داشتن زوج طلایی در خط حمله نعمتی است که کمتر تیمی دارد. در فوتبال ملی ما هر وقت نسلی صاحب چنین زوجی بودند، بالاترین افتخارات را کسب و نام خود را در تاریخ جاودانه کردند و چه بسیار نسل‌های خوبی که به دلیل نداشتن همین زوج خوب به موفقیتی نرسیدند.

طی دهه اخیر زوج طارمی - سردار در خط حمله تیم ملی خیال همه فوتبال دوستان را راحت کرده و آنها خوشبختانه هنوز در بهترین حالت جسمی و روحی کماکان برای تیم ملی گل می‌زنند و می‌درخشند.

در برابر هنگ کنگ دوباره این زوج درخشان گل زدند، برای شانزدهمین مسابقه ملی این اتفاق تکرار شد که طارمی و سردار در یک مسابقه هر دو گل زده باشند!

اما این تنها عدد جالب در همکاری این دو نفر نیست. اولین بار در بازی‌های تیم ملی روز پنجشنبه ۱۲ شهریور ۹۴ در ورزشگاه آزادی این زوج نام خود را به عنوان گلزنان مسابقه ثبت کردند. اتفاقی که پس از آن در این ۹ سال ۱۵ بار دیگر تکرار شد و پنجشنبه ۱۷ خرداد ۱۴۰۳ در هنگ کنگ تا این لحظه آخرین گلزنی همزمان این زوج در یک بازی ملی شده است.

در اولین بازی با گلزنی همزمان سردار و طارمی ایران ۶ بر صفر گوام را در مسیر رسیدن به جام جهانی ۲۰۱۸ شکست داد. آن روز هر دو دبل کردند، دو گل از سردار و دو گل از طارمی و جمعاً ۴ گل از شش گل تیم ملی که تولدی درخشان برای این زوج بود.

و در آخرین بازی هم که مقابل هنگ کنگ طارمی هت‌تریک کرد و سردار هم یک گل زد. این ۲ در این ۱۶ مسابقه که هر دو موفق به گلزنی شده‌اند، جمعا ۴۷ گل برای تیم ملی وارد دروازه رقبا کرده‌اند. سهم طارمی ۲۵  گل بوده و سهم سردار ۲۲ گل.

اما همیشه و همه چیز انقدر خوب و گل و بلبل نبوده و نیست. در بیشتر سال‌های کیروش که تیم ملی ۱-۳-۲-۴ بازی می‌کرد طارمی به عنوان وینگر چپ از دروازه رقبا دور بود. آنها هر وقت به عنوان زوج اصلی خط حمله بازی کردند ضعف‌های شخصی را نیز نشان داده‌اند. مثلاً سردار وقتی به عقب می‌آید تا توپ بگیرد کاراییش افت می‌کند اما طارمی نه، هر دو قدرت دوندگی زیادی برای کمک به دفاع دارند اما به وضوح سردار نمی‌تواند دور از دروازه به اندازه طارمی مفید بازی کند.

در عوض درون محوطه جریمه سردار آشکارا توانمندی‌های بیشتری دارد. کافیست به همین مسابقه با هنگ کنگ به عنوان نمونه نگاه کنید؛ طارمی که با خودخواهی اجازه گل زدن گل سوم را به حزباوی در نیمه اول نداد، خود زننده گل سوم در نیمه دوم بود. او در لحظه زدن گل یک مکث کوتاه و بی‌دلیل کرد، عیناً همان مکثی که وحید امیری در بازی پرسپولیس مقابل مس در هفته آخر لیگ برتر انجام داد! اگر مدافعان هنگ کنگ مثل مدافعان مس با تجربه و میدان دیده بودند، اجازه زدن ضربه به طارمی را نمی‌دادند. همانطور که مدافعان مس به وحید امیری اجازه ندادند. در این صحنه طارمی شانس دیگری هم آورد و آن این بود که با یک میلیمتر این طرف‌تر، توپ به تیر دروازه می‌خورد و بیرون می‌آمد، درست مثل ضربه علیرضا جهانبخش مقابل قطر!

یک جمله قدیمی در فوتبال هست که مهاجم باید خودخواه باشد اما این  خودخواهی هم زمان و مکان دارد. در زمان و مکان منفی مثل صحنه‌ای که طارمی فرصت مسلم را از حزباوی ربود و مثبت مثل صحنه گل سردار که با وجود داشتن فرصت پاس، با اعتماد به توانمندی‌هایش ضربه‌ای زد که از تصور دروازه‌بان و مدافعان هنگ کنگ دور بود.

سردار از سابقه والیبالیست بودن به بهترین شکل استفاده کرد. والیبالیست‌های حرفه‌ای می‌توانند در لحظه آخر مچ خود را چرخانده و راست به راست بزنند، یک کار بسیار سخت و غیر قابل تکرار توسط بازیکنان آماتور!

سردار ضربه‌اش را در خلاف جهت مسیر حرکت بدنش زد، همان راست به راست که مهاجمان روی تور در والیبال می‌زنند. در این صحنه خودخواهی سردار به نفع تیم ملی شد و ما به گل چهارم رسیدیم چرا که بازیکنی در شرایط و زاویه بهتر نبود اما در صحنه نیمه اول خودخواهی بی‌دلیل طارمی ما را از گل سوم محروم کرد.