این توافق محصول و نتیجه عملکرد دوره مسئولیت او و قطعنامه های پی در پی تحریمی شورای امنیت و نیز تحریم های یکجانبه ایالات متحده و… با رای مثبت دو قدرت شرقی نبوده است؟ چگونه می توان برجام رافع تحریم ها و خارج کننده ایران از ذیل فصل هفتم منشور سازمان ملل را نقد کرد اما به تفکرات و عملکرد دولت و تیمِ مذاکره کننده ای که ایران را ذیل فصل هفتم بردند حرفی نزد؟

توافق یا عدم توافق احتمالی دو نامزد اصلی موسوم به انقلابی برای اجماع به واسطه ماهیت کاملا متفاوت مواضع اعلامی آنها فارغ از تاخیر تاریخی یکی در پذیرش واقعیت، و تداوم انکار واقعیت از سوی دیگری در حوزه سیاست خارجی و تحریم به عنوان مساله ای مهم، چشم اندازی را پیش روی مردم فراهم می کند تا در تصمیم گیری، آگاهانه تر عمل کنند. زمان انتخاب نزدیک است. کدامیک را انتخاب می کنیم: طبیبی که از ابتدا درد را درست تشخیص داده و برای درمانش وعده به کارگیری کادری حاذق را داده؛ یا کسی که حالا در زمان کسب قدرت حاضر به «پذیرش» دو دهه سختی و رنج مردم شده یا آنی که هنوز «منکر» وجود درد و بیماری است!؟