جاده ای که معلمان را به کام مرگ کشاند
جاده‌های منتهی به لردگان با وجود ترانزیتی بودن، محل تردد معلمان غیربومی است که معمولا از ایذه یا بروجن به لردگان می‌آیند و برای تردد وسیله‌ای جز مینی‌بوس‌های فرسوده ندارند. جاده کوهستانی است و پر از دست‌انداز. با وجودی که راه‌های چهارمحال و بختیاری در مسیر کریدور شمال به جنوب و همیشه پر از مسافر است، اما هنوز هموار نیست. در این گزارش سختی تردد در جاده‌های منتهی به لردگان را از زبان معلمان می‌خوانیم.
روزنو :
جاده، مرور یاد از دست‌رفتگان
یکی از ساکنان لردگان به همشهری می‌گوید: «وضعیت جغرافیایی شهرستان لردگان و کوهستانی بودن آن باعث شده تا وضعیت جاده‌ها با مخاطرات همراه باشد.»
طالب حسنی ادامه می‌دهد: «خانواده‌های بسیاری عزیزان خود را در این جاده از دست داده‌اند. هر یک از ما ساکنان هر وقت از جاده‌ها عبور می‌کنیم، انگار یادبودی از کشته‌های جاده را در ذهن خودمان مرور می‌کنیم. همواره تقاضای اصلاح جاده را داشته‌ایم. اقداماتی هم انجام شده و هم اکنون جاده لردگان به سمت خوزستان در حال ساخت است. اما روند کند عملیات عمرانی موجب شده تا شاهد از دست رفتن جان‌های عزیزی در این جاده‌ها باشیم.»
مسیر دشوار معلمان لردگان
یکی از معلمان ساکن لردگان، معتقد است بیشتر معلمان شاغل در آموزش و پروش لردگان غیر بومی هستند و مجبورند برای رفت و آمد به جاده نا ایمن تن بدهند. سجاد حسنی به همشهری می‌گوید: «بیشتر معلمان از جاده بروجن به لردگان که یک جاده ترانزیتی است، می‌آیند. روزانه ۷ هزار خودرو در این جاده تردد می‌کنند.»
حسنی با اشاره به اینکه معلمان غیر بومی معمولا دو شیفت کار می‌کنند، ادامه می‌دهد: «لردگان حدود ۲هزار کیلومتر مربع مساحت دارد. گستردگی مدارس طوری است که دست کم ۱۲۰ کیلومتر فاصله دارند. در جاده، ماشین سنگین هم تردد می‌کند و معمولا تصادفات در شب رخ می‌دهد.»
او از ۵ همکاری که چند سال پیش در جاده از دست داد، یاد می‌کند و می‌گوید: «جاده سخت گذر، زمستان‌ها برفی، یخ‌زده و حادثه‌آفرین است. در پایانه لردگان، مینی‌بوس‌ها هم قدیمی و فرسوده است و عامل دیگری برای تصادفات.»
جاده خالی از علائم راهنمایی و رانندگی
خدایار زمزم، معلم بازنشسته هم که این روزها در اصفهان معلمی می‌کند، درباره سال‌های تدریسش در لردگان به همشهری می‌گوید: «از لردگان به دهدز ۶۵ کیلومتر جاده دوطرفه است که ماشین‌های سنگین در آن تردد می‌کنند. یادم هست جاده خط کشی و علائم رهنمایی و رانندگی نداشت و هنوز هم ندارد. شب‌ها سگ‌های ولگرد و حیوانات وحشی هم در جاده بودند. رانندگان سواری یا مینی‌بوس‌ها معمولا از سختی جاده کلافه و خسته بودند و بارها شاهد حوادث تلخی بودیم که منجر به از دست دادن همکاران‌مان بود. به جاده مرگ هم معروف است.» برخی از معلمان صبح از لردگان به سمت مدارس روستایی می‌روند و عصر برمی‌گردند.
