در حالی که اهالی رسانه و کارشناسان خبره فوتبال این روزها به دنبال جا انداختن واژه ای به نام «جوانگرایی» برای تیم ملی هستند، در لیگ برتر که باید پشتوانه تیم ملی باشد سرمربیانی هستند که پیگیر خرید بازیکنانی پا به سن گذاشته و در اواخر فوتبال می‌شوند که حتی در اوج جوانی هم جایی در تیم ملی نداشتند!

پس از کش و قوس‌های فراوان بالاخره میلاد فخرالدینی، کاپیتان سی و سه ساله آلومینیوم اراک با قراردادی ۱/۵ساله به آبی‌ها پیوست تا برای دومین مرتبه پیراهن استقلال را بپوشد. خرید چنین بازیکنی آن هم به سلیقه و انتخاب جواد نکونام برای خیلی‌ها بعید و دور از ذهن بود.

جای سوال دارد که چرا نکونام به جای استفاده از سامان تورانیان که هجده ساله است و جوان خوش آتیه ای به شمار می‌آید، به سراغ مهره ای مثل میلاد فخرالدینی می‌رود که قبلا امتحانش را در استقلال پس داده و با توجه به سن و سالش عملاً مهره شاخص و فوق العاده ای به حساب نمی‌آید!

شرایط استقلال هر چه باشد مربیان مدرن و امروزی فوتبال علاوه بر امور روزمره و تلاش برای فتح بازیها و جام‌ها وظیفه ساختن و پرورش بازیکنان جوان و ستارگان آینده را هم برعهده دارند و به آن اهمیت می‌دهند. حتی تیمی همانند رئال مادرید که همیشه باید در هر تورنمنت برای قهرمانی بجنگد نیز از این قاعده مستثنی نیست و همیشه جوانان را جذب و به مرور از آنها استفاده و در نهایت ثمره استفاده از این ایده را به خوبی می‌بیند.

اما در فوتبال ایران، همه چیز بر عکس و خلاف جهت پیش می‌رود و انگار بازیکنان جوان هیچ ارزش و اعتباری در نگاه برخی مربیان ندارند. با وجود چنین رویه ای جوانگرایی و جوان شدن تیم ملی، انتظار بیهوده ای است و باید تنها به همین امروز و فردا، اندیشید!