پایان بازی ایران مقابل سوریه، طبق معمول نوبت امیر قلعه‌نویی بود که در جایگاه سرمربی تیم ملی درباره این دیدار سخن بگوید.

قلعه‌نویی علاوه بر اظهار رضایت از کیفیت فوتبال تیم ملی، از عملکرد چند بازیکن انتقاد کرد. البته او اسمی از ملی‌پوشان خاطی نبرد اما گفت: ما باید این بازی را با اختلاف چهار پنج گل می‌بردیم و فکر کنم یکی از بهترین بازی‌های ما بود، با این حال متأسفانه برخی از بازیکنان طوری بازی کردند که فشار زیادی به تیم وارد شد. فوتبال در حال تنبیه ما بود و دو یا سه نفر بودند که داشتند ما را تنبیه می‌کردند.

سوالی که قدر مسلم قلعه‌نویی باید به آن پاسخ بدهد این‌که درست کردن اشکالات فنی و ایرادات تاکتیکی فعلی این بازیکنان بر عهده چه کسی است؟ این که تیم ملی حتی در ایجاد موقعیت قطعی گل، دچار مشکل می‌شود و در زدن ضربات آخر کم می‌آورد، مقصر چه کسی است؟ قلعه‌نویی دردها را بیان می‌کند اما سرانجام نمی‌گوید چه کسی باید این اشکالات را برطرف کند. مگر تیم ملی در تمرینات، تحت نظر او و کادرفنی‌اش قرار ندارد؟

از طرفی دیگر، مشکل تیم ملی در بازی با سوریه، فقط اخراج غیرمنتظره مهدی طارمی نبود؛ بلکه سردار آزمون و علیرضا جهانبخش که همواره جزو بهترین‌ها بودند، در این دیدار اثرگذاری لازم را نداشتند و هر دو بازیکن هم تعویض شدند. اینکه خط میانی تیم ملی، بازی را رها می‌کند و توپ‌ها از خط دفاع به سمت وینگرها ارسال می‌شود و آنها هم بی هدف زیر توپ می‌کشند، مقصر کیست؟

اگر قلعه‌نویی هم مثل منتقدان، کارش این شود که ریزترین جزئیات و ایرادات فنی را فقط اطلاع رسانی کند، مشخص نیست این همه نقص و اشتباه تاکتیکی، به چه شکلی باید در تیم ملی رفع و رجوع شود!