روزنامه جام جم نوشت:

* وقتی در شامگاه ۲۵ ماه می ۲۰۲۴ و در سالن لومیرجشنواره فیلم کن، پس ازجایزه بهترین بازیگر زن که به گروه بازیگران زن فیلم «امیلیا پرز» تعلق گرفت،برای جایزه ویژه، نام محمد رسول‌اف ونه‌عنوان فیلم «دانه انجیر معابد»، خوانده شد، انگار آب سردی روی او خالی کرده بودند، چون هنوز اعلام چهار جایزه اصلی دیگر یعنی جایزه بهترین کارگردانی، جایزه هیأت داوران، جایزه بزرگ و بالاخره نخل طلا(جایزه اول جشنواره)مانده بودوهمان لحظه مشخص شدکه رسول‌اف، چیزی ازجوایز اصلی دشت نمی‌کند.

*چهره‌ رسول‌اف ملغمه‌ای ازحسرت،حیرت وغم بودکه انگار براوسنگینی می‌کرد،یعنی باآن‌همه پشتک‌وارو زدن وشوآف و پیاده‌کردن سناریویی مفصل، اما تکراری و نخ‌نماشده، از زمان رکب‌زدن به گروه تولید که خود را از آنها پنهان و حتی گوشی خود را خاموش کرد، تا نمایش به‌اصطلاح فرار با پای پیاده از ایران و مخفی‌شدن درقرارگاه‌های فوق‌سری وناگهان شزم‌وار ظاهر شدن در جشنواره و سرهم‌کردن کلی شعار و سخنرانی و با وجودهمه این به آب وآتش‌زدن، درحالی که انتظار نخل طلا یا جایزه بزرگ یا جایزه هیأت داوران یا حداقل جایزه کارگردانی راداشت و باهمه تبلیغات رسانه‌های زنجیره‌ای و سینه‌چاکان وی که به کمتر از نخل طلا رضایت نمی‌دادند، اما گویا هیأت داوری چندان رضایتی از فیلم او نداشتند وفقط یک لوح خشک و خالی بدون هیچ نخل و تندیسی به او داده شد؛ همان که زمانی هم با همین ضرب و زور به فیلم «تخته‌سیاه» سمیرا مخملباف داده شد.

* واقعا مشخص بود رسول‌اف می‌تواند جایزه بگیرد اما نه جایزه برای فیلمش به لحاظ سینمایی، بلکه جایزه برای خودش به خاطر شوآفی که در این مدت به راه انداخت والبته انصاف نیست، برخی عوامل وعناصر داخلی را نیز از این جایزه محروم کند. زیرا رسول‌اف درحالی در این مراسم برای عوامل فیلمش در ایران، اشک تمساح ریخت که بنا به اظهارات بازیگران فیلم (که اغلب از تئاتر آمده بودند) باوجود قول پناهندگی از یک کشور اروپایی برای آنها، اما پس از پایان فیلمبرداری و از یک ماه قبل، ناپدید شد و حتی تلفنش را خاموش کرد تا کسی نتواند با او تماس بگیرد.

* اما پس از شوآف عبور از مرز با پای پیاده و مخفی شدن در پناهگاه‌های فوق سری و پیغام و پسغام‌های رقت‌آور و کاسب‌کارانه که متاسفانه حکم قضایی صادر شده و خصوصا زمان اعلام آن، بسیار به آن کمک کرد، فیلم دانه انجیر معابد، هفتمین فیلم محمد رسول‌اف، در کن به نمایش گذارده شد.براساس گزارشات رسیده، تشویق‌های قبل از نمایش فیلم و هنگام ورود رسول‌اف به سالن، بسیار بیشتر از پایان نمایش آن بود. به‌خصوص وقتی در آخرسخنرانی‌اش، شعار داد، برخلاف انتظارش این تشویق‌ها به صفر رسید تا حدی که حتی صدای شعار دادن یکی از زامبی‌ها در سالن شنیده شد.اولین نقدهایی که روی این فیلم نوشته شده، چنانچه حدس می‌زدیم، حکایت ازاثری کشدار وکسالت‌بار و مملو از دیالوگ‌های توضیحی(خصوصا در نیمه اولش) داشته و پیوند ناچسب نیمه‌دوم آن به صحنه‌های شعاری ازجریانات۱۴۰۱،موردانتقاد قرارگرفته است.گویا حتی منتقدان آشنا با آثاررسول‌اف نیزاز ضعف آن نسبت به فیلم‌های قبلی‌اش دچار حیرت شدند، به طوری که بعضا پیشنهاد تدوین مجدد آن را دادند.