جواد نکونام در نخستین فصل حضور روی نیمکت استقلال مرتکب اشتباهات زیادی شد که البته از یک مربی جوان خیلی بعید نیست اما از جواد نکونام با آن سابقه و تجربه بین‌المللی انتظار و توقع چیز دیگری بود.

مسلماً بعد از پایان فصل خود نکونام فرصت بهتری دارد تا بدون فشار مسابقات و دور از بطن حوادث، بنشیند و رفتارهایش را مرور کند. پیامدهایش را بررسی و در یک کلام به حساب خود برسد تا سود و زیان این فصل را بداند.

اما شاید یکی از مهم‌ترین و بزرگترین اشتباهات نکونام درگیری هر هفته او با داوران بود. داوران که خود انسان هستند و وقتی رفتارهای نکونام در هر مسابقه آن هم از دقیقه اول و بر سر هر سوت تکرار می‌شد، ناخودآگاه تحت فشار قرار می گرفتند.

اینجا صحبت از اشتباهات عمدی یا خدای نکرده دشمنی و کینه توزی نیست. صحبت از علم روانشناسی و بازتاب رفتارهای انسان‌هاست. وقتی شما مدام به یک نفر یا یک شغل حمله می‌کنید، خیلی طبیعی خواهد بود اگر با واکنش روبرو شوید.

جواد نکونام به اعتبار نام و سابقه خود در فوتبال و البته جایگاه سرمربیگری استقلال، تریبون بزرگی در اختیار داشت که از آن به اشتباه استفاده کرد. او هر هفته طوری به داوران حمله کرد که اصلاً انگار قرار نیست دیگر در این فوتبال فعالیت کند!

همه ما انسان‌ها وقتی مورد اتهام قرار می‌گیریم بیشتر دلمان می‌سوزد تا زمانی که اشتباهی را به ما یادآوری کنند. هر کس خودش را جای داوران بگذارد، وقتی هر هفته به خاطر اشتباه نکرده مورد اتهام جانبداری قرار می‌گیرد، چه واکنشی خواهد داشت؟

جواد نکونام در حداقل خسارت باعث شد داوران تمرکز نداشته باشند. فشار مسابقات فوتبال و بازی‌های پرطرفدار به اندازه کافی روی داور هست و نکونام هر هفته و هر بازی این فشار را بیشتر و بیشتر می‌کرد. پس اگر سوتی به ضرر استقلال زده می‌شد، اول و بیشتر از همه خود نکونام مقصر بود!

اما این جنگ همیشگی با داوران یقه خود نکونام را هم گرفت. او در حساس‌ترین مقطع فصل که باید در بازی‌های آخر، ثمره یک سال زحمت و تلاشش را می‌گرفت تمرکز خود را از دست داد و این عدم تمرکز به قیمت از دست رفتن صدرنشینی تمام شد.

اصلا مگر یک انسان می‌تواند یک سال تمام با زمین و زمان بجنگد؟ جواد نکونام از ابتدای فصل از مدیران باشگاه خودش یعنی استقلال گرفته تا داوران و تیم‌های رقیب و مسئولان فدراسیون و سازمان لیگ، با همه جنگید، آن هم بدون دلیل! همه را به یک چشم دید و به یک چوب راند و تر و خشک را با هم سوزاند...

نتیجه این شد که خیلی‌ها از رفتار او دلخور شدند و به اعتبار و جایگاه نکونام لطمه زیادی وارد شد. حتی اگر سال اول جام هم می‌گرفت باز به این همه دشمن تراشی نمی‌ارزید. کسانی که نکونام را تشویق به انتخاب و ادامه این مسیر کردند، در حق او نه دوستی که دشمنی کردند!