عده ای معتقد هستند که این تیم تنها با بدشانسی از رسیدن به فینال باز مانده است. اما می‌شد با کمی تدبیر و آمادگی بیشتر حتی با چاشنی بدشانسی هم راهی فینال شد و این آرزو را تبدیل به حسرت دوباره نکرد.

به هر حال از این پس هر چه در مورد تیم ملی و نتایج آن در جام ملتها بنویسیم و آنها را فریاد بزنیم و به نقد و بررسی بسپاریم باز قرار نیست اتفاق تازه و جدیدی بیفتد تا کمی از امیدواری‌هایمان تبدیل به واقعیت شوند.

اینکه انتظار داشتیم تیم ایران پس از ۴۸ سال قهرمان جام ملتهای آسیا شود و تنها با چند بازی دوستانه و کمترین آمادگی برای حضور در این رقابت‌ها از حریفان قدر و تا بن دندان مسلح آماده و سرحالی همچون کره و ژاپن و قطر و حتی همین اردن فینالیست آسیا شد و حتی به قهرمانی رسید؟

خب چه روی کاغذ و حتی در واقعیت و مستطیل سبز این امر هیچ بعید نیست و اصولا چیزی در فوتبال به نام بعید وجود ندارد، اما همین بعید را زمانی تیم ایران می‌تواند به واقعیت تبدیل کند که ابزارهای کاملی برای این قهرمانی داشته باشد، اما به واقع تیم ایران در این تورنمنت از هر جهت آماده و کامل بود؟ آیا مستحق رسیدن به فینال و حتی قهرمانی آسیا بود؟

در واقع تمامی هواداران فوتبال این خواسته را داشتند و برای رسیدن به آن پس از شکست سوریه و بخصوص ژاپن بسیار امیدوار بودند اما بازی نیمه نهایی برابر میزبان یعنی قطر عیار و قدرت تیم ملی را در برابر حریفش مشخص کرد.

تیم ملی کشورمان می‌توانست با چاشنی شانس و کمی برتری بیشتر نسبت به حریفانش فینالیست شود و حتی به قهرمانی برسد اما به واقع تیم ایران خود را از هر جهت برای تصاحب جام در آسیا آماده کرده بود؟

از جهت آماده سازی قبل از این تورنمنت، از نظر فنی به واقع از تمامی حریفان آسیایی اش بالاتر بود؟ آیا اگر به قهرمانی می‌رسید به یک غرور کاذب نمی‌رسید که با همین بضاعت اندک هم توانسته به جام برسد پس از این پس هم می‌تواند با کمترین بضاعت به قهرمانی‌های بعدی برسد؟ آنگاه تکلیف چه می‌شد؟