ماده هزار و دویست و هفت قانون مدنی در خصوص محجوران است. محجور شخصی است که از تصرف در اموال و حقوق مالی خود ممنوع هستند.
در این ماده آمده است سه دسته محجور هستند.
یک.صغار
دو.اشخاص غیر رشید
سه.مجانین
حجر به معنای منع و باز داشتن است و در اصطلاح حقوقی میشود عدم اهلیت استیفا.
حجر را میتوان به عام و خاص تقسیم کرد.
حجر عام یعنی شخصی به طور کلی از اجرای حق و انجام عمل حقوقی منع شود مانند افراد مجنون.
حجر خاص فرد از پاره ای از تصرفات منع میشود مانند فرد سفیه.
حجر سفیه فقط مربوط به امور مالی است.
حجر ورشکسته محدود به تصرفات مالی موثر در تادیه دیون است.
سفیه کسی است که قدرت تشخیص ارزش اقتصادی اشیا را ندارد.
فرد صغیر با رسیدن به سن بلوغ در امور غیر مالی از حجر خارج میشود.
ماده هزار و دویست و یازده مدنی میگوید جنون به هر درجه که باشد موجب حجر است.
مجنون شخصی است که قوه تعقل و ادراک ندارد.
بیمار روانی را نمیتوان محجور به حساب آورد.
صغیر بر دو نوع است صغیر غیر ممیز و صغیر ممیز.
صغیر غیر ممیز شخص نابالغی است که دارای قوه درک و تمییز نیست و فاقد اراده انشایی است.
مجنون دایمی مطلقا و مجنون ادواری در حال جنون نمیتواند هیچ تصرفی در اموال خود نماید و احتیاج به اجازه ولی یا قیم دارد.
معاملات و تصرفات غیر رشید در اموال خود نافذ نیست مگر با اجازه ولی یا قیم او.
غیر رشید میتواند تملکات بلاعوض انجام دهد بدون اجازه.
اعمال غیر مالی سفیه مثل نکاح نافذ است.
اعمال مالی سفیه اصولا غیر نافذ است و با اجازه ولی یا قیم نافذ میشود.