در مبحث تعادل بدن؛ چشم عضوی بسیار حیاتی به شمار می رود، چرا که سیگنال های بصری بی شماری را در مورد موقعیت فضایی ما در اختیارمان قرار می دهد. به همین دلیل است که حفظ تعادل با چشمان بسته ممکن است مقداری دشوار باشد.

چشمان ما همچنین سیگنال هایی را به مغز می فرستند و از این طریق به مفاصل و ماهیچه ها اطلاعات کافی می دهند تا در چه موقعیتی و چگونه حرکت کنند. به عنوان مثال اگر مانعی را در مسیر خود مشاهده کنید، این نشانه بصری به مغز شما فرستاده و سپس به ماهیچه‌ ها سیگنال داده می شود تا راه خود را تغییر دهید و اطراف مانع مد نظر با دقت قدم بردارید.

گوش داخلی نیز در فرآیند تعادل نقش دارد. از جمله مکانیسم های ظریف و کوچک آن، کانال نیم دایره ای محسوب می شود. این لوله پر از مایع به سیستم عصبی مرکزی در مورد موقعیت سر هشدار می دهد.

انسان در عین حال از یک مکانیسم داخلی منحصر به فرد نیز بهره می برد که به سیستم عصبی موقعیت دقیق دست ها و پاهای فرد را اطلاع می دهد. به این سیستم جهت گیری فضایی داخلی می گویند و در واقع یک حس خودکار است که به ما کمک می کند تا درک بهتری از محل قرارگیری اندام های خارجی خود داشته باشیم.

گفتنی است که اطلاعات کامل در این زمینه از طریق مجله علوم ارتوپدی قابل دسترسی است.

تست تعادل ۳۰ ثانیه ای

پیش از هر چیز بهتر است به جای استفاده از تایمر، یک فرد همراه داشته باشید که بتواند زمان تست را با دقت بیشتری برای شما ثبت کند، زیرا چشمانتان در تمام طول زمان آزمایش بسته خواهد بود. همچنین مهم است که در صورت زمین خوردن یک نفر نزدیکتان باشد.

- با پای برهنه روی زمین مسطح و سخت بایستید و سپس چشمان خود را ببندید

- یکی از زانوهایتان را خم کرده و پای خود را بلند کنید. اگر چپ دست هستید، روی پای چپ خود بایستید و پای راست را بلند کنید. اگر راست دست هستید، برعکس عمل کنید. همچنین نیازی نیست که پایتان را خیلی بلند کنید؛ تنها کافیست چند سانتی متر از سطح زمین فاصله داشته باشد.

- از شخصی که همراه شماست بخواهید ساعتش را چک کند و زمان بگیرد. به نظرتان چقدر می توانید موقعیت مذکور را بدون پایین آوردن پا یا باز کردن چشمان خود نگه دارید؟

- تست را 3 بار تکرار و سپس زمان های به دست آمده را جمع کنید. عدد حاصل را بر 3 تقسیم کنید تا میانگین تعادل شما مشخص شود. به عنوان مثال، اگر حاصل تست 1 عدد 4 ثانیه، تست 2 عدد 8 ثانیه و تست 3 عدد 6 ثانیه باشد، 4، 8 و 6 را جمع می کنید تا به عدد 18 برسید. با تقسیم بر 3، میانگین زمان تعادل شما 6 ثانیه می شود.

تفسیر نتیجه تست

جای تعجبی ندارد که با افزایش سن، تعداد ثانیه ها کاهش می یابد. به عنوان مثال، در گروه 25 تا 30 ساله، میانگین زمان تعادل با چشم بسته 28 ثانیه است. این عدد برای افراد 50 ساله، 9 ثانیه است. افراد 65 ساله نیز به طور متوسط 5 ثانیه و افراد 70 ساله 4 ثانیه می توانند تعادل خود را حفظ کنند. گفتنی است که با وجود سن عددی بالاتر، هرچه فرد در شرایط فیزیکی بهتری قرار داشته باشد (برای مثال افراد ورزشکار)، به مدت بیشتری می تواند تعادل خود را حفظ کند و در نتیجه سن بدنی کمتری خواهد داشت.

بدین ترتیب اگر قادر به حفظ تعادل به مدت بیش از 30 ثانیه باشید، فارغ از سن واقعیتان سن بدنی شما زیر 25 سال قلمداد می شود. به همین ترتیب اگر 25 تا 30 ثانیه این وضعیت را حفظ کنید، سن بدنی شما 30 سال است. 15 تا 20 ثانیه معادل 35 الی 45 سال و 5 تا 10 ثانیه معادل 55 الی 60 سال و بالاتر در نظر گرفته شده اند.

چگونه بدون در نظر داشتن سن، تعادل خود را بهبود ببخشیم؟

خبر خوش این است که با بالا رفتن سن، مجبور به پذیرش وضعیت تعادلی ضعیف تر نیستید. در این مسیر شما نیز مانند هر فرد دیگری حتی افراد جوانتر، می توانید برای بهبود و حفظ تعادل خود اقدام کنید.

یکی از بهترین روش ها به منظور تقویت تعادل استفاده از تمرین "ترفند فلامینگو" به شمار می‌ رود، که شامل ایستادن روی یک پا حین انجار کارهای روزمره است.

در واقع ایستادن دوره ای روی یک پا باعث بهبود تعادل، جلوگیری از سقوط و حتی بهبود شرایط زندگی مستقلانه می شود.

در یک متاآنالیز شامل 17 کارآزمایی با 4305 شرکت‌ کننده 60 ساله و بالاتر که از طریق هفته نامه مشهور بی ام جی در اختیار علاقه مندان قرار گرفته است، محققان به این نتیجه رسیدند که انجام منظم تمرینات تعادلی نه تنها از سقوط جلوگیری می‌ کند، بلکه از آسیب شدیدتر (از جمله شکستگی) هنگام وقوع حوادث ناخواسته مانند زمین خوردن نیز پیشگیری به عمل می آورد. حتی در مورد افتادن های شدید، کسانی که به طور منظم ورزش می کردند ریسک آسیب محدودتری داشتند.

شاید متعجب شوید اما برخی از مواد غذایی نیز تعادل را تقویت می کنند. غذاهای غنی از ماده ای به نام رزوراترول از مرگ سلول های عصبی جلوگیری می کنند و تعادل و هماهنگی را به طور قابل توجهی بهبود می بخشند. انگور قرمز، زغال اخته، توت خرس و بادام زمینی سرشار از رزوراترول هستند.