کمتر کسی را پیدا می‌کنید که گلزنی را دوست نداشته باشد. بازی پرگل، برد پرگل و داشتن مهاجمین گلزن آرزوی هر تیم و هوادارانش است. برای قهرمانی هم نیاز به گلزنی است، اما برای قهرمانی هم علاوه بر گلزنی که یکی از شاخصه‌های مهم آن است، حفظ گل هم مهم است، یعنی داشتن خط دفاع منسجم و مستحکم. درست مثل استقلال در فصلی که گذشت.

استقلال فصل گذشته سخت به گل رسید و اکثر بردهایش با کمترین اختلاف و تنها با یک گل بود و پرگل ترین بردش به نتیجه سه بر دو برمی‌گشت و به جز دو بار دیگر تکرار نشدند. اما از آن سو با داشتن بهترین خط دفاع لیگ که تنها ۱۵ گل دریافت کرد ۱۶ هفته صدرنشین بود.

هر چند برخی‌ها به تفکر دفاعی جواد نکونام ایراد وارد می‌کنند و یکی از عوامل از دست دادن قهرمانی را همین احتیاط‌ها و ترس از گل خوردن می‌دانند اما شاید اینچنین ایراد گرفتن از تیمی‌که یک نیم فصل صدرنشین بود و بهترین خط دفاع لیگ را بنام خود ثبت کرد و تنها با یک بدشانسی در هفته بیست و ششم از کورس قهرمانی عقب ماند کمی بی‌انصافی باشد.

نباید فراموش کنیم که تیم جواد نکونام مهره گلزن در خط حمله نداشت، مهرداد محمدی مهاجم نوک نبود و گوستاو بلانکو از نیم فصل دوم به تیم اضافه شد و در برخی از بازی‌ها توانست فرشته نجات تیمش باشد. تعداد گلزن‌های استقلال آنقدر زیاد بودند که وظیفه گلزنی تنها به دوش یک یا دو بازیکن نوک نبود.

وقتی جواد نکونام مهاجم نوک باهوش و فرصت طلب و گلزن نداشت چطور انتظار می‌رفت که تیمش در این فصل بتواند در بیشتر بازیها جشنواره گل بپا کند یا بتواند سربزنگاه و در دقایقی که بازی گره خورده کار را برای تیمش در بیاورد؟

حداقل در خط حمله نمی‌توان به تیم جواد نکونام ایراد گرفت، او مجبور بود دروازه اش را حفظ کند. دیدیم که تا سه هفته پایانی هم موفق بود.  اما شاید تفکر جواد نکونام برای فصل آینده باید تغییر کند. با بستن تیمی‌که به مراتب قدرتمندتر و با انگیزه تر از فصل گذشته باشد، نیروهای هجومی‌مدنظر سرمربی استقلال را جذب کند و آنگاه در صورت تکرار تفکر دفاعی با داشتن مهره‌های هجومی‌گلزن، انتقاد به ایشان وارد خواهد شد.